Son as mesmas ventás da Mariña cás de hai cen anos. Somos os mesmos paseantes. Alí sigue o noray nº 7.
Cólgalle á tarde do sábado unha nostalxia de domingo tan fonda que nin o ar quente lle escorrenta o gris desfiañado.
Na súa bastilla descosida agocho eu a miña melancolía. Hipnotízame o movimento da auga até converterme nun reflexo máis.
"Todo canto ves tanto é teu coma meu"
historias basadas en hechos reales ¡con dibujos!
Viviendo al filo de la realidad
Un blog de recetas sencillas y algunas andanzas
La bitácora de ciencia, tecnología, arquitectura, informática... todo lo humanamente divulgable lo tenemos y sino se lo conseguimos sin sobrecoste. Eso sí, en Castellano (casi siempre).
Benvidos
El blog de Lidia Bao
Crítica de cine informal pero esmerada
Galicia Poética
Gade Escale - A Coruña, unha viaxe de dezaseis anos
E corto coa coitela as liñas das veas que forman as verbas que escribo, e deixo que corran e se expandan, verbas que non rematan nunca, verbas infinitas
Un lugar de encuentro para todos aquellos que aman la poesía
Clarinete & Clarinete Baixo. Bitácora en galego.
Lemos, recitamos e comentamos poesía.
Blog de Josegll
Literatura galega. Blog de Ramón Nicolás
Consultora de Desarrollo de Personas y RRHH | Marca Personal y empleo |Psicóloga. Te ayudo a identificar tu talento, a ponerlo en acción y a darle visibilidad para dejar huella y conseguir tus objetivos profesionales.
| hai que abrir as portas, deixar pasar o sol
Revista digital de Plantas y Flores
traducir é producir:: translating is loving :: un espazo onde se dá coa palabra e se le como soa mellor:: traducións a galego| desde o galego | into galician | from galician
Moda Etica, Complementos, Regalos & Artesanía Galega, slowfashion
Poden quitarnos todo, mais que non nos quiten a liberdade!
Outra maneira de ver Galiza
Desde Galicia, notas sobre a transición planetaria
A Biblioteca Ágora, cos barrios da súa contorna
lecturas poéticas
✍ astronomía | literatura | ciencia | música
Se se pode imaxinar, pódese facer
Fun polo vento e vin polo aire
non é só un lugar...
Obradoiro de literatura
De cosas varias de todos los días.
Nulla dies sine linea
Just another WordPress.com weblog
mari de piloño
Cociña, cine, literatura... Ein bißchen Spaß muss sein!
Todo sobre Coruña
Ponte en forma (poética)
Mi hermana salió del armario, mi madre se llevó un disgusto y yo me fui a Brno, con la Nespresso y los Tommy Hilfiger, y dejando atrás la Thermomix y un medio novio.
Just another WordPress.com site
Estás falando comigo? 
Encantáronme as imaxes, pero a música faiseme insoportablemente triste, e anque recoñezo que é moi fermosa sei que non me convén escoitala as tardes de domingo ;-)
Chuchiños
GústameGústame
Bos días amicus:
Que bo todo.
Ese “norai” dos sete días da semá do que xa falamos en conversa tranquila e que eu creo xa reflectiches anteriormente, produce nostalxia e acougo.
Se xa é bela cidade esa, máis aínda desde o teu punto de vista.
Curioso é que cando falamos de outono sempre relacionemos follas caducas e chan, entre outras.
Bonísimo todo; sublime, coma sempre.
Breves e outonais saúdos.
Deica logo amicus…
GústameGústame
Fermosas imaxes, e a música unha maravilla, escoiteina varias veces.
saúdos.
GústameGústame
Una delicia Zeltia.
Dicen que los trios no son buenos pero a ti te quedó precioso :)
Besote
GústameGústame
Moi fermoso, o vídeo tamén.
Bicos
GústameGústame
Los mismos paseantes, la misma melancolía, seguramente la misma vida verdadera agazapada en alguna parte.
Huele a niebla.
Te mando un beso.
GústameGústame
Unha boa maneira de expresar as cores, luces e sensacións do outono. De cada outono, o mesmo de sempre, pero cos matices propios deste, que ao final o cenverten en algo totalmente diferente a outonos pasados.
GústameGústame
Solo somos eso.Reflejos
Relajante vídeo.
Abrazo e saúdo afectuoso!
GústameGústame
Somos un fato de queixicas. As tardes de domingo evocan tristuras, atorméntannos as mañáns dos luns…Está visto que os pobres non deberíamos ter opción de filosofar para non amargarnos tanto.
Bicos reflectidos
GústameGústame
pero, tú estás desaprovechada! tendrías que ser realizadora, directora de cine, o algo!! fantástica pieza.
GústameGústame
quédome totalmente abraiada coas túas composicións de fotos e músicas… son unha pasada, en serio… encántanme.
dícoche como Raúl, creo que tes un talento moi desaproveitado… é un pracer velas.
biquiños,
p.d.: pola noite colgairei un post e deixarei un enlace o teu blog, si non tés inconviente.
GústameGústame
Ese reflejo que bajo los puentes menos se demora ,que desaparece al nacer, es la poesía.
GústameGústame
Joder Zeltia, estou tentadísima de pedirche que me fixeras unha reportaxe destas con imaxes dos meus pes, pero claro non terá tanta inspiración para ti os meus pes que a mariña e a min dame vergonza cho pedir. ( nin eu llo pedín, nin ela mo deu).
Brava!
(pola miña terra dise: qué bonita é Coruña, se non fora polos coruñeses, pero eu nono digo eh!)
GústameGústame
hermosísimo, Zeltia!
GústameGústame
Si, as imaxes son belísimas e a música moi triste. E o post, como sempre, todo un luxo para o lector. Grazas.
GústameGústame
Encantoume o vídeo e é que sinto debilidade polos barcos de pesca. Mira que eu de pequeno quería ser mariñeiro.
Tamén me gustou a ligazón para coñecer a cidade de cristal que é A Coruña.
GústameGústame
Sigo dicindo que és unha mestra do relato curto.
Encantoume. O video e a música evocadora, aínda que triste, tamén apacigua.
un abrazo.
GústameGústame
e eu sigo dicindo que moito me mimades; entretenme moito facer estes videoclips, quero aprender e que algún día sexan certas esas cousas que agora me decides dende a simpatía :-)
susana: os teus pés inspiran a media humanidade! ;-)
Chousa: tes razón no de filosofar…
Deixóvos un bico por aquí. Sempre agradecida por pasarvos por este meu espacio onde gardo tantas cousiñas da miña vida.
GústameGústame