a bubela que se pousou no valo da eira
– Mira!, que paxaro tan raro será ese?
Era un ouriol, picacereixas, papafigos, unha oropéndola femia que, sin ser tan vistosa coma o macho, tamén é preciosa e moi rara de ver. Tamén vin unha parella de bubelas e un coello pequeno que atravesou a estrada a brinquiños.
Dixeches: xa tes para un post.
Rite, pero
Coa fascinación abonda.
Este arquivo sonoro é un tesouro para quen goza aprendendo a distinguir o canto dos paxaros.
"Todo canto ves tanto é teu coma meu"
historias basadas en hechos reales ¡con dibujos!
Viviendo al filo de la realidad
Un blog de recetas sencillas y algunas andanzas
La bitácora de ciencia, tecnología, arquitectura, informática... todo lo humanamente divulgable lo tenemos y sino se lo conseguimos sin sobrecoste. Eso sí, en Castellano (casi siempre).
Benvidos
El blog de Lidia Bao
Crítica de cine informal pero esmerada
Galicia Poética
Gade Escale - A Coruña, unha viaxe de dezaseis anos
E corto coa coitela as liñas das veas que forman as verbas que escribo, e deixo que corran e se expandan, verbas que non rematan nunca, verbas infinitas
Un lugar de encuentro para todos aquellos que aman la poesía
Clarinete & Clarinete Baixo. Bitácora en galego.
Lemos, recitamos e comentamos poesía.
Blog de Josegll
Literatura galega. Blog de Ramón Nicolás
Consultora de Desarrollo de Personas y RRHH | Marca Personal y empleo |Psicóloga. Te ayudo a identificar tu talento, a ponerlo en acción y a darle visibilidad para dejar huella y conseguir tus objetivos profesionales.
| hai que abrir as portas, deixar pasar o sol
Revista digital de Plantas y Flores
traducir é producir:: translating is loving :: un espazo onde se dá coa palabra e se le como soa mellor:: traducións a galego| desde o galego | into galician | from galician
Moda Etica, Complementos, Regalos & Artesanía Galega, slowfashion
Poden quitarnos todo, mais que non nos quiten a liberdade!
Outra maneira de ver Galiza
Desde Galicia, notas sobre a transición planetaria
A Biblioteca Ágora, cos barrios da súa contorna
lecturas poéticas
✍ astronomía | literatura | ciencia | música
Se se pode imaxinar, pódese facer
Fun polo vento e vin polo aire
non é só un lugar...
Obradoiro de literatura
De cosas varias de todos los días.
Nulla dies sine linea
Just another WordPress.com weblog
mari de piloño
Cociña, cine, literatura... Ein bißchen Spaß muss sein!
Todo sobre Coruña
Ponte en forma (poética)
Mi hermana salió del armario, mi madre se llevó un disgusto y yo me fui a Brno, con la Nespresso y los Tommy Hilfiger, y dejando atrás la Thermomix y un medio novio.
Just another WordPress.com site
Estás falando comigo? 
Bos días Zeltia:
Sempre gustáronme as bubelas. A primeira vez que as coñecín, era eu un cativo, foi da man do meu pai indicándome o seu nome. Mais seguro que as vin con anterioridad mais non asociaba ás súas características. Foi dende o muíño cara a outra aldea, mercando xamóns, deses tan ricos que por alí críanse con castañas; entón ao carón da pista de terra, a que logo sería a estrada a Covelas, nun craro, estaba unha delas, danzando, brincando, vibrando. Levantou o voo cara ás fragas das copas próximas e perdeuse nun buraco dun tronco. Construía o seu futuro niño.
El, moi saibo, indicoume que eran mal fedentas pra escorrentar ás posibels serpes e outros depredadores.
Zeltia, andamos derradeiramente con paxaros a voltas, con paxaros na cabeza; hoxe, na rúa fixen unhas daguerres sobre pombas e a súa perigosa fama. Logo, nas vías do suburbano, un gorrión acadaba a súa chegada. Poreinas nunha próxima, en Deica Logo Amicus…
Excelente o enlace do naturalista de sons. Xenial a túa foto. Estupendo todo…moi rico d;D´
Unha longa aperta e mais sonoros rebicos.
dl*P
Bos días amicus:
Siempre me gustaron las abubillas. La primera vez que las conocí, era yo muy pequeño, fue de la mano de mi padre indicándome su nombre. Seguramente las vi anteriormente pero las asociaba a sus características. Fue desde el molino en dirección a otra aldea, comprando jamones, de esos tan ricos que por allí se crían con castañas; entonces a un lado de la pista de tierra, lo que luego sería la estrada a Covelas, en un claro, estaba una de ellas, danzando, brincando, vibrando. Levantó el vuelo hacia las frondas de las copas cercanas y se perdió en un agujero del tronco. Construía su futuro nido.
Él, muy sabio, me indicó que eran mal olientes para ahuyentar a las posibles culebras y otros depredadores.
Zeltia, andamos últimamente con pájaros a vueltas, con pájaros en la cabeza; hoy, en la calle hice unas fotos sobre palomas y su peligrosa fama. Luego, en las vías del suburbano, un gorrión esperaba su llegada. Las pondré en una próxima, en Deica Logo Amicus…
Excelente el enlace del naturalista de sonidos. Genial tu foto. Estupendo todo…muy rico d;D´
Apertas longas e mais rebicos sonoros….coma os dos paxaros
Saúde, Ceibedade e Esquilmo.
Deica.
GústameGústame
fantástico que lembres a primeira vez que viches unha bubela! e da man do teu pai… os nosos pais e nais que nos enseñaron o mundo ao que chegamos, cando todo era novo…
verei eses posts teus, sempre sorprendentes.
