Te podría contar que esta quemándose mi último leño en el hogar, que soy muy pobre hoy, que por una sonrisa doy todo lo que soy, porque estoy solo y tengo miedo, di Serrat na súa balada de otoño.
Onte eu podería ser Serrat. Púxome melancólica a triste chuvia de novembro, esa humidade da paisaxe espesa e gris, o espazo longo do horizonte encharcado de inquedanzas.
Llueve, detrás de los cristales llueve y llueve, as pingueiras ao caer no chan branco da terraza debuxaban ondas concéntricas que se espallaban chocando entre sí na lagoa improvisada do 9º.
A chuvia na cidade carece de sentido, non penetra a terra anhelante, non fecunda, só lava, brila no asfalto, deixa pucharcas espelleantes, escorrega polo sumidoiro, vai dar ao río subterráneo no antergo reino das ratas.
Domingo á tarde. Eu preguiceira, afogada no aburrimento, enchoupada de melancolía, añorando o tempo das cereixas.
Bueno, solo he entendido bien la mitad, el resto lo deduzco, muy melancólico, a mí no me gusta noviembre, es triste y largo..
biquiños
GústameGústame
Es melancólico tu texto pero me da serenidad. Amo la lluvia y describes esa húmedad, ese olor a mojado aunque sea en la ciudad, no, no tiene sentido la lluvia en la ciudad pero le proporciona ese color de buscar abrigo, de esconder las manos en los bolsillos buscando calor…Puedo oler desde aquí cuanto describes, puedo verlo….Sabes?. Cuando por esta zona pasa el tiempo y no llueve, compro champiñones y me siento a lavarlos en la cocina mientras el olor a tierra, a bosque, inundan mi sentimiento, y tal vez aplaca mi morriña.
Hoy me has hecho sentir en casa. Gracias. Zeltia
Un abrazo
GústameGústame
O dos champiñóns produciume moita ternura…
GústameGústame
A choiva pode ser morriñosa, mais ao final lava os camiños do mundo :D
Ánímate!
GústameGústame
gustame moito, como os demais, bikos
GústameGústame
alédame, maría blue. unha sorpresa atoparte por aquí tamén.
GústameGústame
encántame lerte!! é verdade, a choiva na cidade ten un ar máis melancólico e incomprensible se cadra que no campo…
e eu agradézollo: que gusto lerte!
GústameGústame
La lluvia es, por cierto, deprimente. Sobre todo, cuando pasan días y días lloviendo. Mueve a la melancolía.La morriña la llevamos en el genoma y en los huesos húmedos de esta lluvia que cala y no cala.
GústameGústame
A chuvia parece que non ten sentido na cidade, pero só o parece. Os paxaros beben auga fresca, o asfalto lávase e a nosa roupa móllase de novo, entón poñémonos a pensar en que é novembro e que o verán chegará, e escribimos versos.
Gustoume moito o teu relato erótico do outro día.
Léndote na distancia, Zeltia.
GústameGústame
Tí e máis Javier dádeslle un enfoque moi poético á chuvia… [tamén eu, ás veces, pero non foi desta]
Gústame sabelo [iso de que me les na(s) distancia(s)
-tantas que hai-]
GústameGústame
Aldabra tiene razón…es un texto magnífico… Con tu permiso volveré.
Gracias
Un saludo.
GústameGústame
A chuvia é inútil na cidade. Certo. E o sol ?. Eu penso que tamén: só dá calor e malestar e non madura nada de proveito.
Temos que saír da cidade !.
GústameGústame
Bueno, lo artificial es la ciudad, y lo natural la lluvia. En todo caso quien no pega es la ciudad ejejje
Los días de lluvia son melancólicos, es cierto. Pero también pueden ser románticos e incluso eróticos (como la foto que ilustra). Desde el punto de vista práctico, la lluvia es bastante incómodo, te moja y te impide hacer muchas cosas. Pero de todas formas, siempre hay que buscar el lado positivo y agradable a lo que no podemos controlar ni modificar.
Besos desde esta república en la que no hay mar, pero que llueve…¡en verano!
