co ollo azul

miro o espectáculo
ao que nada me une.

só observo
co meu ollo azul.

A tía Dolores en Agosto 2012

crisantemos non

Heiche traer unha manda de breixo, ou un brazado de trigo (con papoulas). Os crisantemos non combinan ben co vestido branco que levabas de nena na procesión do Corpus. Nin co estampado que estreaches na festa, cando veu a Banda de Merza e bailaches no atrio, sobre o granito das lousas.

Ti non precisas crisantemos. A ti vanche medrando, polas rendixiñas da lousa, prímulas silvestres e nomeolvides.

onírico_2

 

Soñei co meu ex-marido, as nosas pequenas connivencias, e coa súa segunda muller. Cun ex-amante e a súa segunda muller. Co meu fillo, de adulto. Coas compañeiras do traballo. Todos nós mesturados no soño.
Saían nel os vellos trastos de pintar e a fotografía imposible e a ponte que sempre parte e me guinda ao baleiro.
Sangrábanme os dentes.

Espertei cando regaba un precioso xardín que non era meu. Eramos varios traballando e dirixía os labores de xardinaría Dores Tembrás.

dous metros por debaixo

Sentar na tumba.
Cavar dous metros de melancolía
Aferrarse a unha      flexíbel     oca     longuísima     canavela*

 

(*) caña reed
a cita é de “Nisto consiste o home”, Manuel Rivas

o día da colleita

Gústame soñar que unha mañá de outubro abrirei a porta e todo o chan do xardín será unha enorme alfombra de crocus. Alguén me amará tanto que, sen eu saber, prantará centos de bulbos. Criaranse en segredo durante meses debaixo da herba verde e, un día, agromarán todos xuntos para me marabillar.

Chorarei tanto, tanto.

esa íntima necesidade

Era previsible: andar á noitiña pola estrada que atravesa as leiras de millo, o ar quente, a lúa medrando. A última noite do vrao.  Saudades teño de ti. Sucesivos nomes que levan sempre o mesmo nome: esa íntima necesidade.

As follas do millo besbellaban entre elas na súa linguaxe segreda. Que arrepío.

Amañeceu sendo outono. Chove. Bailan as pólas da figueira.
Debaixo da viña sempre ole a menta.