algo que celebrar

remata a noite máis longa do ano

O xoves, 22 de decembro, ás 6,30, vin saír o sol dende a miña ventá. Oficialmente rematou o outono. Lucidez que dá o frío na cara, para ver que tamén algo en min cambia [En min, pero sen min, como no resto do universo]

Había unhas horas que regresara do hospital, sobre a mesiña os bombóns agasallo do meu neno, os zumes e iogures dos coidados familiares. No teléfono o rexistro das chamadas e SMS, semella o inventario dos cariños.
Este ano non me esmaga o nadal. Celebrarei esta noite unha cea especial: que a operación saiu ben, que os días xa medran, que a noite mingua, que existe a soedade e a esperanza.

falando [de aniversarios, do porco de san antón]

Algunhas datas quedan gravadas no calendario da nosa vida. Recordámolas un ano máis tarde, dous, incluso moitos anos despois. Envolvémolas en simboloxías. Marcan finais, inician comezos.
Non pensamos en que cada día é o aniversario de algo que xa temos esquecido.

Imaxes: porque a memoria é maleable. [videoclip de 3:06]

o primeiro día de outono que prendín o lume [presentación de fotos]

Amenceu,
fíxose a noite
e deixaron
de voar
os paxaros
(Francisco X. Fernández Naval)

O meu paseo imaxinado, desexado. E atravesando o camiño  tres cervas dando brincos, desaparecendo entre os fentos, deixándome nos ollos o asombro. [Inda que ás miñas costas me sigan as sombras do baleiro.]

non é o que parece

Ría do Burgo. Outubro, 15

Teu o lodo que pousou no fondo, a escura friaxe que escondes debaixo da tona da auga. A túa beleza é só un refrexo, enigmática impostora.

20 alboradas, 30 fotos, 1 minuto (e medio) [presentación de diapositivas]

azul________dá-me a túa hora
vermello_______toca-me

Xavier Seoane [O canto da Terra]  

 

Con estes 20 máis, suman 45 amañeceres; todos en A Coruña, [Mallos-Estación e  Labañou , a maioría]. – O tema musical: eyes / rogue wawe,  atopeino en Interpretasones. –

cos pés no orballo [1001 amañeceres, VII]

Nas terras do Deza recibin o rompente do sol cos pés no orballo [van 16].
A mañá abriríase morna en canto a brétema abandonou o leito do río desfacendo o seu abrazo íntimo.
[Escoita… bican o ar os asubíos.]
O sol destronou a noite.
[Eu quixera que fose un día eterno no que atopar algo, un camiño que as silveiras aínda non tapiaron.]
presentación de 2:13 con fotos dun amañecer en Silleda, lugares de Dornelas, Cira  e Augacai