Radiohead “Fog“
Hai unha criatura corricando por esta casa. Nunca se vai, nunca vai marchar. E a brétema flúe dos sumidoiros e reloce na escuridade.
_____Fog / Radiohead
Sempre hai unha canción para un estado de ánimo. Ata onde non chega a música énchese coa letra. Ou viceversa.
SIEMPRE CONSIGUES HACERME PENSAR.QUÉ NUNCA SE MARCHE ESA CRIATURA.
Un beso muy fuerte.
GústameGústame
Será cuestión de abrirle la puerta para que marche o armarse de paciencia y valor.
tengo pendiente una entrada en forma de corto sobre como deshacernos de nuestros miedos.
Abrazo e saúdo afectuoso!
GústameGústame
Siempre hay una canción para cada estado de ánimo. Es muy cierto, lo que no sé es si son realmente pocos estados de ánimo, o ya demasiadas canciones. Saludos.
GústameGústame
Todas as criaturas deixan pegada e moitas veces déixana envolta en brétemas. Pero hai pocas brétemas que aguanten diante do sol. Sempre acaba por esluílas… E sempre hai un sol nalgures.
Bicos.
GústameGústame
dale con la escoba joer, que se vaya!! no? debe ser difícil dormir en condiciones con una criatura luminescente correteando por la casa!! aunque si genera canciones tan hermosas merecería la pena un pacto de convivencia.
GústameGústame
pois non teño claro sí é bó que non marche, hai algo de súplica nesa plegaria… non sei.
será a brétema, o “foggy day”.
non poido esocitar a canción pero a imaxino lenta, lánguida… como a néboa, envolvente.
biquiños,
Aldabra
GústameGústame
Prodúceme unha envexa terrible o doadamente que fas de calquera pequena cousa algo que contar. E logo vas e cóntalo… nai que te deu… ;)
O piano inventouno Deus. Un Deus de Marte ou Saturno, digo. O de aquí nin asubiar sabe, meu probiño…
GústameGústame
Bos días Zeltia:
Qué tengas mucha suertecilla…es lo que necesitas.
Deica logo amicus:
GústameGústame
Que el runruneo dentro de uno, ese timbre atascado tenga melodía, y que sea buena.
Besos
GústameGústame
Bos días:
Con más tiempo que hace unas horas creo que no deberías hacer de eso algo tan preocupante ya que montones de universos hay pero sólo uno ocupamos. Nos ayudamos de lentes convexas para observarlos y son inalcanzables;nos congratula la presencia de los semejantes que hacen llevadera la vida y la soledad cósmica supuesta. Es efímera la vida y cada uno desconoce cuanto vive, esa es la paradoja de la esperanza.Ignorar lo que queda de camino lo hace divertido y tedioso aunque sea un misterio por descubrir.Al fin y al cabo todos compartimos la misma blogosfera.
Y si por referir es un verdadero cachorro sea como fuere pues.
No toda la luz incide de igual manera en las microgotas produciendo sólo brillos difusos o mortecinos, siempre existe la posibilidad de estar en el ángulo adecuado y observar “o Arco da Vella”, pues ya se sabe que después de la tempestad llega la calma.
Te preocupa mucho?.
Unha aperta “jrande”, un anaco de saúdo a ti e tamén pra todos.
Deica logo amicus.
GústameGústame
Cal é ese monstrúo que non te deixa durmir? que lle poñemos veleno
GústameGústame
Sodes ben riquiños.
GústameGústame