a chuvia na cidade carece de sentido

A foto de MAK, tomada con EOS 20D

Te podría contar que esta quemándose mi último leño en el hogar, que soy muy pobre hoy, que por una sonrisa doy todo lo que soy, porque estoy solo y tengo miedo, di Serrat na súa balada de otoño.
Onte eu podería ser Serrat. Púxome melancólica a triste chuvia de novembro, esa humidade da paisaxe espesa e gris, o espazo longo do horizonte encharcado de inquedanzas.
Llueve,  detrás de los cristales llueve y llueve, as pingueiras ao caer no chan branco da terraza debuxaban ondas concéntricas que se espallaban chocando entre sí na lagoa improvisada do 9º.
A chuvia na cidade carece de sentido, non penetra a terra anhelante, non fecunda, só lava, brila no asfalto, deixa pucharcas espelleantes, escorrega polo sumidoiro, vai dar ao río subterráneo no antergo reino das ratas.
Domingo á tarde. Eu preguiceira, afogada no aburrimento, enchoupada de melancolía, añorando o tempo das cereixas.

35 opinións sobre “a chuvia na cidade carece de sentido

  1. Es melancólico tu texto pero me da serenidad. Amo la lluvia y describes esa húmedad, ese olor a mojado aunque sea en la ciudad, no, no tiene sentido la lluvia en la ciudad pero le proporciona ese color de buscar abrigo, de esconder las manos en los bolsillos buscando calor…Puedo oler desde aquí cuanto describes, puedo verlo….Sabes?. Cuando por esta zona pasa el tiempo y no llueve, compro champiñones y me siento a lavarlos en la cocina mientras el olor a tierra, a bosque, inundan mi sentimiento, y tal vez aplaca mi morriña.
    Hoy me has hecho sentir en casa. Gracias. Zeltia

    Un abrazo

    Gústame

  2. La lluvia es, por cierto, deprimente. Sobre todo, cuando pasan días y días lloviendo. Mueve a la melancolía.La morriña la llevamos en el genoma y en los huesos húmedos de esta lluvia que cala y no cala.

    Gústame

  3. A chuvia parece que non ten sentido na cidade, pero só o parece. Os paxaros beben auga fresca, o asfalto lávase e a nosa roupa móllase de novo, entón poñémonos a pensar en que é novembro e que o verán chegará, e escribimos versos.

    Gustoume moito o teu relato erótico do outro día.

    Léndote na distancia, Zeltia.

    Gústame

  4. Bueno, lo artificial es la ciudad, y lo natural la lluvia. En todo caso quien no pega es la ciudad ejejje
    Los días de lluvia son melancólicos, es cierto. Pero también pueden ser románticos e incluso eróticos (como la foto que ilustra). Desde el punto de vista práctico, la lluvia es bastante incómodo, te moja y te impide hacer muchas cosas. Pero de todas formas, siempre hay que buscar el lado positivo y agradable a lo que no podemos controlar ni modificar.
    Besos desde esta república en la que no hay mar, pero que llueve…¡en verano!

    Gústame

  5. domingo lluvioso de noviembre, balada de otoño serratiana, si es que… le has puesto la alfombra roja a la melancolía! poner algo de leonardo también es peligroso en estos días, pero caerá, caerá.

    Gústame

  6. Gracias por marcarme el camino…

    Lluvia que
    lava mis pasos
    dejando este camino
    sin huellas:
    moja mi rostro cansado
    asombra los ojos compañeros
    desnuda mi alma.
    Lluvia que
    vienes hasta mi casi como madre:
    abrázame con fuerza
    bésame la frente
    dime que no es esto
    el adiós que duele
    reventando interiores
    haciendo trizas
    espacios reposados
    músicas gratas
    amores amaneciendo soles
    y recostando lunas llenas.

    Ana Buquet

    No entiendo de poesía y de poemas. Desde hace un año y medio la poesía llegó a mi vida, sueno trascendental pero realmente fue todo un descubrimiento. A partir de entonces me dedicó (cada uno le da por una cosa…) a buscar poemas y completar mi comentario con bellas palabras, que casi nunca son mías. Busqué este poema para acompañar a tus palalbras tan hermosas…

    Con respecto a tu pregunta, también he buscado: Trastienda (1991). No he indagado más, tal vez esta aclaración te resulte insuficiente pero me gusta disfrutar y recrearme con la poesía y de ahí, el bello y certero poema de Jacqueline Goldberg.

    Me ha gustado leerte y sobre la curiosidad que me produce leer en gallego. Todo un placer.

    Saludos.

    Gústame


    • has sido muy amable trayéndome la información ue te pedía a mi blog!
      No has dejado el enlace y no sé si sabré volver… (llegué al tuyo de link en link, como en el juego de la oca, en cualquier caso te dejo aquí mi agradecimiento)
      Y estoy de acuerdo contigo en que la poesía es un gran descubrimiento.

      Gústame

  7. Iso dilo porque estás nunha cidade vivible, coa brisa do mar. Na cidade onde estou a chuvia ten todo o sentido do mundo, é benvida, non só porque rega tanta zona verde que ten pouco de verde por falta de auga, senón porque limpia o aire. Aquí en Santiago (de Chile) despois da chuvia vese limpia a cordillera, dende un sitio alto casi podes ver a cidade enteira (non hai ollos que cheguen ata o final) e as cousas volven a ser nítidas. E por unhas horas o ar é respirable.

