O nome

By Publicado en lentes de contacto coa sua propia néboa Etiquetado 28 Comentarios

Abrin o periódico e alí estaba o seu nome, na sección de esquelas. Sentín un arreguizo. Ese nome sempre precedera ao meu cando pasaban lista na clase.

28 opinións sobre “O nome”

  2. Todos estamos apuntados nesa lista…

    E todos saberemos quén vai antes ca nos…

    Así que, aínda que non sexa totalmente certo, somos os derradeiros da ringleira…

    Gústame

    Resposta

  4. Pois entón pronto tocarache, e logo a min.
    Seica vai por orden alfabético…?¡¿
    Xa o veremos.
    Non teñas presa que ainda hai outros tantos,
    xa que a lista escomenza pola “g” e logo vai pra atrás.
    Outra cousa, o máis probabel, é que o lee sexa analfabeto.
    Xa está tudo atrangallado.
    Iso.

    Gústame

    Resposta

  5. Supongo que cuantos más años cumple uno más de fija en su provisionalidad, pero lo cierto, más allá de que todos fenecemos…es que esta contrariedad nos puede suceder a todos, o por lo menos yo me hincho a ver morir gente de mi edad (30 a 40) de paros cardíacos, ictus, cáncer,…se nos olvida y después no podemos dejar de pensar en ello, pero la realidad siempre es la misma…

    Gústame

    Resposta

  6. Pareciera que estás predispuesta a ver esa realidad… Pero se muere gente a todas las edades. Nos vamos a morir. Sí. Pero ahora estamos vivas. Cuando toque tocará…. Entiendo el arrepío, porque si iba justo delante de ti en la lista….
    Bueno, es una anécdota más.. negra anécdota..

    Gústame

    Resposta

  7. el orden alfabético es tan estúpido como cualquier otro, no te apures, la muerte llama como le sale de… de… las guadañas, sin orden ni concierto, sin sentido, incluso. coño, da cierto vértigo pensar que mañana mismo podemos estar muerto… casi mejor no pensar demasiado en esas cosas, la verdad.

    Gústame

    Resposta

  9. “Sí, es verdad, es el mundo el que desaparece, y con él las formas de todo lo vivido: los suaves perfumes de mi Florencia natal, los colores, la vida de sus calles, sus hombres y mujeres, sus niños y niñas reunidas en un jardín primaveral; la fuerza inmortal de la naturaleza, que se disfraza de flor, de pubertad que estalla sin que nada la pueda contener; el espíritu que viene a socorrerme con el don sagrado de la poesía, la amistad honda y el amor liviano, la canción, la música bajo las estrellas…”

    Gústame

    Resposta

  14. Nunca miro las necrológicas, no sea que algún día me vea en ellas impreso, aunque tengo la impresión que la muerte nunca aprenderá a leer ni escribir . No le hace falta :-)

    Abrazo e saúdo afectuoso!

    Gústame

    Resposta

  21. Hai uns días, fun á primeira sesión dun curso cunha contacontos (ás outras catro non fun, por circunstancias…), e falounos da maxia dos contos que son, ou foron, verdade. Non sei, seica pode que o eco das voces que contan verdades nos chegue mellor, ou máis forte (aínda que o que nos fai clic en realidade é que quen escoita crea que foi, ou é verdade, o que non é o mesmo que dicir que sexa certo ou non, ao fin, porque quen conta, pode non ser fiel á realidade:)
    Hai máis días, tamén, cedo, ao abrir o xornal no ipod, atopei tamén un nome, non era a súa esquela, pero si falaba da súa morte; a do meu profesor de latín. Leveime moita impresión, non me esperaba algo así. Lémbrome de cando nos explicaba o dito dos latinos: sic tibi terra levis (coas súas verbas: que a terra sexa para ti lixeira, que non che pese), e tal e como eu o lembro, miraba pola fiestra, de onde viña a luz, parecería que na aula estabamos a escuras, maila que iso creo que é imaxinación miña. Foi un profesor estupendo.
    Os xornais si, as veces, traennos novas que arrepían.
    E en canto á nosa… eu polo de agora, tento centrarme na súa irmá, a vida, que bastantes quebradeiros de cabeza trae, sobre todo os días de vento e choiva, como hoxe :)
    Saíume un pouco longo o comentario… síntoo
    Carpe diem :)

    Gústame

    Resposta

Deixar un comentario