cita de outono [videoclip]

E foi que puxo os ollos na porta desta casa
e díxenlle:
feliz quen poida verte
de novo regresando
Manuel Forcadela

another brick in the wall

[…] e alguén que non existe me recobre
coa miña errada história
e todo o que perdín e nunca tiven.

(Pilar Pallarés)

entonces, como hai azar e como hai destino, filosofemos

Existe o destino, a fatalidade e o azar; o imprevisible e, por outro lado, o que xa está determinado. Entonces, como hai azar e como hai destino, filosofemos”.
Lucio Anneo Séneca

Volvín ó cemiterio de San Amaro para buscar a tumba, tal como ela me pedira había máis dun mes. Esta vez atopeina. Anotei o número, a fila, todos os datos para mandarlle o enderezo do seu amor morto.
Era estraño percibir no ar o asomo da primavera, o sol quentando datas centenarias no mármore. Ao pasar pola floristería tiven o impulso de mercar unhas flores. Collín dúas rosas e marchei sin que mas envolvesen. Ás presas desandei as rúas laberínticas do camposanto e pouseillas alí: unha branca, outra amarela. Fixen unha foto co teléfono e mandeilla cun pequeno texto.
Entón chamou emocionada; ese mesmo día, 9 de marzo, era a data do seu aniversario.  Dezaseis. Durante 15 anos, ela regaláralle a el dúas rosas, unha branca, outra amarela.

inventarios e balances [1001 amañeceres]

Para este carecer nunca houvo palavras / só me foron entregues / conformidade e determinación / permanecer e ser / polas que fun irmá do fieito e da lontra / e o mundo interrompía as suas perguntas. Pilar Pallarés

 

Canto dura o horror por uns centos de mortos en riadas terremotos e tsunamis? Ou por esoutros que estoupan espallando as tripas polos mercados, salpicando de sangue as carrocerías dos coches? E polos mortos que se contan de un en un?. Eses  mortiños calvos pola quimio, tan amarelos eles. Feliz Navidad, próspero año y felicidad.  Feliz año, feliz año!. Sé boa anfitriona, que todos se divirtan, chin-chin, bebe cava ata encher os baleiros. Que lindo facer feliz. Aboian, coma as burbullas, os pensamentos que mancan, pero tí repite mantras interiores para escorrentalos.
E que chegue, por fin, o amencer. O primeiro do ano. O ano, ese espazo de doce meses durante o cal rexen os orzamentos de gastos e ingresos públicos. O ano, que en castelán sóalles a cu. E fixen a foto, como o ano pasado, antes de levalos a todos comer o chocolate con churros á feira de Betanzos, como manda a tradición.

Apetecíame hoxe escribir de inventarios e balances, pero saíu isto dos mortos e o resto, e non falei da carne trémula [non a de almodóvar], dos humores polisémicos, de cousas como a ira, o desexo, a resignación, a amizade amor e sucedáneos, os finximentos apoucados, o agradecimento, o medo. Nin dos novos propósitos [nunca de enmenda]

a data das condolencias

Tengo miedo de todo el mundo,
del agua fría, de la muerte.
Soy como todos los mortales,
inaplazable

Pablo Neruda

crisantemos (novembro, 2011)

Vaise novembro, o mes das chuvias sobre as tumbas frías. Novembro, a data das condolencias [5, 27]

[Cando imaxino o corpo da mamá debaixo da lousa de granito, acórdome do que me contaron da exhumación do papá. Máis, cando chove]

branco [1001 amañeceres]

O tempo, este absurdo e imposíbel movimento
impotente, a tropezar rítmicamente
no corazón contra o desexo.   (Luisa Villalta.)

Hoxe, dende a fiestra. (Clarexando o día)

Estes días pasados querendo deixar sinal nesta bitácora da ansiedade que as probas médicas. E que raro que non me apetecese. Que nin sequera a ansiedade fose tanta. Que á hora de escribir só me veñan á cabeza os versos de Luisa Villalta, aqueles que falan da viuvez do loito branco como a dos hospitais, pero que non lembro, que teño que ir mirar. [branca é a dor do afastamento e a soedade] Ou o post de Alex Ghalpon que, en cambio, nunca esquecín [na consulta do terceiro azul sorriso esquerda]
E agora, decidida, os ollos distraídos na fiestra, porque aí vén o sol…