contraste

Chegoume o teu SMS en Ribadavia. Tardei un momento en entendelo, tan lonxe da morte o meu pensamento. [Inda no padal o Ribeiro, un son, un arrecendo, unha enredadeira subindo polo peito] O frío da morte acentuou o calor dese ardente día de outono, da luz, da beleza regalada.
Á noite chameite outra vez, pero nada. Quisiera envolverte, enviarte algo de energía positiva. “Sólo si puedo tocarle, si lo sientas a mi lado”. Case esgano co bolo egoísta na gorxa. Enganchándome á vida coma un carracho; enchoupándome das delicadas sensacións do outono, e ti, mentres, con grampas no corazón, para que non che caia ao chao.

o ceo sobre berlín

Hoxe pasei polo sitio onde tivemos que parar aquel día.
Recordei como empezara a caer a chuvia embarrando o po do parabrisas, as gomas dos limpas gastadas. A través da cortina de auga as luces dos outros coches compoñían un abstracto en amarelos e vermellos na escuridade. Eu tan nerviosa, sin ver nada, supoñendo a carretera. E tí dixeches bótate a un lado, xa me ocupo eu. 
[ fuches comigo coma un daqueles de o ceo sobre Berlín ].

a liña de verlaine [presentación de fotos]

Con esta caloraza custa traballo sentir que o verán rematou. Alá van todos eses días na conta do vivido. Días nos que fun retomando a terra. Re-coñecendo antigas caras [ as nenas que fomos, agochadas entre as engurras ] Atopando outras novas [ quilómetros polos trazos debuxados ] Afondando na amizade [ os brazos, perplexos ]
E este verán asumín que tamén eu, que eu tamén, a líña de Verlaine.

Unha escolma de imaxes para lembrar só algúns dos momentos bos que volvería a vivir.

 

os “pajaritos”

A Kaplan gústanlle os memes. Esta vez propón un que a min tamén me gustou: “Cando era pequena” [Xa lin o do propio Reincidente, o de Leo e os seus ,  Congo y yo e Gradicela] Cando eu era pequena pasáronme cousas diferentes das que eles contan.

Vou contar únicamente un delicto que cometín pouco despois de que nos trasladaramos da aldea á Coruña, da escuela unitaria ao colexio La Grande Obra de Atocha, do galego ao castelán. Tería uns 7 anos e en poucas semanas falaba coma os cascarilleiros. Inda que non entendía todos os significados, e ese foi o desencadenante. Unha tarde, á volta do colexio, díxenlle a miña nai que tiña que levar unha moeda para echar en la hucha de “los pajaritos”. Miña nai preguntou varias veces que clase de pajaritos eran eses, pero eu non lle sabía dicir, nin quería indagar no asunto para non demostrar a miña ignorancia. Algo había aí que a min se me escapaba, xa que todos pronunciaban algo así como “paganitos”, que tiña que ser necesariamente “pajaritos”, só que omitindo a geada, porque os da Coruña falaban máis fino ca nós.

Ás nenas que daban moeda para os paganitos poñíanlle un laciño, como en toda postulación, pero á que daba a moeda de máis valor honrábana cun medallón precioso, grande, que ela -case sempre a mesma- lucía orgullosa ata que outra nena lle arrebataba o liderazgo cunha moeda máis alta. E así no patio da Parra, á hora do recreo, todas dmirabamos o medallón con envexa. Polo menos eu. Pero a miña moeda sempre era pequena. Non lembro que me besbellou o demo na orella, que razoamentos pudo empregar para eu quebrantar o mandamento imperioso, non xa da lei de deus, se non da miña nai: non roubarás; Un día siseille a miña nai unha moeda cun valor cinco veces máis grande da que levaba sempre. Aquel día batíame o corazón no peito mentres observaba como a preciada medalla ía cambiando de mandilón según as nenas ían botando os cartos na hucha, ata que, triunfante metín a miña moeda, e a Hija de la Natividad de María, prendeu o prezado medallón na miña batiña.Acariñaba o obxecto desexado e inda non o vira ben cando outra rapaza botou unha moeda máis grande cá miña e as mans brancas e suaves da Hija de la Natividad de María arrincaron sin contemplacións o camafeo da miña solapa. Traizoar a confianza de miña nai só para sufrir esa humillación, para probar o mel e que mo quitasen! Ese día aprendín unha lección: cando se delinque hai que asegurar polo alto.

Ao día seguinte roubeille a miña nai da carteira os cartos que tiña para facer a compra. Metinos no peto e non me daba chegado a hora na que a Hija de la Natividad de María pasaría a hucha e a medalla camparía no meu mandilón moito tempo, porque ninguén a superaría por moitos anos.
Cando eu botei todos aqueles cartos para os pajaritos resoou no teito da aula aquel clin acompañando as voces do coro dos anxos e arcanxos que escoitaba no meu interior. O medallón foi, por fin, meu. 

Mirei, triunfante, coa calma dos gañadores, os cartos que as outras depositaban na hucha. Sabíame imbatible. E lucín o camafeo o día enteiro, na clase, no recreo, no comedor, disfrutei das miradas de admiración, vivín o meu día de gloria.
Mais pouco dura a felicidade para os culpables.
Cando fun entregar o medallón para ser depositado no seu estuche ata o día seguinte en que volvería a ser meu, a Hija de la Natividad de María preguntoume, desconfiada, cómo tenías tú todo ese dinero? porque me lo dió mi mamá. Pues entonces te va acompañar a casa esta chica que le va a preguntar a tu mamá si es cierto que te dió todo ese dinero. Ya, pero es que mi mamá trabaja todo el día fuera y no va a estar. Vaya, vaya, pues igual va a ir y se espera a que llegue tu mamá.
E todo o camiño da man daquela chica tan simpática, matinando como salvarme de quedar coma unha ladra no colexio. Xa vía os titulares:

NIÑA GANA EL MEDALLÓN DE LOS PAJARITOS ROBÁNDOLE A SU MADRE EL DINERO DE LA COMIDA.

