Báteme ese olor na cara, o cheiro que desborda os tellados e se expande e se adentra coma unha toupa ata os centros máis primitivos do meu cerebro, onde se estimulan as emocións e a memoria. Respiro a evocación, encho os pulmóns dela sin lograr localizala no tempo, sin poder definila. Tan intensa.
Desconcértame.
É un recendo que levo cinguido aos días de choiva do final do verán, que emana da terra, do asfalto que hai pouco fervía.
Noutrora arrecendeu ás posibilidades todas, agora só proxecta unha retrospectiva da saudade.
Daríalle forma, se soubese.
E tería nome.
- Comentario
-
Subscrición
Subscrito
Already have a WordPress.com account? Log in now.
Estás falando comigo? 
Hai cheiros, imaxes, lugares, sensacións que nos traen o recordo doutros instantes que a memoria selectiva mitificou.
Bicos
GústameGústame
Los olores tienen esa conexión con la memoria que resulta inexplicable pero muy agradable, casi siempre sulen ser buenos recuerdos, o al menos eso me pasa a mí.
Y el olor a tormenta, es como olor a vida.
Besos.
GústameGústame
no había caído en la cuenta! es verdad que casi todas las evocaciones que nos llegan a través de los olores se corresponden con sensaciones buenas!!!!
GústameGústame
“Daríalle forma, se poidese e tería nome”. Que fermoso!
As xeografías son intensas. Saúdo
GústameGústame
A min ese cheiro me leva ao Corte Inglés, á compra de libros de texto de material escolar e deprímeme moitísimo.
Ai, que xa te me pos en setembro en ainda queda unha semana de agosto, joer, qué prisas.
GústameGústame
Guauuuu!!! gustoume esta entrada :)
Encantame ese cheiro, recordame a primavera e precisamente o final de veran coma ti dis, quizais tamen a vendimia…
Bicos mil!!!
GústameGústame
con calquera cousiña fas un poema delicioso.
és unha meiguiña.
¡que bonito escribes condenada!
biquiños,
GústameGústame
Ese aroma, esa sensación… pra min é como os días do San Froilán, comezo do outono que, este ano, se mestura tanto co verán.
Bicos de entretempo
GústameGústame
contenta de verte por aquí de novo, álex!
GústameGústame
Olores, o recendo da terra mollada cando leva tempo sen chover a min sempre me lembra os días da infancia.
Bicos
GústameGústame
nO HAY NADIE COMO TU QUE SEA CAPAZ de envolverme con sus palabras . LOS OLORES QUE SON CAPACES de hacernos sonreir, entristecer…pero siempre vivir. Ese olor a tormenta (como dice claudia) que nos hace cómplices de la vida. Ese olor a tierra mojada…(te acuerdas lo que hago con los champiñones?). Hoy tu entrada me ha hecho sonreir y me he vuelto más chiquita.
Un montón de besos
GústameGústame
alégrame recordarche momentos bos, como o olor dos champiñóns… (e grazas por dicir cousas lindas)
GústameGústame
Querida Zeltia: quedan (aínda) exactamente 30 días de verán! Aprovéitaos!!
Intensa reflexión…
Unha aperta
GústameGústame
Xa estamos… Pero se o verao está a comezar!
GústameGústame
hainos optimistas!!
GústameGústame
no le habrás puesto nombre, pero le has dado una forma cojonuda! yo estoy loco por que se vaya el verano ya, bien lejos.
GústameGústame
claro, el calor que en Coruña no hemos tenido, lo habeis tenido todo aí!
(bienvenido de la vuelta de vacaciones)
GústameGústame
Mira lo que son olores para algunas que un verano seco me pidió que si llovía en la noche la despertara para volverse a dormir pero ahora con la dulce lluvia, la buena, la que te mece en el entresueño
GústameGústame
Lembráchesme agora un libro que lin non hai moito: El nombre del Viento.
Fala desa sabiduría especial e trascendente pola que, cando coñeces os nomes das cousas, os nomes verdadeiros, non os que lles damos nós, acadas o poder sobre esas cousas, e podes mandar nelas en beneficio teu.
Gústame o noso galego que ten dúas palabras para expresar olor:
O cheiro, para os malos olores.
O arrecendo, para os perfumes que nos “sulibeyan”
Biquiño.
