Nada que ver co gato que está triste e azul

Topic foro gatos: mi gato odia el trasportin

 

Pero tí es un gato ou unha pantera? Nunca escoitaches iso de que non se debe morder a man que che da de comer?
Leveite comigo para que andiveras ceibe cazando saltóns polo xardín… E agora non queres entrar no trasportin para volver? Pues ahí te quedas! En prisión domiciliaria, a pan y agua. E madia levas non te botar a vasoiradas para o monte, que te coma un raposo ou unha donicela [a ver como lles bufabas e lle regañabas os dentes]
Non te pareces en nada ao gato da tasca mariñeira:

[Audio: Poema “O gato da tasca mariñeira”, de Bernardino Grañana voz de Falabarato]

De Falabarato tamén recibo o Sunshine award. En agradecimento eu teño que facer rular o meme mandándollo a outros 12 (doce!) blogs. [Intentara safar deste cometido cando hai uns meses mo agasallara Arume dos Piñeiros, pero desta vai]
Nomearei para o Sunshine Award aos 12 blogs máis antiguos [dos que teño enlazados.] Ese é o meu criterio de elección.
1. Robinson en Ithaca (Reincidente) [2005]
2. Leo e os seus [2006]
3. A cova do raposo [2006]
4. Estámosche ben [2007]
5. Chousa da Alcandra [2007]
6. Interpretasones [2007]
7. Harmonía de Cores [2008]
8. El cuaderno de poemas de Rubén Lapuente [2008]
9. Todo a cien… o a menos [2008]
10. Erotómana [2008]
11. Mixiriqueiro na fábrica [2008]
12. A leira das raíces verdes [2008]

28 opinións sobre “Nada que ver co gato que está triste e azul

  1. A ninguén lle gusta estar encerrado, aínda que sexa por pouco tempo, non me estraña que o gatiño non queira entrar no transportín, quen lle asegura a el que o van ceibar?.
    Poida que cos anos aprenda que é un mal necesario, para desfrutar dun ben, pero iso só se aprende cos anos.

    Gústame

  2. o teu “mico” [gústame chamarlles micos] ten cara de ter o seu caracter… a mín tampouco me gustaría o transportín si fose gato, así que compréndoo.

    así que non che queda outra que metelo á forza.

    biquiños,

    p.d: ¿por certo, cómo se chama?

    Gústame

  3. Los gatos son gatos, no perros. El perro identifica a su amo y le pide mimos, el gato utiliza al que le da de comer y de vez en cuando le premia con mimos. Son naturalezas distintas, y cada una tiene su punto.

    Gústame

  4. Jo… son das antiguas eh… Canto tempo falando do meu libro….
    Xa me aburro a min mesma (ás veces, pero, como cos gatos: non me vou deixar tirada polo monte, que ninguén me vai querer comer de correosa que estou, que se cadra non hai fame bastante…
    Eu téñome apego….jaja)
    Os gatos son gatos…. Nunca te podes fiar porque eles non son de ninguén, eles teñen conciencia deles mesmos….
    Saben demasiado os gatos…

    Que non che pareza mal, pero eu tampouco vou seguir co meme ese.

    Un biquiño.

    Gústame

  5. Deshazte del minino.
    Si lo que quieres es tener a alguien que te ronronee, en la taberna del poema que tan bien recita tu amigo, seguro que hay muchos que roncan.

    Gústame

  6. en casa teníamos un gato muy parecido, sir alfred williams (willy), y lo llevamos una vez al chalet de mis abuelos porque iban a echar pesticidas en el edificio en el que vivíamos, o no sé que leches, pero el caso es que había que estar 6 horas fuera… bueno, pues cuando lo intenté meter en el transportín, a la vuelta, después de destrozarme los brazos, con un guante de malla puesto lo intenté, incluso, lo tuvimos que dejar allí. se convirtió en pantera salvaje en cuestión de minutos, vamos. absolutamente indomable. emitía sonidos que yo jamás pensé que podía hacer un gato! en cuanto a lo del meme, yo también me abstengo, para no romper la tradición, que en estos 4 años que cumplo en octubre nunca he hecho ninguno.

