donos do que calamos

speak

Fotografía de Mint Ecetea da galería de flickr

 

Cómo será ser de poucas palabras?
Telas ordenadas

en ringleiras

esperando a quenda nas portas
da boca,
sin tragalas,
nin cuspilas.
Sin que fervan nin rebulan
tralos beizos,
afogando,
petando por saír
como diluvios,
como fervenzas.
Como tsunamis.

22 opinións sobre “donos do que calamos

  1. O tienen poco que decir, o piensan mucho lo que dicen. Conozoco a gente así, y salvo los amigos a los que quiero y con los que comparto silencios, resulta bastante incómodo, sobre todo para los verborreicos como yo.

    Gústame

  2. Caladiños. Caladiñas.
    Non sei cómo será, pero me gusta a xente reflexiva, introvertida, cun grande mundo interior que non necesariamente precisa de ser compartido. Non está de moda esa xente, mesmo se lles mira coma defectuosos incluso cando son nenos. Pero non, de defectuosos nada, me atrevo a dicir que incluso son mais ricos que os que botan todo por fora e nada queda dentro.

    Gústame

  3. Medo da gardar tanto as palabras que acaben saíndo como tsunamis, dígoo pola forza destructora que éstes teñen.
    Teño tempadas de ser de poucas palabras, pero non é o meu estado natural, polo que non podo dar resposta ó que preguntas. Estou tranquila no meu mundo, falando conmigo mesma ata que vexo algo que me fai ferver o sangue e ahí rompo o silencio. Non son capaz de pecha-la boca e acabo estragando todo. Será iso o tsunami do que falaba?

    O teu texto é precioso

    Bicos

    Gústame

  4. Por la boca muere el pez, dice este conocido refrán.

    Hablar demasiado puede ser tan malo como el hablar poco pero las peores son las personas que hablan mucho y no dicen nada.

    Abrazo e un saúdo afectuoso!

    Gústame

  5. Aristóteles en “Ética a Nicómano” viña dicindo que “a virtude está no término medio”. Eu coñezo algunhas persoas de poucas aplabras e podo asegurarche que non lles rebulen, nin lle afogan nin lle petan para saír. Que como o conseguen? Son persoas tranquilas, serenas e cunha grande dose de paciencia. Saben cando teñen que esoitar e cando deben calar. Habilidade ou aprendizaxe?Non o sei. Cando falan, as palabras sáenlles de xeito fluído e con ritmo… Non estou soñando, algunhas hainas, pero poucas!
    Eu non son de moitas palabras e inda así hai ocasións nas que me arrepinto de ter dito algo porque axiña me decato de que acabo de meter a pata sen remedio… ;-) neses momentos, quixese ser de poucas palabras ou ter unha venda na boca coma a moza da foto!!
    Bicos calmos pero faladeiros:-))

    Gústame

  6. Creo que al final, consiguen encontrar algún orificio, apertura, modo alguno o artiligio por los que escapar. Las palabras necesitan de vez en cuando, sentir el frío del invierno, la lluvia de la primavera, el calor y el sol del verano y el viento del otoño… si, creo que si.

    Precioso. Me gustó.

    saludos.

    Gústame

  7. A pregunta coa que iniciei a entrada non é retórica: realmente gustaríame sentir como é que as palabras non pelexen por saír da boca,
    que o impulso de falar non se dispare con cada pequeno estímulo;
    que as preguntas non se agolpen no cerebro,
    que a curiosidade por coñecer non me mostre impertinente,
    que a gana de compartir o pensamento non resulte invasivo.

    Moitísimas grazas pola vosa aportación: Wendy, Susana, Antonio, Alís, e especialmente Harmonía dixestes cousas nas que me parei moito.
    A pregunta que deixa no aire Raul é interesante,
    Gustáronme tamén os comentarios de oliva, rubén, Aldabra, Chousa, Ñoco, Maribel, Antón, Milú, e do Beato Darzádegos,
    linos todos con moita atención

    Gústame

  8. Como será? Pois a min non me mire, que son un gran falador. Non só gaño a vida falando aos meus alumnos senón que até falo por escrito no meu blogue, e mesmo poño comentarios nos blogues dos outros.
    Por outro lado, sempre pensei que os que falan pouco ou teñen pouco que contar, ou a saber que estarán pensando para non o contaren.

    Gústame

  9. ayer tu blog no quiso aceptar mi comentario, veo que hoy está más receptivo ;) Te decía:
    Gracias por la risa :)
    Por que echas tan pronto la lengua a volar? , eso me pregunta siempre un amigo :) Me encamtaría ser silenciosa, pero creo q reventaría… jajaja

    Un abrazo y feliz semana preciosa ¡¡¡¡

    Gústame

  10. Ni idea de cómo será ser de pocas palabras porque yo padezco de incontinencia verbal, lo que no es bueno. Pero lo de tener el tsunami y contenerlo dentro, tampoco me parece una gran cosa.
    De todas formas cada uno somos como somos y vivimos con nosotros mismos como podemos, con muchas palabras, con pocas e incluso sin ninguna.

    Me ha gustado mucho la entrada.

    Besicos

    Gústame

Deixar un comentario