como foi, mamá, que nos levou
a serpe voadora?
acólleme no espazo íntimo
que teño medo dos uniformes
coma sudarios
faime invulnerable
"Todo canto ves tanto é teu coma meu"
historias basadas en hechos reales ¡con dibujos!
Viviendo al filo de la realidad
Un blog de recetas sencillas y algunas andanzas
La bitácora de ciencia, tecnología, arquitectura, informática... todo lo humanamente divulgable lo tenemos y sino se lo conseguimos sin sobrecoste. Eso sí, en Castellano (casi siempre).
Benvidos
El blog de Lidia Bao
Crítica de cine informal pero esmerada
Galicia Poética
Gade Escale - A Coruña, unha viaxe de dezaseis anos
E corto coa coitela as liñas das veas que forman as verbas que escribo, e deixo que corran e se expandan, verbas que non rematan nunca, verbas infinitas
Un lugar de encuentro para todos aquellos que aman la poesía
Clarinete & Clarinete Baixo. Bitácora en galego.
Lemos, recitamos e comentamos poesía.
O país dos libros en galego
Blog de Josegll
Literatura galega. Blog de Ramón Nicolás
Consultora de Desarrollo de Personas y RRHH | Marca Personal y empleo |Psicóloga. Te ayudo a identificar tu talento, a ponerlo en acción y a darle visibilidad para dejar huella y conseguir tus objetivos profesionales.
| hai que abrir as portas, deixar pasar o sol
Revista digital de Plantas y Flores
traducir é producir:: translating is loving :: un espazo onde se dá coa palabra e se le como soa mellor:: traducións a galego| desde o galego | into galician | from galician
Moda Etica, Complementos, Regalos & Artesanía Galega, slowfashion
Poden quitarnos todo, mais que non nos quiten a liberdade!
Outra maneira de ver Galiza
Productor/Compositor
Desde Galicia, notas sobre a transición planetaria
A Biblioteca Ágora, cos barrios da súa contorna
Samuel L. París come ovos con salchichas e arroz
lecturas poéticas
✍ astronomía | literatura | ciencia | música
Se se pode imaxinar, pódese facer
Fun polo vento e vin polo aire
non é só un lugar...
Obradoiro de literatura
De cosas varias de todos los días.
Nulla dies sine linea
Just another WordPress.com weblog
mari de piloño
Cociña, cine, literatura... Ein bißchen Spaß muss sein!
Todo sobre Coruña
Ponte en forma (poética)
Mi hermana salió del armario, mi madre se llevó un disgusto y yo me fui a Brno, con la Nespresso y los Tommy Hilfiger, y dejando atrás la Thermomix y un medio novio.
Just another WordPress.com site
Hoxe estreno avatar novo, foi un impulso. Agarreime a unha idea que tiña da simboloxía de “muller con abanico”, pero estaría encantada de recibir suxerencias.
Non estou decidida, etapa de adaptación.
GústameGústame
No hay mejor sensación humana que sentirse arropado notando un escudo de cariño y comprensión pues la soledad nos hace más vulnerables delante de los miedos.
Abrazo e saúdo afectuoso!
GústameGústame
Gústame (aínda máis que o anterior) o teu novo avatar!
Unha aperta desde Trasdeza.
GústameGústame
Cuando te sientes arropada te sientes más segura…más feliz ¡como se echan de menos los abrazos maternos de la infancia!
biquiños
GústameGústame
intensas palabras para este cadro,a primeira vez que o vin xa quedou conmigo para sempre,poucas maternidades da pintura “moderna “teñen a luminosidade e intensidad da cromatica azul ca dureza de trazos,todo envolto nun profundo sono do agarimo.
bicazos
GústameGústame
Boeno, xa tiña escrito o coment e foise…. E hai que empezar de novo…
Dicía que me diches onde me doe…. Gustaríame ter as mans sempre o bastante amplas para agochar os pes dos meus fillos da xeada…. Pero, o reisiño xa os ten grandes grandes…. Así que paso o día agarimando os pes da miña boneca, tan pequenechiños, e, agora o sei ben, por tan pouco tempo…
Xa o expliquei algunha vez…. sempre teño presente as mans da miña nai, quentes, agarimosas, facéndome sempre tanto ben…. tanto…. que quixera eu que os meus nenos tamén teñan eso de min.
A min gustábame moito o avatar que tiñas. Unha muller relaxada, sen complexos, tranquila, sexy, forte, con presencia, lista… Así me gusta imaxinarte. Farás o que queiras, pero eu creo que as mulleres de Klimt non son coma ti…. ningunha delas…. ¿Liches O Beso?
Se cadra buscas a versión masculina da feminidade. A min gústame máis como a pinta Tamara.