Cuspiríanme na cara, non habería quen xogase comigo á corda nin á goma. E a mamá tardaría a lo menos un mes en perdoarme, e tería que ir confesarme e mandaríanme rezar unha chea de rosarios, e a ver se tiña perdón un pecado coma ese. Pero diso xa me preocuparía máis tarde, agora o fundamental era salvar a miña honra. Prolonguei o percorrido dando voltas innecesarias mentres pensaba un plan e a moza se impacientaba.
Es aquí. Espera en el portal, que baja mi mamá que no le gusta que lleve amigas a casa. E antes de que ela puidese reaccionar xa eu subira as escaleiras de tres en tres ata o primeiro, xa metera a chave, xa entrara, xa lle dixera a miña nai, mamá mamá, porfavor porfavor, no me descubras, vienen del cole a preguntarte si me diste un dinero para los pajaritos, tú di que sí, porfavormamádíquesí, si no todos sabrán que soy una ladrona, luego tú me pegas, me castigas, haré todo lo que quieras. Pero que fixeches, desgraciadiña? Non vou mentir para taparte, se total a Hija de la Natividad de María non vai crer que che dei todos eses cartos para os dichosos pajaritos, que ela ben sabe que somos pobres.

Pero xa a moza simpática chamaba ao timbre e miña nai colocou ben o mandil na barriga, e abriu a porta cun sorriso máis falso que o de Xudas, ah pues sí que se lo dí, sí, para los paghanitos eses, sí, pero claro, no para que lo entreghase todo gunto, si no para el mes entero. Pero claro, ya sabe como son los rapaces, bueno, pues sí, ghracias ya se lo dice usted a la señora Higha de la Natividad de María. E cando pechou a porta levantou a cabeza moi digna, virou cara a cociña e eu detrás dela, mamá perdóame, e ela sen falarme, ata que vin que choraba, e entón xa o peso da culpa foi insoportable e empecei a chorar eu tamén pero ela dicía, como puideches, sabendo o que me costa ganar os cartiños, porque mos roubaches, porque non mos pediches. Porque no me los ibas a dar mamá, por eso. Pero se sempre che daba algo, sí, pero no alcanzaba para el medallón. Pero que medallón nin medallona, esto non cho perdono, sempre che aprendín que non se rouba nin unha agulla. E a culpa foise facendo coma unha montaña, e eu xa vía ese perdón inalcanzable, e tiña o peito cheo dun gas que me afogaba, e con tanto pranto e tensión os músculos apretáronme a gorxa e quedei sen poder alentar, e debínme poñer morada, porque miña nai asustouse e sacudíame para que volvera en min, con aquela mirada de angustia, e abrazoume con moito amor e díxome que me perdoaba, pero eu non a crín, que só mo dixo para que recuperara o alento e non morrera afogada. Moitas veces lle volvín preguntar, se me perdoara de verdade, e ela dicíame que sí, pero eu inda agora non me perdoei e teño que aproveitar un conto para airear esa sombra que me avergoña, para escorrentar a culpa, que continúa aí, no mesmo sitio. Pese a confesarme, pese aos padrenuestros de penitencia e ás avemarías.

 

Este é un meme libre: invito ós blogueiros que leades este a que o fagades vós tamén [e avisade, para que vaia ler]  

ceo de uvas, alfombra de menta

Imaxineite cavando os buratos para as vides, regos de suor confluíndo no val entre os teus seos.
Hoxe o recendo a setembro e a menta.
O néctar dulzón da nostalxia.

Eu, tan agradecida. E tí nunca o soubeches.

que soño tan feliz

Os meus soños que non se esvaen coa luz cando esperto, que quedan e me acompañan no día.
[Os desacougantes péganse como cheiro de peixe. Os lindos quedan de mantiñas mornas].
Soños con argumento, non remendos desfiañados. A emoción sentida, tan real. Como aquela vez, cando apreixei a bóla do soño para traela comigo ao espertar, a proba tanxible do vivido. E alí seguía minutos despois de abrir os ollos, debaixo da manta. Podía notala dentro da man, o volume, a forma. Mais non podía permanecer para sempre co puño pechado. E a decepción escorregou entre os dedos.
E agora que soñei coa mamá non dou coutado comigo máis tempo a sensación tépeda e mol do seu abrazo. O seu olor. Que grande emoción vela despois de levar estes anos morta. Observala falando e sorrindo co mandil de cadradiños e a blusa de alivio. Andaba no soño trafegando cacharros, coma sempre, non paraba quieta e eu, sabedora de que ela estaba morta, disfrutaba -sin facer preguntas- da súa presencia. Mamá dame unha apertiña, deixa iso, anda, estate aquí un pouquiño comigo. Que blandiña estás, mamá, que mol é o teu colo, que ben levas hoxe o pelo. Para min que és máis pequena aínda, mamá, e como me gusta verte sorrir. [E calaba iso de que sempre a recordo chorando.] Escabullíaseme, ora á cociña, ora á horta, sempre viña alguén que me entretiña e xa a perdera de vista, e ía detrás temendo, pero alí seguía, milagrosamente, e estalaba en gargalladas de dita, porque podía tocala, e veña a sobar nela: deixa que che toque, mamá [aparta ho!] Que non, que non. Espertei e tiña o tacto do seu corpo. Retíveno varios días, pero xa se está diluíndo…
Deille tantos abrazos no soño coma os que ela desexou estando viva e eu non lle daba… porque viña alguén e me entretiña.