as malas compañías

Na noite silenciosa a auga cae cun son que arrola. Non hai ninguén na rúa, A Coruña dorme. Nunha ventá, a luz acesa: haberá unha muller que non recoñece o seu reflexo entre as pingas que escorregan. Que sinte o pulo da vida que lle latexa no corazón avariado. Que escribe tan a carón da estufa que ata a chuvia lle parece morna.
Alguén lle dicta dende moi lonxe as palabras que ela sinte.:

“Hoy, sin anunciarse, como suelen hacerlo, del invierno en que yacen las palabras heladas, han venido a visitarme algunas conocidas. Todas son viejas sementeras del miedo, del desamparo y del desasosiego y, sin embargo, prefiero no citarlas, porque sé que no es bueno regodearse con malas compañías, porque todas son hijas y, como poco, nietas de esa gran matriarca de las palabras frías a la que vamos sin quererlo y en cuyo seno inhóspito nos negamos a pensar por amor, optimismo o ciega fe en la vida. Y quiero conjurarlas, pero soy incapaz de sustraerme a su corrosión muda.”

19 opinións sobre “as malas compañías

  1. Bos días amicus:
    Me gustan tus musas…aunque produce terror sabernos cerca de tan *pacto diabólico. La ausencia de razón produce monstruos y congoja: El desasosiego invade cerebelos delicados y preferimos arroparnos con algo, con alguien. Cuando no se hallan respuestas y se intenta, por medios, invocar al miedo, éste desaparece tal y cómo viene. Prefiere como la lluvia calar poco a poco. Pero cuando alguien nos ofrece su paraguas la protección acude siempre en nuestra ayuda, siempre hay alguien que nos querrá, incluso en la luna.
    [*Sin quererlo, en el momento de nacer ya se ha producido el pacto. Somos contingentes, como las estrellas. Mas yo diría efímeros, como las mismas. Comparando entre ambos y en proporciones]
    Y el pacto viene dado e impuesto. Determinado. Contra él luchan los que visten mitras y casullas, batas blancas o escopetas. Nos jubilamos y lo vemos más cerca]
    Deica logo amicus.

    Gústame

  2. Ufff aínda que os tempos se presta para andar con pensamentos negativos e a vida, as veces, non nos dá moitas razóns para cambiar de parecer, non imos ter máis remedio que levarlle a contraria e ao mal tempo boa cara.
    Bicos

    Gústame

  3. Teño que dicir que é un texto que me chegou moi adentro.
    Dis cousas tan bonitas, como: “haberá unha muller que non recoñece o seu reflexo entre as pingas que escorregan”.
    Onte, na miña ventá aberta, a luz tamén estaba acesa, e unha pizca de sentimentalismo asomaba os meus ollos no medio da chuvia que ía caendo lentamente…
    mentres , a lúa chea – media escondida entre as nubes – facíame compaña.
    O outro relato é tamén moi bó, hai moita delicadeza e moita forza no que di( aínda sendo tan duro).
    Encantáronme os dous.
    un forte abrazo.

    Gústame

  4. qué cabronas, ¿non podían vir as musas? porqué teñen que vir elas, por qué.
    Eu tamén sinto a súa presencia. Haberá que facer queimada ou aquelarre, ou algo, ainda que xa non sei se, chegadas a este punto se non sería mellor facelas as nosas amigas.

    Gústame

  5. por certo, paréceme que o blog de Lan merece moito a pena ¿non sí?

    biquiños,

    p.d.: lín un comentario teu no blog Selva de Esmelle, decíaslle que che soaba a peli “Beginners”, ó mellor é porque eu falo dela no meu último post.

    Gústame

    • grazas especialmente a
      mariola
      que tamén quixo compartir un momento.

      peke, estou de acordo contigo; pero ás veces asombra en exceso.

      especialmente neste post fun lendo os comentarios que me fixeron ben, todos agarimosos…

      Gústame

Deixar unha resposta

introduce os teu datos ou preme nunha das iconas:

Logotipo de WordPress.com

Estás a comentar desde a túa conta de WordPress.com. Sair /  Cambiar )

Facebook photo

Estás a comentar desde a túa conta de Facebook. Sair /  Cambiar )

Conectando a %s