quéreme agora


como foi, mamá, que nos levou
a serpe voadora?

acólleme no espazo íntimo
que teño medo dos uniformes
coma sudarios

faime invulnerable

25 opinións sobre “quéreme agora

  1. Hoxe estreno avatar novo, foi un impulso. Agarreime a unha idea que tiña da simboloxía de “muller con abanico”, pero estaría encantada de recibir suxerencias.
    Non estou decidida, etapa de adaptación.

    Gústame

  2. No hay mejor sensación humana que sentirse arropado notando un escudo de cariño y comprensión pues la soledad nos hace más vulnerables delante de los miedos.

    Abrazo e saúdo afectuoso!

    Gústame

  3. intensas palabras para este cadro,a primeira vez que o vin xa quedou conmigo para sempre,poucas maternidades da pintura “moderna “teñen a luminosidade e intensidad da cromatica azul ca dureza de trazos,todo envolto nun profundo sono do agarimo.
    bicazos

    Gústame

  4. Boeno, xa tiña escrito o coment e foise…. E hai que empezar de novo…
    Dicía que me diches onde me doe…. Gustaríame ter as mans sempre o bastante amplas para agochar os pes dos meus fillos da xeada…. Pero, o reisiño xa os ten grandes grandes…. Así que paso o día agarimando os pes da miña boneca, tan pequenechiños, e, agora o sei ben, por tan pouco tempo…

    Xa o expliquei algunha vez…. sempre teño presente as mans da miña nai, quentes, agarimosas, facéndome sempre tanto ben…. tanto…. que quixera eu que os meus nenos tamén teñan eso de min.

    A min gustábame moito o avatar que tiñas. Unha muller relaxada, sen complexos, tranquila, sexy, forte, con presencia, lista… Así me gusta imaxinarte. Farás o que queiras, pero eu creo que as mulleres de Klimt non son coma ti…. ningunha delas…. ¿Liches O Beso?

    Se cadra buscas a versión masculina da feminidade. A min gústame máis como a pinta Tamara.

    Bicos de nai…. jaja

    Gústame

    • Pitima: así que non che gusta o meu novo avatar? Gustábache o outro máis… [a Aura gústalle, va que sí?] :-)
      A min tamén me gustaba máis o outro, pero xa non me identifico con él coma antes…
      Pois mira tí que a Chousa non lle gustaba o outro nadiña -díxenlle que me suxerira algún pero non ten tempo para suxerencias- [os canteiros están todo o día dalle que dalle o pico]
      Francamente, querida, non sei como podes ter a imaxe de que son forte cando no blog non disimulo o vulnerábel que me sinto, e ultimamente choromicando post tras post…
      O de sexy, e sin moitos complexos sí que me sentin bastantes anos, porque ésa é máis unha actitude persoal; pero neste momento da vida, [recorda que acabo de darme por inaugurada na vellez] as inseguridades acerca do meu físico retornaron a min coma se fose unha adolescente, e aí chegamos ó cambio de avatar… esta adaptación a uns novos atractivos femininos son os que me levan a desfacerme do antiguo!, xa non me identifico con aquel icono sensual pintado por Tamara; e este outro, “muller con abanico” de Klimt, xa ven rondando a miña cabeza…

      “mírame pronto
      antes que en un descuido
      me vuelva otro”

      [Creo que xa son outra, ou case.]

      Mira este post pequeniño que escribin hai un ano…

      Gústame

      • Pois xa que o dis sí, quéixaste bastante…. churumicando todo o tempo, que se xa es vella e tal e cual… ;P
        Claro que van pasando os anos, que cando te das de conta, un día, miras un antigo vhs de cando eras unha neniña e te preguntas como é que cambiaches tanto… Pero se pode cambiar de moitos modos…. aquelo de que imos tendo a cara que nos merecemos. Eu quero chegar a vella e sentir todas as cousas que fan felices as vellas, que de seguro non son igual que as que fan felices as noviñas… Saborear as edades da vida, a eso aspiro eu… E mentres o corpo aguante..