    Gústame a chuvia e a melancolía que vai con ela. Como me gustou o teu texto

    Bicos

    Gústame


    • Cada cousiña ten tan diferentes miradas…!
      E imposible mirar dende todas as perspectivas. E depende tanto do estado de ánimo… [que foi primeiro a melancolía oua chuvia?]
      Agora, mentres sigue chovendo e o vento choca teimudo contra as miñas fiestras nesta noite desapacible, a imaxe que tí me pintas de Santiago lavada pola chuvia case parece algo soñado

      Gústame

  8. Non oh, de inutil nada, acaso non é útil a melancolía? acaso non é fundamental a soidade? Ainda que so sexa para ser quen de ter empatía cos demais …, iso metaforicamente, e xa a nivel práctico, limpa, hidrata e reduce a polución, se che parece pouco!

    Gústame

  9. Que apropiada a Balada de Serrat para un serán de domingo con choiva, ou para calquera outro día, hoxe mesmo, mentres corrixo lamentables exames que infelizmente non suplirán ese último leño del hogar, entre outras cousas porque nesta casa non hai ningún lume.
    Que afortunado post, Zeltia, e que ganas de escoitar a Balada. Hoxe é tarde, pero de mañá non pasa.

    Gústame


    • teña tino, Kaplan, non lle vaia afectar o ánimo.
      xa o estou vendo a vostede achegando a cara aos vidrios da fiestra, mentres chove
      e vexo a rúa longa, ateigada de xente informe, coma un carreiro de formigas que fervera estreitamente, escuramente. Os homes son coma formigas, na vila sen nome
      [vostede sabe]

      Gústame

  10. Encantoume o teu texto tan literario, tan máxico e tan triste (para ti, porque es ti a protagonista).
    É tan distinta a choiva para cada persona que semella incríble. O domingo deixei que a chuvia me collese deitada na cama, con Congo arredor de mín. E recordo como nun momento, a choiva daba duro nos cristais, e eu pensaba o feliz que estaba, agochada entre a manta e o edredón, con ese caloriño de despois, e coa luz que comezaba a escorregarse.
    Non cho conto por darche envidida nin nada de eso, cóntoche para que non olvides que outras tardes como a miña están esperándote a ti tamén, só tes que querelas Zeltia.
    Biquiños,
    P.d.: repítoche, un texto perfecto, sobre todo ese final coas cereixas.

    Gústame


    • seino, seino, temos falado xa eu máis tí da miña teima en escabullirme,
      sin dubida as cousas boas teñen un prezo, e hai que estar dispostos a pagalo…
      de todos os xeitos, a chuvía ás veces para min é coma un velo que me envolve na calma, na paz. non sempre na tristeza, na melancolía. Ainda que teño que admitir que, en novembro adoita a collerme revirada,
      case sorprende despois do verán, os dias tan curtos, os primeiros frios, parece que a tristura toda chora dende o ceo plomizo.
      grazas polas cousiñas que me dis.

      Gústame

  11. Semillanegra, Javier Vicente Álvarez, Meliña, Wendy, Tonet,
    Paideleo, Ni está ni se le espera, Raúl, Manuel Cédric, Susana Moo, Rubén Lapuente,

    e aqueles aos que non lle falei no seu comentario,
    sabede que non por iso me faltan palabras nin ganas de facelo, pero non me quero alongar facendo os comentarios eternos

    Gústame

  12. Eu síntome máis morriñosa ou triste ca oscuridade, tantas horas sen luz.Escoitar chover prepárame para a lectura, escribir, cine, momentos nos que estou soa na casa(a cativiña durme). Un biquiño de sol

    Gústame

  13. Si tamén chove nas cidades asfálticas cecais sexa para recordarnos que fóra, máis alá, hai campos, terra, herbas, carreiros, vellos con caparucho, onde a choiva acada, agora si, todo o seu sentido.
    Bicos mollados!

    Gústame

  14. “Oda al otoño”, de Pablo Neruda.

    Ay cuanto tiempo
    tierra
    sin otoño,
    cómo
    pudo vivirse!

    Siempre quise
    ser aprendiz de otoño,
    ser pariente pequeño
    del laborioso
    mecánico de altura,
    galopar por la tierra
    repartiendo
    oro,
    inútil oro.

    Ánimo, Zeltia, que xa estamos rematando novembro!!

    Gústame

  15. Como sei que queres meterte no mundo do vídeo, aí vai unha proposta:
    Cando te fagas cunha cámara de vídeo podes probar a gravar o golpeteo [ou golpetazo] da choiva contra os cristais. É un recurso un pouco manido, ben sei, pero dá xogo, sobre todo se fas probas con distinta luz…

    Gústame

  16. A chuvia non ven sóa, anda a sombra dos recordos, esa mistura da soedade e melancolía gris que dibuxa o que vexo ó utro lado da miña fiestra. Non me gustan estes días nos que as cores se fan invisibles e a monotonía anda a hospedarse na miña retina.
    Eu tamén añoro o tempo das cereixas
    Saúdos e grazas

    Gústame

Deixar un comentario