Abrín os ollos e aquelas mans repousaban sobre a almofada. A esquerda apertáballe os dediños á dereita que se deixaba consolar, toda engurradiña. Semellaba unha man viúva. Ou orfa. Pilleinas infraganti, pero inda tardaron un chisco en desprenderse unha da outra, alleas a min, coma se non fosen as miñas mans.
No deja de sorprenderme tu facilidad para darle tintes de poesía a lo que escribes.
Pero me niego a sentirme sola… será por eso que duermo sobre mis manos… para no sentir que me traiciona el subconsciente.
GústameGústame
Ahora precisamente estaba terminando la película de 18 comidas! me ha encantado es genial! Cuantos habremos llenado huecos en torno a una comida…
besitos
GústameGústame
La soledad que sentimiento…
GústameGústame
Hai veces que te fixas nuns detalles que sorprenden. Ter as mans alleas…
Non podería ver as miñas coma alleas. Levan tanto tempo comigo!
GústameGústame
Bos días amicus:
Tería a ben achegarse ao freudiano para unha revisión antes da ducia lustrosaSTOP Faríamo revisar para evitar unha trepanaciónSTOP A determinadas épocas as lagoas xógannos malas pasadasSTOP
Mentres creamos de xeito romántico sobre o asunto é pendente unha visita deste tipo ao devandito tipoSTOPjejeSTOP
Breves e sonoros saúdos
Deica logo amicus.
GústameGústame
En todo caso o texto é fermoso, diso non cábeme dúbida algunha…
GústameGústame
Si, la desconexión…eso me ha pasado algunas veces con algunas partes de mi cuerpo, e incluso con todo él, como si me fuera ajeno.
Yo no creo que sea un signo de soledad, sino un signo de que, por un momento, pierdes la identidad con tu cuerpo (necesarias para vivir), y de repente ves que eres algo más, capaz tanto de abstraerse y pensar como de sentir tu cuerpo de una forma diferente. Algunos lo llaman alma, yo creo que es la identidad, aquello que permanece inalterable, por más que nos cambiemos de corte de pelo, de forma de pensar o nos salgan arrugas…pero es una sensación tan extraña…
GústameGústame
Hai veces que ocorre iso, perdes a identidade co teu propio corpo e non te recoñeces, a min pásame moitas veces cando me miro ao espello.
A soidade levámola dentro de nós e só nós somos capaces de combatela ou non.
Bicos
GústameGústame
a mi también me cuesta encontrar el brazo a veces, por la mañana, cuando lo tengo completamente dormido. interesante imagen de la soledad.
GústameGústame
Necesitamos del tacto para sentirnos vivos.Abrazar y ser abrazados para desprendernos de nuestra soledad.
Excelente texto.
Abrazo e saúdo afectuoso!
GústameGústame
É un fermoso e poético texto, ¡sobresaínte!
¿As mans? Valeiras o cheas van sempre con nós, e a calquer intre bríndanos novas oportunidades, mesmo de tenderllas a alguén, de agarimar nosas meixelas o de coller un lapis e poñerse a escribir un texto tan fermoso como o teu.
Hoxe fun ao taller para felicitar ao grupo. Non estabas. Aquí e agora envíoche unha aperta o moitos bicos, cos mellores desexos para o Nadal.
GústameGústame
Curioso. Lino unha vez e semelloume unha pillada en fraganti dunha infidelidade e tíveno que ler outra vez para decatarme da realidade que mostras tan poeticamente.
Xa virán outros tempos e outras mans que xa sabes que a vida é así.
GústameGústame
Yo las tengo pillado in fraganti… en otro lugar… jaja
Sobre todo cuando tengo frío…. Me gusta sentarme encima de ellas, o cruzar las piernas con ellas en medio… No me importa apretujarlas, si se calientan…. Desde pequeña además…
Las manos hacen mucha compañía… ya lo creo que sí… No las dejes a su aire, que no se olviden de ti….
Me acordé de aquello de que la mano ociosa es la mano del diablo… jaja
Bicos!
GústameGústame
Me parece pura poesía. Duele esa soledad que describes.
GústameGústame
Poida que as veces nas mans haxa soidade, pero tamén teñen tenrura, poesía, cariño, esperanza. Que faríamos sen elas!!
Unha aperta (de mans).
GústameGústame
Las manos dan la realidad de un cuerpo.Cómo descubrirlo sin la caricia de las manos .Lo conforman todo. Mi espalda la sé por esa mano femenina paseándose lenta por cada lomo. Y no te hablo de donde se para y hace que la carne viva otra vida. La ausencia de otro cuerpo las repliega sobre uno y no es lo mismo, no es lo mismo.
Bicos de mano
GústameGústame
Se a soedade non se dá vencido probemos a ignorala, fagamos como que non existe
(Ninguén dixo que fose fácil, pero tempos virán)
GústameGústame
La soledad gusta de manos solitarias… como las moscas hay que espantarla de inmediato :)
Besote guapa :)
GústameGústame
· Siempre me sorprenden esas historias que en pocas palabras encierran todo un Quijote, lleno de lírica.
Me refiero a tu breve relato.
· bicos
… y feliz Solsticio de Invierno
… el Sol gana la batalla
CR & LMA
GústameGústame
Un relato curto cun sentimento abraiante!
Chega a emocionar moi adentro!
biquiños.
GústameGústame
a verdade é que tal como o contas ti provoca moita soedade, tés razón… unhas mans que saen de ti misma, alleas… é… estou sin palabras.
biquiños,
GústameGústame