onírico_2

 

Soñei co meu ex-marido, as nosas pequenas connivencias, e coa súa segunda muller. Cun ex-amante e a súa segunda muller. Co meu fillo, de adulto. Coas compañeiras do traballo. Todos nós mesturados no soño.
Saían nel os vellos trastos de pintar e a fotografía imposible e a ponte que sempre parte e me guinda ao baleiro.
Sangrábanme os dentes.

Espertei cando regaba un precioso xardín que non era meu. Eramos varios traballando e dirixía os labores de xardinaría Dores Tembrás.

Advertisements

que soño tan feliz

Os meus soños que non se esvaen coa luz cando esperto, que quedan e me acompañan no día.
[Os desacougantes péganse como cheiro de peixe. Os lindos quedan de mantiñas mornas].
Soños con argumento, non remendos desfiañados. A emoción sentida, tan real. Como aquela vez, cando apreixei a bóla do soño para traela comigo ao espertar, a proba tanxible do vivido. E alí seguía minutos despois de abrir os ollos, debaixo da manta. Podía notala dentro da man, o volume, a forma. Mais non podía permanecer para sempre co puño pechado. E a decepción escorregou entre os dedos.
E agora que soñei coa mamá non dou coutado comigo máis tempo a sensación tépeda e mol do seu abrazo. O seu olor. Que grande emoción vela despois de levar estes anos morta. Observala falando e sorrindo co mandil de cadradiños e a blusa de alivio. Andaba no soño trafegando cacharros, coma sempre, non paraba quieta e eu, sabedora de que ela estaba morta, disfrutaba -sin facer preguntas- da súa presencia. Mamá dame unha apertiña, deixa iso, anda, estate aquí un pouquiño comigo. Que blandiña estás, mamá, que mol é o teu colo, que ben levas hoxe o pelo. Para min que és máis pequena aínda, mamá, e como me gusta verte sorrir. [E calaba iso de que sempre a recordo chorando.] Escabullíaseme, ora á cociña, ora á horta, sempre viña alguén que me entretiña e xa a perdera de vista, e ía detrás temendo, pero alí seguía, milagrosamente, e estalaba en gargalladas de dita, porque podía tocala, e veña a sobar nela: deixa que che toque, mamá [aparta ho!] Que non, que non. Espertei e tiña o tacto do seu corpo. Retíveno varios días, pero xa se está diluíndo…
Deille tantos abrazos no soño coma os que ela desexou estando viva e eu non lle daba… porque viña alguén e me entretiña.

onírico

din que os medos, as paixóns, os sentimentos que con tanto tesón nos agochamos a nós mesmos, escapan das ataduras mentres durmimos e pasean ceibes, disfrazados, no mundo onírico.
en soños todos temos experimentado sensacións que son reais, angustiosas ou terroríficas, provocadoras dunha desazón que persiste ao espertar: o suor e as palpitacións pasan pronto, pero en ocasións quedamos o resto do día envolveitos nunha sensación desacougante, tea de finos fíos pegañentos

soñei que o meu fillo estaba nunha trincheira en afganistán, era un casco azul. rodeado polo inimigo, atrapado, sen resquicio para a fuxida, ante o inevitable que ocurriría en poucos minutos, enviábame un SMS despedíndose de min, coa tranquilidade de quen sabe que xa nada importa: “mamá estamos atrapados. no hay salida. es el final. ya stanaqiitquierp”.
a dor traspasoume o peito, ainda que durmindo fose, e dela andiven fuxindo o día enteiro, máis pola esquiniña víalle o ridículo do asunto:
mira tí, por SMS.