crisantemos non

Heiche traer unha manda de breixo, ou un brazado de trigo (con papoulas). Os crisantemos non combinan ben co vestido branco que levabas de nena na procesión do Corpus. Nin co estampado que estreaches na festa, cando veu a Banda de Merza e bailaches no atrio, sobre o granito das lousas.

Ti non precisas crisantemos. A ti vanche medrando, polas rendixiñas da lousa, prímulas silvestres e nomeolvides.

o vento

Tralas contras flotan argueiros de po na raiola que entra pola rendixa. Enche o cuarto o zunido dunha gran mosca. E o do vento. Un aire tolo que ameaza con voar a casa, deixarnos sen acubillo.
E ti gurrando na porta, ti coutando da saia, ti arreglándote o pano, ti rezando. Santo dios santo forte santo inmortal líbranos señor de todo mal.

Pero o furacán levantou o tellado.
E veu, e levoute a serpe voadora.

el

Vive anicado no profundo do peito, fero animal acurralado á espreita, tensos os músculos, preparado para avanzar ás alancadas polo corpo todo no momento oportuno. Esténdese nun instante, despregándose en arreguizos, no suor frío, na aceleración do pulso, petando nos oídos a cada latexo, dilatando a meniña dos ollos, apertando os dentes, retorcendo as tripas, baleirando o ventre, paralizando a conciencia ata facerse o señor absoluto. O monstro atávico que habita na noite. O sedutor amante dos suicidas.