        E como dicía raúl naquel post… Deixarás de usar compresas, pero mentres non teñas que volver a usalas para controlar as perdas… jaja

        Sí, eu véxote unha muller forte. Tamén a miña avoa o era, e estaba todo o tempo rosmando e queixándose… jaja

        Gústame o cadro de Klimt, pero encontro máis atinado o outro, é máis orixinal, máis chamativo…. O importante é que ti te sintas identificada, claro. E tes razón, que se está dando unha imaxe túa que non se corresponde co teu sentir… podes estar non conforme e precises cambiar. Enténdoo perfectamente e como di Susana nos acostumaremos e xa está.

        Gústame

  5. Encántame Klimt, pero estou con Pitima, para ti prefería o outro avatar, e non tanto pola sensualidade da muller, como pola actitude, deitada, rebosante, cun chocolatiño na boca (podería ser).
    Pero se a ti che gusta, acostumarémonos.

    Coñeces a canción popular:

    Miña nai miña naiciña
    como a miña nai ningunha
    que me quentou a cariña,
    que me quentou a cariña
    co calorciño da súa.
    Ai, la la ra la la.
    ….
    Qué bonita.

    Gústame

  6. hermosísimo. nada mejor que una maternal mano morna para espantar los sueños con serpientes. parece que incluso los labios de los personajes del cuadro se muevan con tu texto, hablando en hermoso gallego.

    Gústame

  7. Tendremos que aceptar este nuevo emblema que creo no te identifica?. Tanto has cambiado? Ahora eres esa mujer barroca con abanico andaluz? Por qué no nos dejas ver un lunar, una pupila, un lóbulo,…que ahí es dónde bulles.

    Gústame

  8. También me encanta tu nueva avatar, es aún más espectacular y repleto de fantasía que el anterior, que a la vez, era muy especial (te lo aseguro, me gustaba mucho…. por eso, me despistate con tu edad…).

    TRADUCCIÓN: Así las cosas, mi madre, que nos llevó a serpiente voladora? Si las serpientes no vuelan. En ese sitio hay arrepentimiento, uniformes blancos como sudarios. Agarímame, me hace invulnerable en el espacio íntimo de su manto. [Usted salvábasme pies de hielo con la mano apertándomos caliente.] Saludos ahora, me temo.

    Qué lugar era ese? un internado, un lugar donde la brusquedad y la falta de cariño imperaban por doquier? pero la caricia de una persona querida en determinados momentos puede ser tan milagrosa y reparadora como la mejor medicina.

    Me gustó este cambio.

    Un abrazo.

    PD: falleció una compañera muy cercana, Maribel.

    Gústame

    • Ya cuando leí tu post me dejó una sensación desasosegante, describiendo a una mujer a la que la vida deja abandonada en la muerte siendo joven y disfrutando de una buena vida por la que había luchado y compartido con alguien desde aquel lejano Tequila con el que fue a tocar un rock & roll en la plaza Mayor… Y me afecta más porque tenía los mismos años que yo. Gracias por contarme que se trata de una compañera cercana a tí. Te mando un abrazo solidario.