GústameGústame
El otro día yo tb ví una abubilla, pero voló antes de poder fotografiarla.
GústameGústame
eu estaba na ventá, e vin a parella pousarse. tiña a máquina cerca, pero mentres a collín unha delas xa voara!!!!
GústameGústame
Eu ao ouriolo tamén o coñezo como vichelocrego. Póñoche aquí outra dirección http://centros.edu.xunta.es/iespinomanso/bioloxia/pajaros/pajaros%203.0.html
é unha marabilla de páxina, proba xa verás.
Perdoa pero non sei poñer os enlaces nos comentarios.
Bicos
GústameGústame
Dilaida, estupenda a dirección que envías; unha documentación xenial.
Grazas polo enlace.
Breves saúdos
Deica.
GústameGústame
Certo! que páxina fascinante nos deixas!
puiden satisfacer a miña curiosidade acerca de varios paxaros, especialmente os nocturnos que non sabía distinguilos…
e agora xa sei que un ano tivemos un niño de curuxas no faiado! era horripilante escoitalas na escuridade cando estabas para pillar o sono!
e unha ave nocturna que escoito frecuentemente polas noites é a avelaiona!
moitísimas grazas!
GústameGústame
Ostras!!! Púxose o enlace só. Xa verás como che gusta.
GústameGústame
Moi oportuna a bubela! Preciosa! E ti, que observadora!
Xa metida no campo e para cando volvas pola túa childhood land, igual che interesa escoitar:
Songs of Insects”
GústameGústame
E hai algo que relaxe máis ca escoitar o canto dos grilos? grazas por reparar niso, querida amiga.
GústameGústame
fascinante!
GústameGústame
Precioso canto,me recuerda a la infancia cuando vivíamos en las afueras del pueblo rodeados de campos de cultivos y las abubillas eran fáciles de ver a nuestros curiosos ojos, desde entonces me siguen fascinando.
Abrazo e saúdo afectuoso!
GústameGústame
Te leo y te re-leo. Ha sido como estar leyendo un cuento. LO mejor?. El canto que tu has puesto a la entrada.
Un beso
(Ya estoy de nuevo por aquí)
GústameGústame
pues no sé cómo será el macho, pero esta pájara tiene mucho estilo! :)
GústameGústame
Las abubillas cada vez se ven menos. Antiguamente se decía: “Hueles peor que las abubillas” pues, por sus costumbres, frecuentan excrementos. Pero es una lástima que no se vean más porque podrían contener, según creo, a la procesionaria de los pinos.
Saludos.
GústameGústame
sei pouco das bubelas, para min eran misteriosas e exóticas (e sígueno sendo) estes días lin algo sobre elas, costumes e lendas; e moitas cousas contradictorias acerca de ese famoso cheiro das bubelas…
GústameGústame
A primeira vez que vin unha bubela (cando menos, que eu sexa consciente) foi aquí, no valado da miña casa. Quedei moi quietiña a uns tres metros dela para que non se asustase e poderme fixar ben. É unha verdadeira princesa dos prados.
GústameGústame
ti tamén te lembras da primeira vez??? eu non… o que sí lembro é a fascinación que sinto sempre que as vexo…
GústameGústame
Ben fermosa a bubela, o seu cheiro xa é outro cantar. O ouriol tamén lle chaman por algunhas zonas mingulirón.
GústameGústame
Aaaahhhhh!! E todo no mesmo día? Canta fermosura!! Fuches moi afortunada!
GústameGústame
e que un día no campo, cos ollos ben abertos, na primavera … da para moito!
GústameGústame
Graduados en indigencia por la escuela del viento, del sol, de la lluvia, todo lo que tienen acaba en el filo de sus alas. Un día caerán de la rama como a un agujero sin fondo del sueño y morirán sólo para morir.
GústameGústame
que linda manera de hablar de los pájaros… y de su muerte.
GústameGústame
A fascinación é o primeiro paso para logo soltar as palabras .
O canto dos paxaros sempre é fascinante tamén. Gústame escoitalos, acomodar o oído a eses sons tan relaxantes.
Unha foto preciosa con esa bubela pousada.
bicos Zeltia.
GústameGústame
Un dos momentos que mais disfruto e cando camiño polos meus carreiriños polo monte. Nesa busca dos meus bechinos acompañanme centos de chios que me fan a mañá verdadeiramente apacible.
Iso si, cando chego a finca e vexo centos de paxariños nas miñas cereixas enton a que chia son eu jajajajaja
Biquiños :)
GústameGústame
que envexa deses carreiros, desa máquina de fotos, da túa ollada… e das túas cereixas! :-)
GústameGústame
Mentras non perdas a a capacidade para fascinarte, sempre terás para moitos posteos!
Bicos
GústameGústame
Grazas Chousa, por seguir pasándote polo meu blog despois de tanto tempo…
e tamén a Mariola, Raposo, Raúl, Violeta, Antonio, Filispines…
é moito máis reconfortante e agradable escribir no blog, porque vós o ledes…
GústameGústame
é verdade que abonda coa fascinación, o que che queda a ti dentro pero moito mellor para nós o post, porque si non perderíamos esta foto tan fascinante.
é difícil fotografas un paxaro, que de seguida que oen un chasquido… a voar!
biquiños,
P.d.: púxenche un correo ¿víchelo?
GústameGústame
Non conocia a existencia do picacereixas, sempre crein que os merlos eran os que tiñan a exclusiva. Fascinante se, e fascinante a túa sensibilidade.
GústameGústame