GústameGústame
As incertezas ante un tempo novo, o medo aos cambios que se presinten, esa especie de exército de formiguiñas da ansiedade que a memoria se encarga de avivar…
[A memoria, esa conspiradora á que lle que gosta exercer de axente dobre. Polo menos a miña…]
Incertezas, inseguridades, vaguedades? Cumprido fin terán, proclama o glorioso himno, pero o caso é que, a teor do ditado dos cuánticos que en el mundo han sido -xente seria das latitudes frías, Zeltia, alemáns e daneses nada menos-, nin os electróns son de fiar á hora de predecir o seu comportamento: tan disciplinados que parecían eles cando debuxabamos na escola a súa órbita circular e perfecta…
[E resulta que o único coñecemento verdadeiro e incontrovertible que temos é o aplastante memento mori, vaia putada! O gran arquitecto xogóunola ben xogada, filla]
Pero quero ser edificante nesta hora meiga da medianoite, Zeltia, e para axudarme vou botar man de Marti i Pol, o amigo poeta e poeta amigo do excelso Guardiola, Pep para os da casa:
tot està per fer,
tot és possible avui
GústameGústame
Direiche, Piero, que deches na diana cos versos do amigo de Guardiola:
o olor que emana do asfalto,
o que descende dos tellados,
ése recendo ao que lle adico o post,
ao que lle poñería nome e lle daría forma se soubese,
outrora facíame sentir que todo era posible, que aínda todo estaba por vivir…
e desta volta o que me evocou… foi o recordo da antigua sensación.
[Ti non sabes como casi, casi, casi foi posible enganarme e sentila de novo. casi, casi, casi como cando tés unha palabra esquecida na puntiña da língua e vai vir, vai vir, vai vir…
Benvido ao meu blog… farás un descanso nos teus frescos e volverás por aquí pintar as miñas vaguedades?
GústameGústame
É grande honra, benquerida Zeltia, que me propoñas ser o pintor de cámara das túas vaguedades, pero confesareiche que, en realidade, non fago outra cousa máis que esbozar torpemente as miñas.
Arde lo que ha ardido, sentenciou aquel ourensán universal, e esa insinuación do eterno retorno reconfórtame: somos [e non só o cerebro] un campo de batalla, campos minados, vítimas e verdugos, rosa e fusil. Vaguedades. Poliedros. Polifonías.
Ya no hay puentes:
Sosténme en el no tiempo,
en la no duración,
en el lugar donde no estoy, no soy, o sólo
en el seno secreto de las aguas.
GústameGústame
Cítasme a Valente [hai uns meses falaba eu de “illas”] xusto antes de poñer esa impresionante foto de Lee Miller do soldado da SS flotando nas augas cal Ofelia…
déixasme sin palabras.
[tomei a liberdade de cambiar o enlace que puxeras pola imaxe á que levaba, espero que iso non che desagrade]
GústameGústame
De nome pode ser ” lentor”: humidade da terra. Anque non sexa exactamente o mesmo.
A espiral do tempo segue o seu camiño e xa avisa do cambio de estación co estas chuvias e noites frescas sen grilos.
GústameGústame
lentor ….
sabes que estes días se andivo falando por aí da lentura? debe ser unha cousa parecida…
GústameGústame
Pois algo lin, si.
O blogomillo de cada vez é máis pequeno.
GústameGústame
De vez en cando faise necesario un cambio. O que non me gusta deste é que mingusn as horas de luz, pero xa precisaba que o olor a chuvia despexase un pouco a atmosfera asfixiante deste verán.
GústameGústame
Non concordo con que resten aínda 30 días de vrao, como di algún comentarista: desde San Roque a cousa empezou a costa abaixo, nos últimos días o tempo é case de outono, nunha semana comezan os exames de stbro… Así que, a recoller, que isto acabou.
Estou con vde no do cheiro da choiva a fins de Agosto, ou do da herba recén segada: que remexe no máis fondo de un, como a memoria da especie; creo que sentimos o que sentiron os nosos antepasados até as cavernas, máis ou menos como cando miramos amencer ou nos poñemos diante do mar.
GústameGústame
Estou enchendo isto dos meus propios comentarios respondendo a todos un por un, así que para non aburrir, deixo o agradecemento tamén a: kaplan, Concha, Pitima, Rubén, Harmony, Dilaida, Aldabra, Merce, Susana, Maribel, Xan…
GústameGústame
Pero en que trópico estades algúns? onde fixo calor? Polo que respecta a Lugo, tres dias de calor.
Eu tamén amo os olores do outono, e mais do inverno, os ciclos da vida, pero é que se non fai calor en xullo, agosto…cando vai facer?
GústameGústame
Eu quedeime na figuración da toupa que se adentra “ata os centros máis primitivos do teu cerebro”. Ufff, se penso en como me puxeron o xardín este ano (as toupas)…, despois dun calafrío, fágome idea do que queres dicir.
Bicos
GústameGústame
E xa, con ese recendo queda embebido o cerebro.
Gústanme os textos curtos porque é un reto condensar tanta información con poucas palabras.
Ah, grazas polo apunte que me deixaches na chousa, asique chámanse “couselos”. Tráenme moi bos recordos.
grazas. un bico.
GústameGústame
Nostalgia que le dicen. ¿No?
Bella entrada, Zel.
Me gustó mucho
GústameGústame
esta entrada está llena de melancolía… si tuviera que poner una comparación en imagen, sería una pluma llevada por el viento, que no sabemos hacia dónde va, ni quién la recogerá…
biquiños,
GústameGústame
Coma o arrecendo (ou o que sexa, que ben non sei…) dos primeiros días da primavera, eses airiños mornos que acariñan a pel coma as fadas… ai ai ai, que me perdo… ;)
GústameGústame