aquelas mans na miña almofada

Abrín os ollos e aquelas mans repousaban sobre a almofada. A esquerda apertáballe os dediños á dereita que se deixaba consolar, toda engurradiña. Semellaba unha man viúva. Ou orfa. Pilleinas infraganti, pero inda tardaron un chisco en desprenderse unha da outra, alleas a min, coma se non fosen as miñas mans.

21 opinións sobre “aquelas mans na miña almofada

  1. Bos días amicus:
    Tería a ben achegarse ao freudiano para unha revisión antes da ducia lustrosaSTOP Faríamo revisar para evitar unha trepanaciónSTOP A determinadas épocas as lagoas xógannos malas pasadasSTOP
    Mentres creamos de xeito romántico sobre o asunto é pendente unha visita deste tipo ao devandito tipoSTOPjejeSTOP
    Breves e sonoros saúdos
    Deica logo amicus.

    Gústame

  2. Si, la desconexión…eso me ha pasado algunas veces con algunas partes de mi cuerpo, e incluso con todo él, como si me fuera ajeno.

    Yo no creo que sea un signo de soledad, sino un signo de que, por un momento, pierdes la identidad con tu cuerpo (necesarias para vivir), y de repente ves que eres algo más, capaz tanto de abstraerse y pensar como de sentir tu cuerpo de una forma diferente. Algunos lo llaman alma, yo creo que es la identidad, aquello que permanece inalterable, por más que nos cambiemos de corte de pelo, de forma de pensar o nos salgan arrugas…pero es una sensación tan extraña…

    Gústame

  3. Hai veces que ocorre iso, perdes a identidade co teu propio corpo e non te recoñeces, a min pásame moitas veces cando me miro ao espello.
    A soidade levámola dentro de nós e só nós somos capaces de combatela ou non.
    Bicos

    Gústame

  4. É un fermoso e poético texto, ¡sobresaínte!

    ¿As mans? Valeiras o cheas van sempre con nós, e a calquer intre bríndanos novas oportunidades, mesmo de tenderllas a alguén, de agarimar nosas meixelas o de coller un lapis e poñerse a escribir un texto tan fermoso como o teu.

    Hoxe fun ao taller para felicitar ao grupo. Non estabas. Aquí e agora envíoche unha aperta o moitos bicos, cos mellores desexos para o Nadal.

    Gústame

  5. Curioso. Lino unha vez e semelloume unha pillada en fraganti dunha infidelidade e tíveno que ler outra vez para decatarme da realidade que mostras tan poeticamente.
    Xa virán outros tempos e outras mans que xa sabes que a vida é así.

    Gústame

  6. Yo las tengo pillado in fraganti… en otro lugar… jaja

    Sobre todo cuando tengo frío…. Me gusta sentarme encima de ellas, o cruzar las piernas con ellas en medio… No me importa apretujarlas, si se calientan…. Desde pequeña además…
    Las manos hacen mucha compañía… ya lo creo que sí… No las dejes a su aire, que no se olviden de ti….
    Me acordé de aquello de que la mano ociosa es la mano del diablo… jaja

    Bicos!

    Gústame

  7. Las manos dan la realidad de un cuerpo.Cómo descubrirlo sin la caricia de las manos .Lo conforman todo. Mi espalda la sé por esa mano femenina paseándose lenta por cada lomo. Y no te hablo de donde se para y hace que la carne viva otra vida. La ausencia de otro cuerpo las repliega sobre uno y no es lo mismo, no es lo mismo.
    Bicos de mano

    Gústame

Deixar unha resposta

introduce os teu datos ou preme nunha das iconas:

Logotipo de WordPress.com

Estás a comentar desde a túa conta de WordPress.com. Sair /  Cambiar )

Twitter picture

Estás a comentar desde a túa conta de Twitter. Sair /  Cambiar )

Facebook photo

Estás a comentar desde a túa conta de Facebook. Sair /  Cambiar )

Conectando a %s