      Respecto a la traducción que te ha regalado el traductor que usaste… me quedo ano-nada-da!. He probado con el que yo tengo en la barra lateral derecha (la banderita de España hecha con arroz y chorizo) y en este caso hace una traducción casi casi perfecta. [en fin, casi me emociona que pases esos esfuerzos por leer mis pequeñas entradas en gallego]
      Te dejo la traducción, aunque no es que se entienda mucho porque está en clave muy personal: lo escribí en un momento en que me sentía huerfanita y echaba de menos a mi mamá. Ella y yo, por circunstancias bastante extremas, teníamos momentos de refugio mutuo. En las mañanas de los meses fríos en el campo, ella se echaba un manto sobre los hombros, y recuerdo con tres o cuatro años que a veces me cogía en brazos dentro de aquél manto, [como la mujer del cuadro]y yo sentía el calor de su pecho y era tan acogedor aquel abrazo!… mis pies estaban frios y ella sacaba mi calzado y con su mano me frotaba los pies de una manera muy característica, apretándomelos contra su vientre. Ahora te estoy contando esto y tengo un nudo en la garganta. Nunca jamás, ni con ninguna otra persona, me sentí tan segura, jamás hubo otro refugio mejor. Lo de las serpientes es porque yo les tenía mucho miedo y mi imaginación se disparaba, pero ella me calmaba. Dentro de un par de meses tengo que realizar unas pruebas en un hospital (principalmente preventivas) y la fobia que yo tengo en torno a todo lo que sea hospitales y medicinas y venas y agujas me produce casi terror (mis nuevas serpientes). Quiero a mi mamá, que me envuelva en su manto y me quite el miedo, como a las serpientes voladoras [con todo no estoy segura de que no existan… porque haber, hailas.]

      TRADUCCIÓN:
      Como ha sido, mamá, que se nos llevó la serpiente voladora?, si las serpientes no vuelan.

      En aquel lugar hay lamentos, uniformes blancos como sudarios. Abrígame, hazme invulnerable en el espacio íntimo de tu manto.
      [Tu me salvabas los pies de la helada apretándomelos con tu mao tibia.]
      Apriétamelos ahora, que tengo miedo.

      Gústame

  9. Y respecto al avatar…
    Lo cambiaré varias veces supongo. Las fases de cambio conllevan muchas contradicciones
    :D

    Biquiños para todos, outro luns está aquí, outra semana a piques de desfilar o martes, o mercores. Sumerxidos na cotidianidade iremos abrindo ventás de cores para que a vida non sexa algo plano que pasa rápido, rápido.
    ¿seremos atrevidos e atrevidas? ou deixarémonos estar cos pés chantados sempre na nosa baldosa protectora?

    Gústame

  10. ¿por qué non sintes que ela sigue contigo? ¿por qué a extranas tanto? ela aínda sigue en ti, ¿non te das conta?

    lín o teu comentario a oliva e agora entendo mellor o poema, aínda que xa me sfixera unha idea así.

    hai conexións moi dificiles de conseguir, pero pensa que todo ten que darse nun único momento das nosas vidas e despoois ó mellor xa non se repite nunca mais.

    biquiños e non señas tan medosa, muller, que todo vai saír ben.

    biquiños,

    Gústame

  11. Un aloumiño (ou moitos) nunca está de máis. E o resto do tempo é moi necesario, non ten dúbida. E se ven de alguén tan protector coma unha nai, xa a cousa pasa a maiores.

    E falando de maiores, non sei eu a que veñen eses complexiños. Ou si, seino ben, pero xa tenho decidido que a idade anda por tr’as das tempas… E al’a quen pense que non. Perd’on por estes signos extra;os. Anda o teclado rebezo.

    Unha apertiña. E outra meirande. ;))

    Gústame

  12. Se me paró el corazón…
    El consuelo debe ser sincero….supongo que sólo una madre es capaz de darlo de un modo que no haya duda de que alguien te sostiene y no te dejará caer.
    Besote preciosa.

    Gústame

  13. Nada como ese abrazo materno para sentirse seguro. Cuando siento miedo o desamparo yo también deseo esos abrazos protectores, pero ahora me toca a mí darle a mi madre esa protección, cambiaron las tornas, como tiene que ser, pero… a veces no puedo evitar sentirme pequeñita y necesitada.
    Espero de corazón que lo del hospital pase rápido y salga bien, muchos ánimos Zeltia.

    Besicos llorosos

    Gústame

Deixa unha resposta a Manolo Blog Cancelar a resposta