Neste fin de semana longo, vinme coma canciño sen dono, pegada ás paredes, arrastrando a miña neuralxia polas rúas molladas, baixo a choiva de Santiago.
Pero pola noite, detrás da tormenta, un vagalume. Reflexos de acougo polo meu cuarto.
Fotografía publicada no Times Magazine
Mire que choveu estes días, así o Miño vai cheo cubrindo os campos da ribeira.
En fin, supoño que ese vagalume será unha metáfora. Alégrame esa irrupción.
GústameGústame
pois si. [aos vagalumes acáenlle ben as metáforas, non si?]
GústameGústame
· onte, fai dous días, cando era neno, gustábame buscar e coller ors vermiños da luz. Máis ún penso que son pequeniñas estrelas que fuxeron do ceo.
· bicos
CR & LMA
________________________________
·
GústameGústame
dende que escribes en galego, estaste poñendo moi poético [a min gústanme as dúas cousas]
GústameGústame
Me imagino que sería una luciérnaga macho que también tienen luz, calado, sin paraguas frente a tu ventana entreabierta
Bicos
GústameGústame
tus palabras crean una imagen para recrearse en ella. [aunque los machos no tengan bioluminiscencia, creo -salvo en fase larva-]
:)
GústameGústame
Pois xa ves como sempre aparece un vermiño de luz por algures e deixa a súa pegada irisada nas noites máis escuras…
Un biquiño.
GústameGústame
Siempre han tenido algo de mágicas para mí esas linternas voladoras. me recuerdan la niñez, la noche y el verano. Nada menos.
GústameGústame
Bonito texto que permite soñar. Creo que os vagalumes e os lumeiros tienen tanta magia. Afortunada tu que pudiste ver la luz en la noche negra.
Un beso
GústameGústame
Pues tendrás que adoptar o domesticar una para disfrutarla por las noches,eso sí, si es posible que no ronque Jajaja..
Abrazo e un Saúdo afectuoso!
GústameGústame
me has hecho reir, Antonio.
[una buena idea, lástima que no puedan vivir en cautividad. y, mira, te informo que ni los insectos ni los gusanos roncan, [bueno, tienes razón: algunos gusanos sí] :D
GústameGústame
Cando era neno os vagalumes parecíanme animais moi misteriosos, asi relucindo na escuridade, como faros máxicos no medio da noite.
GústameGústame
e de maiores, e de maiores.
GústameGústame
E que hai vermiños que dan moito xogo…
GústameGústame
vaia!, jaja xa saíron eses vermes! [vermes rebuldeiros e inquietos, vermes que medran e encollen!]
GústameGústame
“reflejos de sosiego”… me encantó! (hoy va de reflejos la cosa) :P
GústameGústame
Hehehe….. mira nos “growing blogs” :-)
O sorpasso dá ghustiño
GústameGústame
jajaja disfruta do regusto da victoria!
[máis non esquezas que adoita durar pouco] ;-)
GústameGústame
Que rasón tiñas. Xa caeu. E o pior está no “top posts” :-(
Que humillasión
GústameGústame
Que bonitoooo :) y vino el sol a rescatarte.
Gracias por enredarme en tu optimismo ;)
Besos y abrazos
GústameGústame
Fermoso Vagalume ese que enche de luz a escuridade
(Nadal sempre nos trae recordos e tristezas que cabalgan na nosa memoria).
Unha aperta
GústameGústame
Por supuesto, no todo es siempre malo; cuando menos lo esperamos aparecen alguien, en apariencia sencillo, que consigue llamar nuestra atención y cambiar nuestra existencia, sin previo aviso…
Bonitas palabras llenas de esperanza.
Un abrazo.
GústameGústame
Querida Oliva, hablas de esperanza, ese punto de luz que permite sobrellevar las noches más oscuras.
Eres intuitiva, [por lo que se ve], ya que supiste encontrar esa palabra que late en mi post: la esperanza. Porque hay una primera parte en el texto que expresa soledad y dolor, y en ese estado una pequeña luz en la noche oscura [como la que emite una luciérnaga] reconforta, alumbra lo suficiente como para comprender que la soledad sería más llevadera si cambiase algunas de mis actitudes ante la vida, [ir rompiendo los muros que he levantado a mi alrededor para protegerme y que en realidad solamente me aislan]
Nunca pasará eso que dices [que alguien aparezca en mi vida que cambie mi existencia] porque nadie viene a cambiarnos la vida, sabes? somos nosotros mismos con nuestra actitud ante las circunstancias que se presentan, con nuestras decisiones, los que tenemos la facultad de cambiarla.
[bueno, éso y el azar] ;-)
GústameGústame
Y, cuenta, cuenta ¿que te hizo la luciérnaga? o mejor dicho el luciérnago…..para la neuralgia nada mejor que el ibuprofeno.
Biquiños
GústameGústame
ya veo que aquí todos pensando en lo mismo! ;-)
GústameGústame
vagalume é unha palabra que me encanta… é moi fermosa, poética en si misma.
imaxineite como canciño sin dono e non me gustou nada… e logo voltei a imaxinarte mirando a luz do vagalume, cun aceno sorrinte e xa quedei mais tranquila.
un día tes que tirar ese muros, muller, si che fai falta un brazo forte para golpear co martelo, non tes más que chamarme.
biquiños,
GústameGústame
un brazo forte coma o teu? si homesí! aldabriiiiña… [tí o mais forte que tés e o teu xeneroso corazón] o brazo non, pero o segredo de como tí tiraches os teus valados? :D
GústameGústame
Por estas terras do Medio chamámoslles (a saber os motivos) vermes carpinteiros!.
O importante é que levase luz (para podela apagar), despois se é carpinteiro, encofrador ou zapateiro…pouco importa!
Bicos
GústameGústame
ei, traes aquí os gremios dos obreiros todos!
[e o canteiro?] ;-)
non sentira chamarlle así aos vagalumes, oín lucecús
GústameGústame
Menos mal que algunas veces cuando uno se siente así, va y aparece una luciérnaga. Todos necesitamos la luz, aunque sea pequeña como la de tu luciérnaga siempre ilumina.
Muchos besicos.
GústameGústame
… tan pequeniña a tiña?
Bueno, pero luminosa, parece.
GústameGústame
paréceche pouca cousa que che faga ver a luz, coma a san pablo que o tirou do cabalo!
muller de pouca fe,
sempre pensando en foder!
:D
bicos, pecadora.
GústameGústame
Nunca choveu que non escampara ¿non?
A visita dun vagalume sempre é ben recibida, ven ben iso de que nos fagan ver a luz
Bicos
GústameGústame