GústameGústame
domingo lluvioso de noviembre, balada de otoño serratiana, si es que… le has puesto la alfombra roja a la melancolía! poner algo de leonardo también es peligroso en estos días, pero caerá, caerá.
GústameGústame
Gracias por marcarme el camino…
Lluvia que
lava mis pasos
dejando este camino
sin huellas:
moja mi rostro cansado
asombra los ojos compañeros
desnuda mi alma.
Lluvia que
vienes hasta mi casi como madre:
abrázame con fuerza
bésame la frente
dime que no es esto
el adiós que duele
reventando interiores
haciendo trizas
espacios reposados
músicas gratas
amores amaneciendo soles
y recostando lunas llenas.
Ana Buquet
No entiendo de poesía y de poemas. Desde hace un año y medio la poesía llegó a mi vida, sueno trascendental pero realmente fue todo un descubrimiento. A partir de entonces me dedicó (cada uno le da por una cosa…) a buscar poemas y completar mi comentario con bellas palabras, que casi nunca son mías. Busqué este poema para acompañar a tus palalbras tan hermosas…
Con respecto a tu pregunta, también he buscado: Trastienda (1991). No he indagado más, tal vez esta aclaración te resulte insuficiente pero me gusta disfrutar y recrearme con la poesía y de ahí, el bello y certero poema de Jacqueline Goldberg.
Me ha gustado leerte y sobre la curiosidad que me produce leer en gallego. Todo un placer.
Saludos.
GústameGústame
has sido muy amable trayéndome la información ue te pedía a mi blog!
No has dejado el enlace y no sé si sabré volver… (llegué al tuyo de link en link, como en el juego de la oca, en cualquier caso te dejo aquí mi agradecimiento)
Y estoy de acuerdo contigo en que la poesía es un gran descubrimiento.
GústameGústame
Iso dilo porque estás nunha cidade vivible, coa brisa do mar. Na cidade onde estou a chuvia ten todo o sentido do mundo, é benvida, non só porque rega tanta zona verde que ten pouco de verde por falta de auga, senón porque limpia o aire. Aquí en Santiago (de Chile) despois da chuvia vese limpia a cordillera, dende un sitio alto casi podes ver a cidade enteira (non hai ollos que cheguen ata o final) e as cousas volven a ser nítidas. E por unhas horas o ar é respirable.
Gústame a chuvia e a melancolía que vai con ela. Como me gustou o teu texto
Bicos
GústameGústame
Cada cousiña ten tan diferentes miradas…!
E imposible mirar dende todas as perspectivas. E depende tanto do estado de ánimo… [que foi primeiro a melancolía oua chuvia?]
Agora, mentres sigue chovendo e o vento choca teimudo contra as miñas fiestras nesta noite desapacible, a imaxe que tí me pintas de Santiago lavada pola chuvia case parece algo soñado
GústameGústame
A choiva provoca certas nostalxias, é certo, tanto se se vive na cidade como no campo.
Pero tamén serve para arrastrar certos recordos que nos asaltan, facendo revivir pantasmas do pasado.
Un saludito desde Valencia
GústameGústame
Non oh, de inutil nada, acaso non é útil a melancolía? acaso non é fundamental a soidade? Ainda que so sexa para ser quen de ter empatía cos demais …, iso metaforicamente, e xa a nivel práctico, limpa, hidrata e reduce a polución, se che parece pouco!
GústameGústame
Sí, producirá ondas concéntricas que moverán un adarme tuyo en la terraza(¿un cabello?), que al caer por el desagüe cambiará para siempre de lugar.
GústameGústame
Que apropiada a Balada de Serrat para un serán de domingo con choiva, ou para calquera outro día, hoxe mesmo, mentres corrixo lamentables exames que infelizmente non suplirán ese último leño del hogar, entre outras cousas porque nesta casa non hai ningún lume.
Que afortunado post, Zeltia, e que ganas de escoitar a Balada. Hoxe é tarde, pero de mañá non pasa.
GústameGústame
teña tino, Kaplan, non lle vaia afectar o ánimo.
xa o estou vendo a vostede achegando a cara aos vidrios da fiestra, mentres chove
e vexo a rúa longa, ateigada de xente informe, coma un carreiro de formigas que fervera estreitamente, escuramente. Os homes son coma formigas, na vila sen nome
[vostede sabe]
GústameGústame
Encantoume o teu texto tan literario, tan máxico e tan triste (para ti, porque es ti a protagonista).
