volvinos ver

Volvinos ver.
Primeiro a el. Parado na beirarrúa, preto da parede, apoiado no bastón.
Un home tan grande e tan desvalido. [Debeu ser un bo mozo de novo, alto, forte.]
Tiña unha expresión de ansiedade, espreitaba nunha dirección, a súa atención nun punto concreto, concentrado. Seguín os seus ollos. Mirábaa a ela, afastándose del con pasos miúdos camiño da tenda de ultramarinos.
Adianteina e abrinlle a porta. Peiteara os seus escasos cabelos cunhas forquiñas de cores e tiña os beizos pintados de vermello. Vestía unha preciosa blusa branca con bordados no colo.
Sorriume coa cara alegre e o seu sorriso foi un bálsamo, un boleto para a esperanza.

hasta que la muerte nos separe

¿Qué lugar es éste, qué lugar es éste? ¿Cómo estás aún en mi corazón?

Antonio Gamoneda
(Descripción de la mentira, 1975-1976)

cousas que unen

“Reparar na estrañeza do meu corpo neste chan intuir que o hibisco perdeu a cor e o sabor na viaxe” -O pouso do fume-

Déronme unha bolsiña de hibisco. Gústame pensar nesta infusión refrescante de cor púrpuro-vermella, como se fose un símbolo, unha bebida máxica que vai deixando  un fío prendido en cada unha das personas ás que chega, formando un tecido de amizade que se estende transmitindo bolsiñas púrpura atadas cun laciño.

E eu aínda baixo a maxia de Buena Vista Social Club. Dela cautiváronme os protagonistas do documental personificando a decadencia, cos seus estragados corpos como continentes de emoción e sentimentos. A través desas persoas fixen unha descuberta. Fiquei admirada e sorprendida ao ver que non importa canto envelleza o corpo: síntese apaixoadamente, está aí a muxica da vida, o lume que flamea no peito. Igualmente o xúbilo estoupa, o amor calla. Traspasando a pel transparente, o silencio rompe a través da música, onde o corazón lles arde.

*[Todos temos o noso hibisco: esas cousiñas miudas que forman parte do pequeno mundo propio e que compartimos coas persoas que se achegan a nós.]

no futuro

Terminarei indo ao parque, a compartir coas putas palomas ——–a s   m i g a l l a s            do meu pique-nique?

–Foto de Luis González en Flickr

vella verde

 

Nunca sospeitara que as vellas agochaban detrás de xestos encantadores lascivas miradas libidonosas

 
 

 

 

 

 

Este ano é o primeiro que empezo sendo “oficialmente” vella: reclamo o dereito á igualdade cos homes e chegar a ser tamén unha vella verde.

as engurras non son sucos para bágoas

Non, non son regos para bágoas.
Nin devasas para sentimentos.–

“O lago”-“Budapest” / Andrés Serrano

–

Andrés Serrano defínese a sí mesmo coma un artista conceptual. Non intenta plasmar a realidade. Él quere obrigarnos a que nos enfrontemos cos nosos tabús: o sexo, a relixión, a morte. Cágase en todo. Nin sequera se encarga do revelado das súas fotografías, nin coñece técnicas, nin lle importan.
Para ver algunhas das súas polémicas fotos.