Destacado

tutte le strade portano a roma

Todo o mundo tiña un blog. 10 Anos polo blogomillo adiante. Mais todo cambia.

Agora teño o meu Tumblr para cando me entra a morriña, pero case non lle fago caso. Non pide nada, pobriño.

Se me añoras:

TUTTE LE STRADE PORTANO A ROMA

Agora sonche A Formiga Atómica

el río apestoso

desaguadero

Llueve sobre la ciudad y el agua baja en torbellinos por las pendientes de las calles, arrastrando consigo la basura y los restos de aceite, hasta colarse por las alcantarillas y llegar al inquietante mundo subterráneo.
Allí se mezcla con las otras aguas que vienen de los váteres de nuestras casas. Con los detergentes. Con las espumas de afeitar y las alianzas de boda. Y discurre por túneles y galerías laberínticas, ensanchando el cauce del río nauseabundo en el que habitan los cocodrilos albinos de las leyendas urbanas, en cuyas orillas viven enormes ratas inmunes a los pesticidas, a los metales, que escalan por los sueños y se pasean por nuestra almohada.
Ese curso de agua infecta recorre kilómetros bajo los jardines en primavera, bajo los restaurantes con una estrella Michelin, hasta desembocar su caudal pestilente en el mar. En la boca misma de las lubinas salvajes que venden a 25 euros/kg en el Mercadona.

O nome

Abrin o periódico e alí estaba o seu nome, na sección de esquelas. Sentín un arreguizo. Ese nome sempre precedera ao meu cando pasaban lista na clase.

Imaxe

exterminadora


A morte deixounos expostos aos meus ollos con toda a súa delicadeza e fermosura.  Observeinos co corazón encollido, tan pequenos, as manciñas perfectas, o pelo tan suave…
Foi un erro pola súa parte facer un niño no meu armario. Deixar excrementos dentro das miñas tazas de te.

Imaxe

co ollo azul

co ollo azul
miro o espectáculo
ao que nada me une.

só observo
co meu ollo azul.

A tía Dolores en Agosto 2012

crisantemos non

Heiche traer unha manda de breixo, ou un brazado de trigo (con papoulas). Os crisantemos non combinan ben co vestido branco que levabas de nena na procesión do Corpus. Nin co estampado que estreaches na festa, cando veu a Banda de Merza e bailaches no atrio, sobre o granito das lousas.

Ti non precisas crisantemos. A ti vanche medrando, polas rendixiñas da lousa, prímulas silvestres e nomeolvides.