boteino fóra, á cegadora luz do mes de xuño, a el, que vivía confiado na lagoa morna e oscura do meu ventre.
polo tempo dun pestanexo
puiden seguir vendo a misma cariña que tiña hai 29 anos .
e no tempo dun pestaneo,
atrapoume hoxe él a mín, cos pés metidos na auga fresca da fervenza, baixo a mesma cegadora luz do mes de xuño.
só o tempo dun pestaneo,
e poderá seguir vendo como súa nai sorría feliz, cando eu xa non exista.
polo tempo dun pestanexo
puiden seguir vendo a misma cariña que tiña hai 29 anos .
e no tempo dun pestaneo,
atrapoume hoxe él a mín, cos pés metidos na auga fresca da fervenza, baixo a mesma cegadora luz do mes de xuño.
só o tempo dun pestaneo,
e poderá seguir vendo como súa nai sorría feliz, cando eu xa non exista.
Como cada 27 de xuño, dende hai 29 anos, cumprimos o noso acordo tácito: celebralo xuntos. Vai cambiando a xente que andaba arredor del e arredor de mín, pero nós os dous seguimos coa nosa tradición. Este ano, tamén D..
*pestanexar: 
pestanejar 
parpadear 
to wink
Estás falando comigo? 
es increible que esa sonrisa quepa en un parpadeo! :)
GústameGústame
A vida é um tracto sucesivo, que bo que lhe quedam os parpadeos :D
Umha aperta!
GústameGústame
Boeno…o que hoxe se ve coma un pestaneo, fai 29 tacos (e un día) seguro que era algo máis. Ou non?.
Que sigas danzando durante moito tempo. E que nesa danza te vexa quen ti queiras.
Un bico
GústameGústame
bueno, eu co “tempo dun pestaneo” refírome o “clic” da máquina de fotos que inmortaliza (inmortalizar sí que é unha exageranción non si?) un instante.
cando me ensinaron o meu bebé, so tiven forza para abrir os ollos un intre, un pestaneo, e grabei aquela cariña na miña retina para sempre, non me fixo falla nin cámara de fotos, (diso encargáronse outros)
GústameGústame
Imaxínome que seguirá sendo o teu neno,agora xa con ás.
Bicos
GústameGústame
Sí pode ser un clic, o pestaneo, pero tamén é unha metáfora moi boa do tempus fugit… Que parece que foi hai uns intres, que me ensinaron a cara tan soñada durante 9 meses, redondiña, e mírao agora, reclamando a miña atención constante…. jaja. Mami quiero agua, mami mira que hago, mami, mami, mami… aisss…
E houbo un día no que cabía alí, dentro…. ufs..
Un biquiño guapa, que estás moi guapa aí, bailando…
GústameGústame
pois sí, pitima, encantoume que viras esa metáfora, que é na que pensaba no último párrafo… pero pareceume mellor explicarlle só o do clic a chousa, porque ésa outra metáfora ten un pouso algo tristeiro… e esa emoción blanda, lene e saudadosa do que seguirá sen min… prefería gardala para mín. -claro que sempre aparece unha listilla!- jajaja
Biquiño, pitima, tí que estás agora nese “estado interesante”, eufemismo que utilizaban antes por preñada, pero que me parece que, efectivamente, é un estado mooooi interesante
Envexas da vida que das, sinto eu, co meu ventre ermo. (da igual que non quixera máis fillos, é unha envexa xenérica, unha envexa líquida de querer abranguer todo o espazo, como a auga)
GústameGústame
Tan contentiña danzando e os miolos dándolle ao tempus fugit.
Manda carallo, quén o diría!
GústameGústame
muller, iso non o pensei naquel momento, se non cortaríaseme o rollo todo; con aquela paisaxe preciosa da fervenza do rio Toxa, o fresquiño do lugar contrastando coas altas temperaturas, e a compañía do meu fillo nese día especial para os dous -foi ó descargar as fotos cando relacionei as outras fotos de había 29 anos que mantiñan fresco o meu recordo, igual que éstas deste día serían pasado lonxano un día-
soños bonitos nesta preciosa noite -e non o digo porque españa lle gañase a portugal, non non-
GústameGústame
Coñezo esa fevenza do Toxa, e hai moito tamén eu dancei (máis ben fixen o parvo) nela. Parabéns pola conmemoración, e grazas por felicitarme na que me cumpría: que ben lle entendo o contento!
GústameGústame
jaja, sí, é que “danzar” foi unha “licencia literaria”, “facer o parvo” é exactamente o que eu fixen, tanto que terminei esvarando nunha pedra e caíndo na auga!
:)
GústameGústame
encántame a composición fotográfica con todas esas cores… e como vai crecendo o teu sorriso.
e do texto… a miña pequena cumpre o 12 de xullo… e tamén parece que foi onte, tan pequerrechiña, tan debilucha…
ai, isto de ser nai e difícil.
biquiños e nora boa para os dous.
GústameGústame
entendo moi ben iso de “os dous”
:)
grazas
GústameGústame
Máis ben parece que a rapaza da foto ten 29 anos e danza feliz o lado da fervenza.
GústameGústame
pois sí, coma se os tivera! (lembro o meu 29 cumpreanos, vivino coma unha despedida da xuventude: xa nunca máis tería “vinte e…”; entón non sabía que todos os cambios de década son unha barreira psicolóxica que hai que saltar)
GústameGústame
Pingback: o que non sae nunha foto « estasme falando a min?