O tempo, este absurdo e imposíbel movimento
impotente, a tropezar rítmicamente
no corazón contra o desexo. (Luisa Villalta.)
Hoxe, dende a fiestra. (Clarexando o día)
Estes días pasados querendo deixar sinal nesta bitácora da ansiedade que as probas médicas. E que raro que non me apetecese. Que nin sequera a ansiedade fose tanta. Que á hora de escribir só me veñan á cabeza os versos de Luisa Villalta, aqueles que falan da viuvez do loito branco como a dos hospitais, pero que non lembro, que teño que ir mirar. [branca é a dor do afastamento e a soedade] Ou o post de Alex Ghalpon que, en cambio, nunca esquecín [na consulta do terceiro azul sorriso esquerda]
E agora, decidida, os ollos distraídos na fiestra, porque aí vén o sol…
Nesta entrada eu quería falar da inxerencia. [No test ese de personalidade, terían que engadir unha pregunta máis: A menudo le dicen “Y a tí quién te llamó a este entierro?”]
*Síntome rara levando un holter.
**E van 47 na conta
Estás falando comigo? 
Leo…
En fin: “porque aí vén o sol”… Amanece, que non é pouco! ;-)
Unha aperrrtaza, Zeltia.
A pesar do holter: Go on!!!
Encántame esas imaxes dos amenceres coas que a miúdo nos agasallas. Que gusto ver madrugar aos demais! :-))
GústameGústame
Bos días Z:
Hablando de cosas extraordinarias son ésas las que rompen la monotonía diaria y sobresaltan tu habitual placidez “brigantiña”
Para mí es extraordinaria la salida ocasional de ese sol multicolor que anuncia próximas lluvias. Levantarse con esas luces tempranas es una suerte ,para algunos, lejana.
Despierta Aurora pueriles pupilas por Selene velados párpados dormidos,
despejan las dudas de fresca mañana el ansioso Bóreas multicolor …
Breves saúdos.
Deica logo amicus…
GústameGústame
Quiérete mucho, bonita, que a menudo el corazón salta por falta de cariño, aunque el resto del mundo crea que es por otros motivos…
Biquiños.
P.D. No sé cuántos años tienes, y tampoco es de mi incumbencia, pero basándome en desafortunadas experiencias familiares…pastillita para la arritmia sí, sintrón que se lo metan donde les quepa.
GústameGústame
Leo con emoción o que escribes [e non con menos emoción, como ben sabes, as ligazóns coas que nos agasallas].
Teño o convencemento de que a ese corazón avariado, como ti lle chamaches hai uns días, inda lle queda moito latido dentro.
Agardo que na semana que entra teñamos ocasión de celebrar as túas boas notas.
GústameGústame
Tú corazón late con un sentimiento tan hondo….Sigue regalando(nos) esos maravillosos amaneceres y fíjate como sale el sol todos los días aunque a veces no lo veamos.
Un abrazo muy grande.
GústameGústame
Agora está de moda….No noso centro tamén comezaron a polos, e a facer citoloxías, cada vez máis lonxe dos especialistas, se obriga ós médicos de cabeceira a meterse en asuntos que antes só se vían nos hospitais….
A foto encántame moito moitísimo!!! Os ceos azuis morados e rosas, intensos no frío… son unha pasada, un espectáculo digno de observar e inmortalizar…
Bicos Zeltia. Que todo vaia ben e cuidate moito. As túas inxerencias a min gústanme, son das que más me gustan de feito.. jaja
GústameGústame
Coas palabras loitamos contra ese tempo que comete a torpeza da inxerencia… poñémosllo máis difícil e as verbas abren camiños novos. Segue ollando amenceres para renacer con cada novo ceo e así regalarásnos novos cadros aos que necesitamos dos teus escritos e da túa presenza. Biquiños.
GústameGústame
“quién te ha dao vela en este entierro” se dice también. precioso amanecer. espero que las pruebas sean buenas y las ansiedades, por muy pocas que fueran, innecesarias
GústameGústame
Querida Zel
Mucho o “algo” del texto se pierde en la traducción. Pero el sentimiento de desasosiego, intranquilidad, inquietud que me deja tu post, imagino que es igual en gallego que en español (o castellano).
Un abrazo grande y una gran sonrisa.
¡Ánimo!
GústameGústame
Os médicos sonche igualiño que o número 111. Empezan con 1, siguen con un e acaban…
(E seica non pensas que o holter non se sinte raron levando unha Zeltia?. Ou aquí non pensamos mais que en nos mesmos, redios?)
:-) E bicos
GústameGústame
E se me ocurre que xa que levas o holter ese, sería interesante comprobar cómo van as pulsaciones cando sintes ese gozo extremo que acelera o corazón. Logo pode que o médico che pregunte:
-e qué lle pasou ás 17 horas?
E ti xa mirarás o que lle respondes.
GústameGústame
espero que esas probas vaian ben e todo se quede nun sustiño.
bicos e xa nos terás informados.
GústameGústame
Amaneceres así espantan los males,entornando muy despacio la puerta al verte sumida en la belleza.
Bicos
GústameGústame
E o que ten o corazón. Cando hay algún “problemiña” nel, a nosa mente comeza a mandar sinais de angustia. Coñezo esa sensación.
O corazón é o centro do amor e temos que ter alegría de vivir e querernos moito moito. Xa verás como ese clarexar do día clarexa tamén o teu corazón.
moitos bicos.
GústameGústame
Desexo só teñas boas novas.
Moitos bicos
GústameGústame
Chousa: fixéchesme rir co número 111
e Susana tamén!
Wendy, terei en conta iso do sintron se mo deran, que espero que non, polo menos ata dentro de 20 anos! (que xa di a canción que veinte años no es nada)
Tiven o holter posto 24 horas, pero os resultados inda non os sei. Grazas polos bos desexos, ogallá se cumplan.
GústameGústame
como dí xdafonte, podemos celebrar os resultados dunhas notas ALTAS:
:-)
o holter dixo: vas moi á presa, nena!
así que teremos que frear algo este corazón meu.
grazas polo vóso interés, biquiños (virtuais) :-(
GústameGústame
Vengo desde el blog de Beato.
He estado leyendo -SOBRE MI- en castellano y…
No es cierto. Escribes muy bien.
Si me dejas me quedo.
un beso
GústameGústame
He visto que te has suscrito al blog. Me gusta que te guste.
:-)
GústameGústame
Preciosa conversión da dor en arte. Ánimos para seguir e que axiña te acompañe a saúde. Aperta.
GústameGústame