Bicos de nai…. jaja
GústameGústame
Pitima: así que non che gusta o meu novo avatar? Gustábache o outro máis… [a Aura gústalle, va que sí?] :-)
A min tamén me gustaba máis o outro, pero xa non me identifico con él coma antes…
Pois mira tí que a Chousa non lle gustaba o outro nadiña -díxenlle que me suxerira algún pero non ten tempo para suxerencias- [os canteiros están todo o día dalle que dalle o pico]
Francamente, querida, non sei como podes ter a imaxe de que son forte cando no blog non disimulo o vulnerábel que me sinto, e ultimamente choromicando post tras post…
O de sexy, e sin moitos complexos sí que me sentin bastantes anos, porque ésa é máis unha actitude persoal; pero neste momento da vida, [recorda que acabo de darme por inaugurada na vellez] as inseguridades acerca do meu físico retornaron a min coma se fose unha adolescente, e aí chegamos ó cambio de avatar… esta adaptación a uns novos atractivos femininos son os que me levan a desfacerme do antiguo!, xa non me identifico con aquel icono sensual pintado por Tamara; e este outro, “muller con abanico” de Klimt, xa ven rondando a miña cabeza…
[Creo que xa son outra, ou case.]
Mira este post pequeniño que escribin hai un ano…
GústameGústame
Pois xa que o dis sí, quéixaste bastante…. churumicando todo o tempo, que se xa es vella e tal e cual… ;P
Claro que van pasando os anos, que cando te das de conta, un día, miras un antigo vhs de cando eras unha neniña e te preguntas como é que cambiaches tanto… Pero se pode cambiar de moitos modos…. aquelo de que imos tendo a cara que nos merecemos. Eu quero chegar a vella e sentir todas as cousas que fan felices as vellas, que de seguro non son igual que as que fan felices as noviñas… Saborear as edades da vida, a eso aspiro eu… E mentres o corpo aguante..
E como dicía raúl naquel post… Deixarás de usar compresas, pero mentres non teñas que volver a usalas para controlar as perdas… jaja
Sí, eu véxote unha muller forte. Tamén a miña avoa o era, e estaba todo o tempo rosmando e queixándose… jaja
Gústame o cadro de Klimt, pero encontro máis atinado o outro, é máis orixinal, máis chamativo…. O importante é que ti te sintas identificada, claro. E tes razón, que se está dando unha imaxe túa que non se corresponde co teu sentir… podes estar non conforme e precises cambiar. Enténdoo perfectamente e como di Susana nos acostumaremos e xa está.
GústameGústame
Encántame Klimt, pero estou con Pitima, para ti prefería o outro avatar, e non tanto pola sensualidade da muller, como pola actitude, deitada, rebosante, cun chocolatiño na boca (podería ser).
Pero se a ti che gusta, acostumarémonos.
…
Coñeces a canción popular:
Miña nai miña naiciña
como a miña nai ningunha
que me quentou a cariña,
que me quentou a cariña
co calorciño da súa.
Ai, la la ra la la.
….
Qué bonita.
GústameGústame
hermosísimo. nada mejor que una maternal mano morna para espantar los sueños con serpientes. parece que incluso los labios de los personajes del cuadro se muevan con tu texto, hablando en hermoso gallego.
GústameGústame
Tamén a min me gusta o novo avatar: no outro parecía ter unha indolencia que non lle atribúo, a xulgar polo blog.
GústameGústame
Nai, protéxenos e ensínanos a decidir se debemos caer na tentación, amén.
GústameGústame
Gústame o novo avatar.
Bicos
GústameGústame
Tendremos que aceptar este nuevo emblema que creo no te identifica?. Tanto has cambiado? Ahora eres esa mujer barroca con abanico andaluz? Por qué no nos dejas ver un lunar, una pupila, un lóbulo,…que ahí es dónde bulles.
GústameGústame
Me gusta tu nuevo avatar y su simbología.
Esos abrazos que huelen a ternura. Ese calor que va de alma a alma.
Te abrazo
GústameGústame
También me encanta tu nueva avatar, es aún más espectacular y repleto de fantasía que el anterior, que a la vez, era muy especial (te lo aseguro, me gustaba mucho…. por eso, me despistate con tu edad…).
TRADUCCIÓN: Así las cosas, mi madre, que nos llevó a serpiente voladora? Si las serpientes no vuelan. En ese sitio hay arrepentimiento, uniformes blancos como sudarios. Agarímame, me hace invulnerable en el espacio íntimo de su manto. [Usted salvábasme pies de hielo con la mano apertándomos caliente.] Saludos ahora, me temo.
Qué lugar era ese? un internado, un lugar donde la brusquedad y la falta de cariño imperaban por doquier? pero la caricia de una persona querida en determinados momentos puede ser tan milagrosa y reparadora como la mejor medicina.
Me gustó este cambio.
Un abrazo.
PD: falleció una compañera muy cercana, Maribel.