É tan distinta a choiva para cada persona que semella incríble. O domingo deixei que a chuvia me collese deitada na cama, con Congo arredor de mín. E recordo como nun momento, a choiva daba duro nos cristais, e eu pensaba o feliz que estaba, agochada entre a manta e o edredón, con ese caloriño de despois, e coa luz que comezaba a escorregarse.
Non cho conto por darche envidida nin nada de eso, cóntoche para que non olvides que outras tardes como a miña están esperándote a ti tamén, só tes que querelas Zeltia.
Biquiños,
P.d.: repítoche, un texto perfecto, sobre todo ese final coas cereixas.
GústameGústame
seino, seino, temos falado xa eu máis tí da miña teima en escabullirme,
sin dubida as cousas boas teñen un prezo, e hai que estar dispostos a pagalo…
de todos os xeitos, a chuvía ás veces para min é coma un velo que me envolve na calma, na paz. non sempre na tristeza, na melancolía. Ainda que teño que admitir que, en novembro adoita a collerme revirada,
case sorprende despois do verán, os dias tan curtos, os primeiros frios, parece que a tristura toda chora dende o ceo plomizo.
grazas polas cousiñas que me dis.
GústameGústame
Semillanegra, Javier Vicente Álvarez, Meliña, Wendy, Tonet,
Paideleo, Ni está ni se le espera, Raúl, Manuel Cédric, Susana Moo, Rubén Lapuente,
e aqueles aos que non lle falei no seu comentario,
sabede que non por iso me faltan palabras nin ganas de facelo, pero non me quero alongar facendo os comentarios eternos
GústameGústame
Eu síntome máis morriñosa ou triste ca oscuridade, tantas horas sen luz.Escoitar chover prepárame para a lectura, escribir, cine, momentos nos que estou soa na casa(a cativiña durme). Un biquiño de sol
GústameGústame
Si tamén chove nas cidades asfálticas cecais sexa para recordarnos que fóra, máis alá, hai campos, terra, herbas, carreiros, vellos con caparucho, onde a choiva acada, agora si, todo o seu sentido.
Bicos mollados!
GústameGústame
“Oda al otoño”, de Pablo Neruda.
Ay cuanto tiempo
tierra
sin otoño,
cómo
pudo vivirse!
…
Siempre quise
ser aprendiz de otoño,
ser pariente pequeño
del laborioso
mecánico de altura,
galopar por la tierra
repartiendo
oro,
inútil oro.
…
Ánimo, Zeltia, que xa estamos rematando novembro!!
GústameGústame
· Certo… na cidade, mais a chuvia remolla nosas ideas y crecen máis novas e verdes. Pudeches escribr tan bellas palabras porque ti xa estabas ben mollada.
· bicos
CR & LMA
________________________________
·
GústameGústame
Como sei que queres meterte no mundo do vídeo, aí vai unha proposta:
Cando te fagas cunha cámara de vídeo podes probar a gravar o golpeteo [ou golpetazo] da choiva contra os cristais. É un recurso un pouco manido, ben sei, pero dá xogo, sobre todo se fas probas con distinta luz…
GústameGústame
Volverán as claras raiolas a túa mirada engaiolar…
Ten calma, que tra-la choiva de novembro virá o soliño de abril, e para daquela compre ter os ollos listos para admiralo.
Bicos do medio da semán
GústameGústame
La lluvia y los domingos no son casi nunca una gran combinación. Ando arrastras por este otoño, así que me sumo a tu añoranza del tiempo de las cerezas. Ya llegará.
Besicos
GústameGústame
A chuvia non ven sóa, anda a sombra dos recordos, esa mistura da soedade e melancolía gris que dibuxa o que vexo ó utro lado da miña fiestra. Non me gustan estes días nos que as cores se fan invisibles e a monotonía anda a hospedarse na miña retina.
Eu tamén añoro o tempo das cereixas
Saúdos e grazas
GústameGústame
A choiva na cidade é un entreacto para abrazar a nostalxia
GústameGústame