morte, arrecendos, alegorías

Aproveitando o sol na plaza, o lombo arrimado contra o respaldo quente do banco, lin: Absorta est mors in victoria. Ubi est, mors, victoria túa? Ubi est, mors, stimulus tuus?. Xuro que o lin, e non porque o escollera, que nin sei latin. Cadroulle. O curioso do asunto e que iso levoume á idea que temos da morte (que teño) e en como a separamos (separo) da vida, incluso a opoñemos (opoño) a ela. Mais por uns segundos comprendín que iso é como afastar a parte do todo e que ridículo resulta. Nese instante de lucidez, tan estrañamente integrei a morte na vida que era unha cousa nimia, unha circunstancia desprovista do extraordinario. Vin a vida como algo de proporcións inabarcables, un concepto inefable que todo o contén. Un monstro insaciable. Pero só puiden albiscar ese coñecemento uns intres, deseguido me veu contaminar ese dito inglés que sempre repetía miña irmá:

Life is a bitch and then you die

E perdido o pensamento, mirando sin ver, fun bater coa árbore das flores olorosísimas que xa me ten levado a ensoñacións. Aniña o aroma nesa árbore. Púxenme debaixo dela, as campás de badalo de póle colgando sobre a miña cabeza, fronte ao meu nariz, ciscadas polo chan… Apañei unha das flores mortas e arrecendina ata que me doeu a cabeza e, xusto aí, tomei conciencia do instante, do único que estaba sendo este tempo en tránsito neste día difícil, nesta véspera.
E despois rachei a flor morta viva para compoñer eu cos anaquiños sans unha nova flor e agasallarme con ela, que ben o merezo, e chegando á casa ateinos cun fío e puxen a nova flor viva morta nun vasiño de beber chupitos.
Aí a está, a súa fragancia, luz e sombra. Convertida en alegoría enriba da mesa.