GústameGústame
Ya cuando leí tu post me dejó una sensación desasosegante, describiendo a una mujer a la que la vida deja abandonada en la muerte siendo joven y disfrutando de una buena vida por la que había luchado y compartido con alguien desde aquel lejano Tequila con el que fue a tocar un rock & roll en la plaza Mayor… Y me afecta más porque tenía los mismos años que yo. Gracias por contarme que se trata de una compañera cercana a tí. Te mando un abrazo solidario.
Respecto a la traducción que te ha regalado el traductor que usaste… me quedo ano-nada-da!. He probado con el que yo tengo en la barra lateral derecha (la banderita de España hecha con arroz y chorizo) y en este caso hace una traducción casi casi perfecta. [en fin, casi me emociona que pases esos esfuerzos por leer mis pequeñas entradas en gallego]
Te dejo la traducción, aunque no es que se entienda mucho porque está en clave muy personal: lo escribí en un momento en que me sentía huerfanita y echaba de menos a mi mamá. Ella y yo, por circunstancias bastante extremas, teníamos momentos de refugio mutuo. En las mañanas de los meses fríos en el campo, ella se echaba un manto sobre los hombros, y recuerdo con tres o cuatro años que a veces me cogía en brazos dentro de aquél manto, [como la mujer del cuadro]y yo sentía el calor de su pecho y era tan acogedor aquel abrazo!… mis pies estaban frios y ella sacaba mi calzado y con su mano me frotaba los pies de una manera muy característica, apretándomelos contra su vientre. Ahora te estoy contando esto y tengo un nudo en la garganta. Nunca jamás, ni con ninguna otra persona, me sentí tan segura, jamás hubo otro refugio mejor. Lo de las serpientes es porque yo les tenía mucho miedo y mi imaginación se disparaba, pero ella me calmaba. Dentro de un par de meses tengo que realizar unas pruebas en un hospital (principalmente preventivas) y la fobia que yo tengo en torno a todo lo que sea hospitales y medicinas y venas y agujas me produce casi terror (mis nuevas serpientes). Quiero a mi mamá, que me envuelva en su manto y me quite el miedo, como a las serpientes voladoras [con todo no estoy segura de que no existan… porque haber, hailas.]
TRADUCCIÓN:
Como ha sido, mamá, que se nos llevó la serpiente voladora?, si las serpientes no vuelan.
En aquel lugar hay lamentos, uniformes blancos como sudarios. Abrígame, hazme invulnerable en el espacio íntimo de tu manto.
[Tu me salvabas los pies de la helada apretándomelos con tu mao tibia.]
Apriétamelos ahora, que tengo miedo.
GústameGústame
Y respecto al avatar…
Lo cambiaré varias veces supongo. Las fases de cambio conllevan muchas contradicciones
:D
Biquiños para todos, outro luns está aquí, outra semana a piques de desfilar o martes, o mercores. Sumerxidos na cotidianidade iremos abrindo ventás de cores para que a vida non sexa algo plano que pasa rápido, rápido.
¿seremos atrevidos e atrevidas? ou deixarémonos estar cos pés chantados sempre na nosa baldosa protectora?
GústameGústame
¿por qué non sintes que ela sigue contigo? ¿por qué a extranas tanto? ela aínda sigue en ti, ¿non te das conta?
lín o teu comentario a oliva e agora entendo mellor o poema, aínda que xa me sfixera unha idea así.
hai conexións moi dificiles de conseguir, pero pensa que todo ten que darse nun único momento das nosas vidas e despoois ó mellor xa non se repite nunca mais.
biquiños e non señas tan medosa, muller, que todo vai saír ben.
biquiños,
GústameGústame
Un aloumiño (ou moitos) nunca está de máis. E o resto do tempo é moi necesario, non ten dúbida. E se ven de alguén tan protector coma unha nai, xa a cousa pasa a maiores.
E falando de maiores, non sei eu a que veñen eses complexiños. Ou si, seino ben, pero xa tenho decidido que a idade anda por tr’as das tempas… E al’a quen pense que non. Perd’on por estes signos extra;os. Anda o teclado rebezo.
Unha apertiña. E outra meirande. ;))
GústameGústame
Agradézoche, setesoles. A apertiña… e a comprensión.
GústameGústame
Se me paró el corazón…
El consuelo debe ser sincero….supongo que sólo una madre es capaz de darlo de un modo que no haya duda de que alguien te sostiene y no te dejará caer.
Besote preciosa.
GústameGústame
Nada como ese abrazo materno para sentirse seguro. Cuando siento miedo o desamparo yo también deseo esos abrazos protectores, pero ahora me toca a mí darle a mi madre esa protección, cambiaron las tornas, como tiene que ser, pero… a veces no puedo evitar sentirme pequeñita y necesitada.
Espero de corazón que lo del hospital pase rápido y salga bien, muchos ánimos Zeltia.
Besicos llorosos
GústameGústame
El otro avatar me gustaba más, aunque este tampoco está nada mal.
Lempira, Klimt, ¿con qué nos sorprenderás después?
GústameGústame
Davvero bella!
GústameGústame