B.B. King e Rosalía Castro

Unha vez tiven un cravo [recita Estíbaliz Espinosa].

The thrill is gone: a emoción foise, di este blues.

E xunto coa saudable sensación de terse liberado dun influxo, dun encantamento, queda tamén un baleiro: onde estaba a emoción, hai un oco. Para fuxir dese vacío alimento eu as miñas emocións, que non esvaezan -aínda que ás veces manquen-, porque cando se dilúen quédame o corazón frío, o corpo escarchado. E eu quixera estar sempre derretida.

falando [de aniversarios, do porco de san antón]

Algunhas datas quedan gravadas no calendario da nosa vida. Recordámolas un ano máis tarde, dous, incluso moitos anos despois. Envolvémolas en simboloxías. Marcan finais, inician comezos.
Non pensamos en que cada día é o aniversario de algo que xa temos esquecido.

Imaxes: porque a memoria é maleable. [videoclip de 3:06]

morte, arrecendos, alegorías

Aproveitando o sol na plaza, o lombo arrimado contra o respaldo quente do banco, lin: Absorta est mors in victoria. Ubi est, mors, victoria túa? Ubi est, mors, stimulus tuus?. Xuro que o lin, e non porque o escollera, que nin sei latin. Cadroulle. O curioso do asunto e que iso levoume á idea que temos da morte (que teño) e en como a separamos (separo) da vida, incluso a opoñemos (opoño) a ela. Mais por uns segundos comprendín que iso é como afastar a parte do todo e que ridículo resulta. Nese instante de lucidez, tan estrañamente integrei a morte na vida que era unha cousa nimia, unha circunstancia desprovista do extraordinario. Vin a vida como algo de proporcións inabarcables, un concepto inefable que todo o contén. Un monstro insaciable. Pero só puiden albiscar ese coñecemento uns intres, deseguido me veu contaminar ese dito inglés que sempre repetía miña irmá:

Life is a bitch and then you die

E perdido o pensamento, mirando sin ver, fun bater coa árbore das flores olorosísimas que xa me ten levado a ensoñacións. Aniña o aroma nesa árbore. Púxenme debaixo dela, as campás de badalo de póle colgando sobre a miña cabeza, fronte ao meu nariz, ciscadas polo chan… Apañei unha das flores mortas e arrecendina ata que me doeu a cabeza e, xusto aí, tomei conciencia do instante, do único que estaba sendo este tempo en tránsito neste día difícil, nesta véspera.
E despois rachei a flor morta viva para compoñer eu cos anaquiños sans unha nova flor e agasallarme con ela, que ben o merezo, e chegando á casa ateinos cun fío e puxen a nova flor viva morta nun vasiño de beber chupitos.
Aí a está, a súa fragancia, luz e sombra. Convertida en alegoría enriba da mesa.

unha lección sinxela de xenerosidade

-Que pesado estás preguntando sempre polos castiñeiros que mandaches plantar hai tres ou catro anos!. A que vén tanto interés en saber cantos prenderon e se medran ou non medran? Ti, con máis de 70 anos, nunca medrados os vas ver! e os teus fillos non queren saber nada da aldea.
-Ai pero aínda que non os vexa eu hanos ver outros!. Tamén cando eu nacín había castiñeiros. E se os había era porque alguén os plantara.

Castiñeiro en Parada de Sil. 2010

Olivar de teu avó,
souto de teu pai,
viña, a que tú plantaches.

O avó do Raposo na cova.

–

–

[Cando apareceu por este Planeta o primeiro home xa os castiñeiros levaban millóns de anos dando follas, sombra e castañas. Dise que o castiñeiro máis vello de Galicia é o de Pumbariños, na parroquia de San Martiño de Manzaneda, (Ourense). Calcúlase que ten uns 1000 anos. Para abranguer todo o seu contorno precísanse dez persoas collidas das mans cos brazos estendidos. E na parroquia de Catasós, en Lalín, están os castiñeiros máis altos de Europa (medraron buscando a luz por estaren nun bosque moi tupido)]

Aquí fotos do castiñeiro de Pumbariños e unha curtametraxe dun percorrido por nove árbores singulares de Galicia, entre elas o Castiñeiro de Pumbariños (no minuto 02’25” – 05’00”).

Pide un desexo Make a wish Faire un voeu Esprimere un desiderio Faça um desejo Ein Wunsch Pide un deseo

Foto de Marisa L.V. no Flickr

Pide un desexo, din cando che cae unha pestana. Pide un desexo, mentres sopras as velas do cumple. Pide un desexo, ao ver unha estrela fugaz. Pide un desexo, se tiras unha moeda na fonte…
Hai desexos que eu pido directamente a quen mos pode cumprir [e sin pechar os ollos]. Pregúntome se pedir algo que se desexa vivir non nos convirte en indixentes da vida.

Silleda

En español

Silleda [e esa ese asubiada é unha gadaña no ar]. Repíto o nome estrañada de como soa, como se nunca antes o escoitara. Pero eu son de Silleda, pono no meu DNI. Lugar de nacimiento: Silleda [ese espazo interior que vou reconquistando de volta].
Para min Silleda máis que un sitio é un concepto, abrangue moitos nomes de lugares que nin siquera pertencen a Silleda, se non á Estrada ou a Vila de Cruces, ou a Vedra… nomes que eran pará alá de… [e iso convertíaos en algo lonxano como América, ainda que estivesen a poucos km.] Sitios que eu nin coñezo. Nomes que levan Ulla diante ou detrás, ainda que Silleda estea nas terras de Trasdeza. Descubrir os lugares aos que corresponden eses nomes tantas veces escoitados, é comprobar que a terra é redonda.
Tampouco me sinto da miña aldea . Autoexilio obrigado que resultou unha liberación, como levantar a pedra que aplasta a herba e na deixa medrar. En Dornelas tocoume descubrir canta crueldade cabe na inconsciencia dos rapaces. Alí foi onde me naceu a ansiedade de que me queiran; souben que non por buscar compañía se espanta a soidade, esa compañeira da que fuxo, pero que sempre me acompaña fielmente.
Eu  ben sei de onde son.

Son dos camiños arredor da eira; das penedas, da charamela seca, das follas húmidas; das medras dos pinos estoupando de póle e tinguindo de amarelo as orelas das pucharcas; da flor do toxo; das carpazas e queiroas; dos pendóns e candeas; dos regos entre o millo; das gaitas feitas coa palla verde do alcacén; do son das piñas cando escachan coa calor; das pegas, dos melros, dos paporroibos, do cuco nas primaveras; dos petos misteriosos na fronda; dos buratos dos carballos vellos; das  cañotas con vermes; dos carreiros de formigas; do cantar das cantariñas e dos grilos. Das carballeiras. Eu son do rumor de mar nas copas das árbores cando sopra o vento; do cheiro da terra a choiva; do arrecendo das herbas nas noites mornas. Son dos valos e das amoras nas silveiras; das cerdeiras vellas; dos figos, das uvas; das mazás silvestres apodrecendo no chao; das fontes de auga fría; dos carreiros, das congostras escuras. Son do monte do Portiño, do da Lagarta, do da Valga; do horizonte co Pico Sacro. Son do frío da xeada, do calor do lume á beira da cociña de ferro.
E eu son do que nunca esquecín e do que vou incorporando nesta reconquista do territorio, na formación de novos recordos, na transformación de min.