    Gústame

  7. Grazas polo premio e por meterme en danza co meme (será enfermizo e friki, pero a min gústanme). Pareceume de mal gusto premiala de volta, pero conste que se non chega a ser vde a que me premiou teríaa premiado eu.
    E os gatos, xa se sabe: eu tiven un atigrado coma o seu que era coma o seu, o demo a catro patas; un día caeu do balcón e acabou a historia. A gata Sofía que o sucedeu era mansiña e cariñosa; meu pai dicía dela que era coma unha personiña. Lástima que me tiven que desfacer dela cando esperábamos á señorita Kaplan.

    Gústame

  8. Que máis quixera eu que deixar a gata libre!, teño unha gana de liberarme dela…! A mordedura que me meteu parece que vai evolucionando ben. Non é a primeira que levo, e rabuñaduras e outros disgustos.
    Non é posible levala ao veterinario sin correr peligro de perder un ollo. Lavala ou cortarlle as unllas sería só baixo sedación… pode converterse nun animal indomable, peligroso, asegúrovolo. Creo que Raúl, que viveu un episodio co seu Sir Alfred Wiliams, entenderame ben.

    Alguén quere un lindo gatito?

    Gústame

  9. Bos días amicus:
    Creía que esta dinámica no estaba dentro de tu mundo; no pretendo ser impertinente o incorrecto pero lo importante es que tu mano haya mejorado y ese desafortunado incidente no sea más que un arañazo sin más transcendencia. Guárdeme los secretos de “tamaña falacia” y que sean las sonrisas y risas las que hablen…
    ¿Chorizos con huevos y pancetas, caldos de berzas?
    …Cuánto se puede disfrutar en tan poco tiempo…Guárdeme el secreto bajo un vendaje de ambulatorio que las nieblas cruñesas suavicen las aguas y no escalden las epidermis. Dejémonos de viejos remedios que posiblemente no tengamos fijados en la memoria con certeza y en la confusión de los recuerdos nos conduzcan a nuevos incidentes.
    Sean pues las risas cuando preguntamos por el cabello y en referencia a si es liso no obtengamos respuestas por pequeños despistes anatómicos que desvíen la atención.
    Se guardan secretos…para siempre…Es divertido. Todo se cura.
    Tu gato es una fiera y ningún ser vivo desea ser encerrado en un espacio tan pequeño y/o cutre.
    Un escritor escribió que la naturaleza (puro paganismo) creó los gatos para que los seres humanos pudieran acariciar a los felinos.
    Sin ánimo de parecer animal y ofender, yo me desharía de él.
    Claro que con semejante falacia todo café de pota es tan agradable que sabe a poco y se respiran ganas de repetir para entretener la bondad anfitriona de una suave voz, dulce, fina y las extremidades superiores arqueadas rodeando el faro de Hércules como en “una aperta” frágil que ruegan sea otra vez…
    Ese gato enfurecido no maullaba por el pequeño Ford, lo hacía por su habitáculo…Qué bien se viaja en confort viendo pasar el tiempo, las nubes …y el cabello liso…jejeje.
    Guárdele el secreto bajo los vendajes de ambulatorio. Ya sanarán.
    ¿El pelo era liso o no?.
    Unha aperta enorme con sonoros bicos

    Gústame

    • só tí chamarías “extremidades superiores” aos brazos! :-)
      en canto aos segretos, actualmente prefiero non telos, pero son de confianza para gardar os segredos alleos.
      en canto ao pelo, se é liso ou crecho, non ten importancia. hai outros detalles máis importantes que chaman a miña atención.

      Gústame

  10. Nin triste nin azul…, é unha “gatita” preciosa!! E ten pinta de ser moi lista!! Se eu estivese no seu lugar, tamén protestaría para entrar no transportín:-))

    [Grazas, Zeltia polo agasallo do “sunshine”! Non estou a favor nin en contra de continuar a cadea; pero desta vez, en vez de facelo rular, vouno deixar pasar…]

    Que pracer escoitar as palabras de B. Graña acariñadas pola voz do amigo Falabarato!!

    Apertas dezás.

    Gústame

  11. Ai que foto máis lindiña, rapasssa !!! Vaia, os gatos xa se sabe, ou? Todo depende se teñen fame ou non. Coma nós, ou? Bueno, nós chantamos máis cruelmente… malos que somos, raio…

    Bicos con atrasos (e intereses de demora)

    Gústame

  12. Pingback: y no es aún la soledad « fálasme a min?

Deixar un comentario