falando [de aniversarios, do porco de san antón]

Algunhas datas quedan gravadas no calendario da nosa vida. Recordámolas un ano máis tarde, dous, incluso moitos anos despois. Envolvémolas en simboloxías. Marcan finais, inician comezos.
Non pensamos en que cada día é o aniversario de algo que xa temos esquecido.

Imaxes: porque a memoria é maleable. [videoclip de 3:06]

É fácil lembrar o que fixen o ano pasado polo meu cumple, nas vacacións ou na ponte de decembro; pero pasa o tempo e moitos deses recordos desaparecen, remexidos os anos, as persoas, os feitos. De non escribir aquí, da pasada semana de vacacións en Childhood Land pronto non recordaría:
-O alivio que sentín ó pospoñer a próxima estadía no hospital.
-A visita de N&N, a comida xeitosa, o paseo outonal longo, enerxético.
-A sorpresa de que A. [o invisible], aparecese por alí e abatese, sin problemas, os 45 cm. da distancia persoal.
-A noite na que a brétema espesa subiu dende a escuridade da infancia, meténdome a súa friaxe húmida ata o tuétano, deixando do presente só vultos esluídos. E o conforto que sentín a noite seguinte, cando apareceu X. e bebemos a botella de Muga 2005 á beira do lume.
-A excursionciña polo interior, as estradas traidoras de paisaxes fermosísimas; o primeiro cocido do inverno en Vilalba; a conversa sobre aniversarios; o agasallo do pan de Antas; o meu tenro recordo daquela cinta marela arredor do carballo [parecían cantar os mesmos paxariños malia non ser primavera]. A íntima reflexión que me levou, unha vez máis, á convicción de que o amor é autoxenerado, como pensaba Stendhal.
-As idas e voltas pola carretera da Coruña.
-O agradabilísimo xantar en Malpica [ese segundo cocido, ai pobres porquiños] e o remate en urxencias con P. que, cando marcha da súa casa, parece que alguén lle bota o meigallo.