el río apestoso

Llueve sobre la ciudad y el agua baja en torbellinos por las pendientes de las calles, arrastrando consigo la basura y los restos de aceite, hasta colarse por las alcantarillas y llegar al inquietante mundo subterráneo.
Allí se mezcla con las otras aguas que vienen de los váteres de nuestras casas. Con los detergentes. Con las espumas de afeitar y las alianzas de boda. Y discurre por túneles y galerías laberínticas, ensanchando el cauce del río nauseabundo en el que habitan los cocodrilos albinos de las leyendas urbanas, en cuyas orillas viven enormes ratas inmunes a los pesticidas, a los metales, que escalan por los sueños y se pasean por nuestra almohada.
Ese curso de agua infecta recorre kilómetros bajo los jardines en primavera, bajo los restaurantes con una estrella Michelin, hasta desembocar su caudal pestilente en el mar. En la boca misma de las lubinas salvajes que venden a 25 euros/kg en el Mercadona.

O nome

Abrin o periódico e alí estaba o seu nome, na sección de esquelas. Sentín un arreguizo. Ese nome sempre precedera ao meu cando pasaban lista na clase.

miradas

Cadroume pasar por diante do meu antigo colexio e fóiseme a vista para a terceira planta, os nosos dormitorios. Xa non hai luces nas fiestras. As derradeiras nenas hai tempo que marcharon. Agora o edificio destínase a outros usos, excepto ese piso, que está baleiro. Quedo fascinada polos recordos e non podo apartar os ollos dalí.

Antes de deitarme, esquivo a vixianza da celadora e achégome á ventá a respirar o aire cálido da primavera. Soño con futuras noites, cos días que virán, cando deixe o internado e saia ao mundo. Tremo excitada, todo está sin estrear, todo por vivir.
Hai unha muller chantada alí enfrente, mirándome de forma estraña. Parece tan cansada.

entonces, como hai azar e como hai destino, filosofemos

Existe o destino, a fatalidade e o azar; o imprevisible e, por outro lado, o que xa está determinado. Entonces, como hai azar e como hai destino, filosofemos”.
Lucio Anneo Séneca

Volvín ó cemiterio de San Amaro para buscar a tumba, tal como ela me pedira había máis dun mes. Esta vez atopeina. Anotei o número, a fila, todos os datos para mandarlle o enderezo do seu amor morto.
Era estraño percibir no ar o asomo da primavera, o sol quentando datas centenarias no mármore. Ao pasar pola floristería tiven o impulso de mercar unhas flores. Collín dúas rosas e marchei sin que mas envolvesen. Ás presas desandei as rúas laberínticas do camposanto e pouseillas alí: unha branca, outra amarela. Fixen unha foto co teléfono e mandeilla cun pequeno texto.
Entón chamou emocionada; ese mesmo día, 9 de marzo, era a data do seu aniversario.  Dezaseis. Durante 15 anos, ela regaláralle a el dúas rosas, unha branca, outra amarela.

aquelas mans na miña almofada

Abrín os ollos e aquelas mans repousaban sobre a almofada. A esquerda apertáballe os dediños á dereita que se deixaba consolar, toda engurradiña. Semellaba unha man viúva. Ou orfa. Pilleinas infraganti, pero inda tardaron un chisco en desprenderse unha da outra, alleas a min, coma se non fosen as miñas mans.

saturnina

Ooooh, que mono! 
Para ela todo é mono: os canciños, os gatos. As serpes son monas, os morcegos, o dragón de komodo é mono. Fran de la Jungla é mono.
Pero non pensei que se atrevese a aparecer cun hámster na casa sin pedir permiso e aproveitando a miña ausencia do fin de semana. Odio eses marditos roedores .
[Inda lembro aquel que tivera o meu fillo, tan bonitiño e dourado que, nunha noite, me roeu a cortina do dormitorio.]
Só se estou pagando un karma [ pola vez que lle aparecín a miña nai na casa co can aquel das cicatrices e a pel enferma ] podo aceptar o feito de descubrir á mañá seguinte que o hámster era femia. As 7 sorpresiñas sin pelo, feos e cegos, colgaban das súas tetas nun niño improvisado. [Seica é difícil ver se unha femia está preñada, pero distinguila dun macho é sinxelo: os machos teñen uns collóns tan desproporcionados que non hai dúbida.]
E, se non tiven corazón para obligar á rapaza a volver á tenda coa gaiola chea de hamsters, menos o ía ter para tiralos polo water como todo o mundo me aconsellou. [ Estás mal de la cabeza? en un mes estarán follando como locos, otro mes más y tendrás 30 hamsters!]
I see. Pero a natureza é sabia.
Menos mal que xa lera o das proteínas e todo iso cando lle vin agarrar un dos fillos con esas manciñas e poñerse a comelo coma quen come unha castaña. Inda así non me pasou a impresión en horas. [Saíalle unha manciña por un recantiño da boca]
– Y por qué le llamais al hámster Saturnina?
– Por nada, por nada.