algo que celebrar

remata a noite máis longa do ano

O xoves, 22 de decembro, ás 6,30, vin saír o sol dende a miña ventá. Oficialmente rematou o outono. Lucidez que dá o frío na cara, para ver que tamén algo en min cambia [En min, pero sen min, como no resto do universo]

Había unhas horas que regresara do hospital, sobre a mesiña os bombóns agasallo do meu neno, os zumes e iogures dos coidados familiares. No teléfono o rexistro das chamadas e SMS, semella o inventario dos cariños.
Este ano non me esmaga o nadal. Celebrarei esta noite unha cea especial: que a operación saiu ben, que os días xa medran, que a noite mingua, que existe a soedade e a esperanza.

aquelas mans na miña almofada

Abrín os ollos e aquelas mans repousaban sobre a almofada. A esquerda apertáballe os dediños á dereita que se deixaba consolar, toda engurradiña. Semellaba unha man viúva. Ou orfa. Pilleinas infraganti, pero inda tardaron un chisco en desprenderse unha da outra, alleas a min, coma se non fosen as miñas mans.

a estación [videoclip]

Moita xente dorme no tren á Coruña, porque ninguén se pasa de estación. Aquí remata a vía.
Luisa Villalta, unha poeta cascarilleira, titulou así un dos seus poemas: Estación, que é como lle chamamos nós, non só ao recinto, se non tamén a todo o barrio [onde vives? na Estación].

Onde nós nunca pasan os trens Só chegan ou parten Por iso tamén somos nós a nosa última estación o noso amor definitivo

non pasa nada

Son tan pequenos os días, que non pasa nada. Levo dous en modo aforro de enerxía, inactiva, recuperándome da gripe. Dende a miña realidade non menos ficticia, emocionome coas lealdades e as traicións vivindo horas na mansión inglesa de Downton, onde residen os Grantham e o persoal ao seu servicio. Ambicións, segredos, amores ocultos. Estou tan metida na súa vida, que me sorprendo pensando neles, como se existisen, tan reais, ou mellor, tan pouco reais como eu mesma neste hibernamento, cando nada pasa.

a data das condolencias

Tengo miedo de todo el mundo,
del agua fría, de la muerte.
Soy como todos los mortales,
inaplazable

Pablo Neruda

crisantemos (novembro, 2011)

Vaise novembro, o mes das chuvias sobre as tumbas frías. Novembro, a data das condolencias [5, 27]

[Cando imaxino o corpo da mamá debaixo da lousa de granito, acórdome do que me contaron da exhumación do papá. Máis, cando chove]

nesta hora [1001 amañeceres]

Novembro, 25

Amañece na miña ventá, na hora do nó no estómago. Por iso 18 comidas [Tosar canta “Todo sale mal” nas rúas de Compostela].

O hamster da voltas obsesivamente na roda da súa gaiola.