Na noite silenciosa a auga cae cun son que arrola. Non hai ninguén na rúa, A Coruña dorme. Nunha ventá, a luz acesa: haberá unha muller que non recoñece o seu reflexo entre as pingas que escorregan. Que sinte o pulo da vida que lle latexa no corazón avariado. Que escribe tan a carón da estufa que ata a chuvia lle parece morna.
Alguén lle dicta dende moi lonxe as palabras que ela sinte.:
“Hoy, sin anunciarse, como suelen hacerlo, del invierno en que yacen las palabras heladas, han venido a visitarme algunas conocidas. Todas son viejas sementeras del miedo, del desamparo y del desasosiego y, sin embargo, prefiero no citarlas, porque sé que no es bueno regodearse con malas compañías, porque todas son hijas y, como poco, nietas de esa gran matriarca de las palabras frías a la que vamos sin quererlo y en cuyo seno inhóspito nos negamos a pensar por amor, optimismo o ciega fe en la vida. Y quiero conjurarlas, pero soy incapaz de sustraerme a su corrosión muda.”
Espero que la mujer vomite sus miedos escribiéndolos y conjure a las sementeras.
Da gusto leerte, aunque la melancolía te tiña el teclado.
GústameGústame
Bos días Zeltia:
Bos días amicus:
Carallo!
¿Andas, *parca de palabras?
Ahnu atrepa ednarj, nu ocib oronos.
Acied ogol sucima.
GústameGústame
Bos días amicus:
Me gustan tus musas…aunque produce terror sabernos cerca de tan *pacto diabólico. La ausencia de razón produce monstruos y congoja: El desasosiego invade cerebelos delicados y preferimos arroparnos con algo, con alguien. Cuando no se hallan respuestas y se intenta, por medios, invocar al miedo, éste desaparece tal y cómo viene. Prefiere como la lluvia calar poco a poco. Pero cuando alguien nos ofrece su paraguas la protección acude siempre en nuestra ayuda, siempre hay alguien que nos querrá, incluso en la luna.
[*Sin quererlo, en el momento de nacer ya se ha producido el pacto. Somos contingentes, como las estrellas. Mas yo diría efímeros, como las mismas. Comparando entre ambos y en proporciones]
Y el pacto viene dado e impuesto. Determinado. Contra él luchan los que visten mitras y casullas, batas blancas o escopetas. Nos jubilamos y lo vemos más cerca]
Deica logo amicus.
GústameGústame
Yace en el fondo de todas las cosas pero en nosotros el ruido amortigua su retahíla. Nos apagamos, pero el amor, la escritura, la belleza, reclinan el respaldo de la noche.
Bicos
GústameGústame
Cando nos facemos conscientes do que é a vida, vivimos para sempre co corazón avariado.
GústameGústame
la cabra muerta, o lo que sea, es brutal. gran texto. “cuídate mucho, juanito, de las malas compañías” le decía la madre de serrat al susodicho.
GústameGústame
Ufff aínda que os tempos se presta para andar con pensamentos negativos e a vida, as veces, non nos dá moitas razóns para cambiar de parecer, non imos ter máis remedio que levarlle a contraria e ao mal tempo boa cara.
Bicos
GústameGústame
Leo e penso.
Penso e volvo ler.
E… apetéceme mandarche unha apertiña, xa de sábado! :-)
GústameGústame
En noites así, cando a cidade dorme e un non atopa en que refuxiar a consciencia, aparecen os medos e a melancolía. Fagamos o imposible por mantelos a raia.
GústameGústame
Después de leerte lo que me apetece es darte un abrazo tan grande…Deja que los miedos se vayan poco a poco.
GústameGústame
Teño que dicir que é un texto que me chegou moi adentro.
Dis cousas tan bonitas, como: “haberá unha muller que non recoñece o seu reflexo entre as pingas que escorregan”.
Onte, na miña ventá aberta, a luz tamén estaba acesa, e unha pizca de sentimentalismo asomaba os meus ollos no medio da chuvia que ía caendo lentamente…
mentres , a lúa chea – media escondida entre as nubes – facíame compaña.
O outro relato é tamén moi bó, hai moita delicadeza e moita forza no que di( aínda sendo tan duro).
Encantáronme os dous.
un forte abrazo.
GústameGústame
Precioso texto. Pero coido que a melancolía é necesaria porque forma parte da nosa sombra, e cómpre aceptar a sombra! Bicos. :)
GústameGústame
qué cabronas, ¿non podían vir as musas? porqué teñen que vir elas, por qué.
Eu tamén sinto a súa presencia. Haberá que facer queimada ou aquelarre, ou algo, ainda que xa non sei se, chegadas a este punto se non sería mellor facelas as nosas amigas.
GústameGústame
Luces e sombras…
Moitas veces temos que bailar coa negra sombra…
Neses casos non debemos perder de vista a referencia… o norte… a luz…
GústameGústame
semella que as veces Alguén escribe por un. Hai coincidencias así.
biquiños,
GústameGústame
por certo, paréceme que o blog de Lan merece moito a pena ¿non sí?
biquiños,
p.d.: lín un comentario teu no blog Selva de Esmelle, decíaslle que che soaba a peli “Beginners”, ó mellor é porque eu falo dela no meu último post.
GústameGústame
· Me agarro al noray número siete. La música y las imágenes te trasladan a la… nostalgia. Me gustaría volver a La Coruña.
· bicos
CR & LMA
________________________________
·
GústameGústame
grazas especialmente a
mariola
que tamén quixo compartir un momento.
peke, estou de acordo contigo; pero ás veces asombra en exceso.
especialmente neste post fun lendo os comentarios que me fixeron ben, todos agarimosos…
GústameGústame
A veces, sin saberlo, escribimos los unos en nombre de los otros.
Un beso.
GústameGústame