black and blue

Black and Blue (Louis Armstrong)
http://www.fileden.com/files/2012/5/19/3306295/Black%20and%20blue%20-%20louis%20armstrong%20Album%20-%20SATCH%20PLAYS%20FATS.mp3″

“Old empty bed… springs hard as lead
Feel like ol’ Ned… wished I was dead
What did I do… to be so black and blue”

A pel que habitamos, a barreira que nos delimita. O tacto é o único xeito de atravesala.

Algunhas peles abren os seus poros polas noites, como esas flores que emiten aromas intensos para atraer os insectos nocturnos.

B.B. King e Rosalía Castro

Unha vez tiven un cravo [recita Estíbaliz Espinosa].

The thrill is gone: a emoción foise, di este blues.

E xunto coa saudable sensación de terse liberado dun influxo, dun encantamento, queda tamén un baleiro: onde estaba a emoción, hai un oco. Para fuxir dese vacío alimento eu as miñas emocións, que non esvaezan -aínda que ás veces manquen-, porque cando se dilúen quédame o corazón frío, o corpo escarchado. E eu quixera estar sempre derretida.

amañece tan pronto [1001 amañeceres XI]

Héroes del silencio: Amanece tan pronto y yo estoy tan solo…

A Coruña, 28 xullo 2011

He oído que la noche es toda magia y que un duende invita a soñar.

Bunbury

fog

 Radiohead “Fog“

Hai unha criatura corricando por esta casa. Nunca se vai, nunca vai marchar. E a brétema flúe dos sumidoiros e reloce na escuridade.

_____Fog / Radiohead

Sempre hai unha canción para un estado de ánimo. Ata onde non chega a música énchese coa letra. Ou viceversa.

dende a miña fiestra [1001 amañeceres, VIII]

7 amañeceres na Coruña, dende a miña terraza. [de finais de febreiro e primeiros de marzo do 2011]

Ni tuya ni mía, ni tuya ni mia.
Nunca hubo entre nosotros
una pala-brita fría.
Que ni tuya ni mía,
que ni tuya ni mía.
José Mercé [Del amanecer]

antinaturalmente grande

Como unha ringleira de eirugas pola autoestrada, todos a 110, ímonos seguindo prendidos uns nos outros polos conos de luz na semiescuridade, adormecendo co movimento suave, coa languidez da voz feminina que canta. ♫ Moonlight ♫ Sophie Zelmani ★
A vida é un paréntese de realidade no interior do coche.

E de súpeto vina: emerxera sixilosamente aquela enorme e inquietante lúa laranxa. [Había moitos anos que non] vía a estraña beleza desta lúa, tan próxima que asombra, tan máxica que enfeitiza. Quedo baixo o influxo da súa luz prestada. Alí a está, maxestuosa, impoñendo a súa presenza, pendurando de ningures, percorrendo o ceo sostida por forzas incomprensibles. E sei que el a estará vendo, enmarcada na xanela do seu salón, ou andará pola beira do mar e prenderánselle os ollos no reflexo ardente da auga. E veráa tamén el, entre as pólas espidas dos carballos na escuridade da aldea.
E eu, avelaíña que busca unha caricia e só bate contra o vidro iluminado na noite.
Respiro fondo para encher de ar un furadiño que teño no peito. En cada inspiración a vida propágase polas veas, esténdese polo corpo a sensación plena de sentirme viva, consciente da propia conciencia, feliz da capacidade de goce. Suspiro, añorante, mais comprendo que no fondo [ou na cima] pouco importa que alguén me pense mirando a lúa se eu podo vela e gozala, eiruga en ringleira nunha autoestrada.
Pecho o paréntese e voume deste pensamento. A voz canta agora acariñadora.
Estremezo.

O sábado a lúa estivo máis cerca de nós do que estivera dende hai 20 anos, é como se viñera de festa.

fotos espectaculares da lúa esa noite: