algo que celebrar

remata a noite máis longa do ano

O xoves, 22 de decembro, ás 6,30, vin saír o sol dende a miña ventá. Oficialmente rematou o outono. Lucidez que dá o frío na cara, para ver que tamén algo en min cambia [En min, pero sen min, como no resto do universo]

Había unhas horas que regresara do hospital, sobre a mesiña os bombóns agasallo do meu neno, os zumes e iogures dos coidados familiares. No teléfono o rexistro das chamadas e SMS, semella o inventario dos cariños.
Este ano non me esmaga o nadal. Celebrarei esta noite unha cea especial: que a operación saiu ben, que os días xa medran, que a noite mingua, que existe a soedade e a esperanza.

a data das condolencias

Tengo miedo de todo el mundo,
del agua fría, de la muerte.
Soy como todos los mortales,
inaplazable

Pablo Neruda

crisantemos (novembro, 2011)

Vaise novembro, o mes das chuvias sobre as tumbas frías. Novembro, a data das condolencias [5, 27]

[Cando imaxino o corpo da mamá debaixo da lousa de granito, acórdome do que me contaron da exhumación do papá. Máis, cando chove]

as malas compañías

Na noite silenciosa a auga cae cun son que arrola. Non hai ninguén na rúa, A Coruña dorme. Nunha ventá, a luz acesa: haberá unha muller que non recoñece o seu reflexo entre as pingas que escorregan. Que sinte o pulo da vida que lle latexa no corazón avariado. Que escribe tan a carón da estufa que ata a chuvia lle parece morna.
Alguén lle dicta dende moi lonxe as palabras que ela sinte.:

“Hoy, sin anunciarse, como suelen hacerlo, del invierno en que yacen las palabras heladas, han venido a visitarme algunas conocidas. Todas son viejas sementeras del miedo, del desamparo y del desasosiego y, sin embargo, prefiero no citarlas, porque sé que no es bueno regodearse con malas compañías, porque todas son hijas y, como poco, nietas de esa gran matriarca de las palabras frías a la que vamos sin quererlo y en cuyo seno inhóspito nos negamos a pensar por amor, optimismo o ciega fe en la vida. Y quiero conjurarlas, pero soy incapaz de sustraerme a su corrosión muda.”

pre-sentimentos

Cando parei no semáforo, antes de entrar na praza, vin luz na casa. Xa tempo sin ver a luz prendida. Sería por iso que non puiden durmir. Ou polo café. Ou por presentir
que agora
as espiñas

figos chumbos (Silleda, outono 2011)

cedo para chorar

Gústame ver como chove dende o quentiño. Quizás isto viaxou pola cadea xenética dende a prehistoria, cando fuxir da intemperie era escapar da morte [un sitio de abrigo, un lume salvador].
Meterme, de nena, nos lugares cóncavos, cando chovía: a delgada señora da cova improvisada. Sempre imaxinando casiñas nos buratos das árbores vellas, nas fendas dos penedos. E hoxe, un beiril na rúa, un portal, debaixo do paraugas [o son das pingas ao caeren]. O coche.
Coma onte pola estrada, regresando á Coruña, fóra a choiva pegando forte; dentro a música, as pingueiras repinicando no teito.
A choiva ten algo magnético. Atrae a nostalxia sin nome, a añoranza de todos os nomes que xa non. Por iso as dúas bágoas [tal vez fosen catro] e xa, que o primeiro día que chove é cedo para que me envolva o clima da fría choiva de novembro

ourizos e degaros

Hoxe espertei aterecida co frío. Parece que agora sí o outono. Que o outono agora sí.
Vestinme de ilusionista da nada e escorrentei o arrepío.  Pregunteime como sería o cheiro esta mañá na Childhood Land mentres arrastraba as zapatillas cara o baño.

[ Querería facer lume alá. Asar unhas castañas. Mirar como aboia o fume azul riba do tellado. Sería bálsamo, esconxuro. O meu degaro]

Dun castiñeiro de Culleredo,  A Coruña. Outubro, 15