entonces, como hai azar e como hai destino, filosofemos

Existe o destino, a fatalidade e o azar; o imprevisible e, por outro lado, o que xa está determinado. Entonces, como hai azar e como hai destino, filosofemos”.
Lucio Anneo Séneca

Volvín ó cemiterio de San Amaro para buscar a tumba, tal como ela me pedira había máis dun mes. Esta vez atopeina. Anotei o número, a fila, todos os datos para mandarlle o enderezo do seu amor morto.
Era estraño percibir no ar o asomo da primavera, o sol quentando datas centenarias no mármore. Ao pasar pola floristería tiven o impulso de mercar unhas flores. Collín dúas rosas e marchei sin que mas envolvesen. Ás presas desandei as rúas laberínticas do camposanto e pouseillas alí: unha branca, outra amarela. Fixen unha foto co teléfono e mandeilla cun pequeno texto.
Entón chamou emocionada; ese mesmo día, 9 de marzo, era a data do seu aniversario.  Dezaseis. Durante 15 anos, ela regaláralle a el dúas rosas, unha branca, outra amarela.

contos do tren

Hai tempo que quero contar un conto de trens. Ese tema gastado e recurrente.

Trátase dun home que, despois de traballar, toma o tren de volta á casa. Cada día á mesma hora monta no vagón, senta á beira da ventanilla e enseguida se perde na paisaxe en movimento dos patios traseiros das casas, das cordas coa roupa a secar, do gato que dorme no valado, do barullo cotiá dos pasaxeiros habituais que soben e baixan nas pequenas estacións… Cando o tren inicia a marcha nunha desas paradas, repara nunha muller que adoita estar lendo no porche dun dos chalets adosados, perto da vía. Unha tarde os ollos dela erguen do libro xusto cando el a observa e, durante uns segundos, crúzanse as miradas. A partir dese día el ve dende a estación que ela xa pousa o libro e cando o tren se vai achegando, míranse e van xirando as cabezas para aproveitar máis eses segundos da súa cita diaria. Todos os días, sin fallar un.
Hai tempo xa que a el non lle importa que sexa luns, porque os sábados e os domingos añora esa mirada. E fantasea con baixar no apeadeiro e percorrer andando os poucos metros que o levarían diante do seu xardín, do dela, para mirala sin movemento, observala durante moitos segundos, tantos que puideran converterse en minutos, fixar os detalles que nunca ten tempo de percibir: a cor exacta do seu iris, as liñas do rostro, a textura do pelo, as curvas do corpo… Podería falarlle dende a canceliña, invitala a un café na estación, ou a dar un paseo. Preguntaríalle pola súa vida, a vida que leva máis alá dese porche, do libro, da súa mirada. Quizá ela estivese tamén desexando coñecelo. A idea fáiselle máis e máis atraínte ata que hoxe decide que vai ser o día.
Está nervioso, excitado. Cando o tren aminora a marcha o corazón bátelle con forza. O tren para, o mundo concentrado nun latido infinito detido nos seus oídos fronte á plataforma…
[O conto podería rematar aquí, un final aberto no que caben infindas posibilidades, pero non]

Lentamente reanúdase o movimento e o andén vai en sentido contrario, xa chega o seto, aí vén a árbore, a cancela azul, o porche, ela, que levanta a súa mirada do libro e, por primeira vez, lle sorrí, a el. Instintivamente érguese do asento, pega a cara ao cristal. Ela saúda coa man e unha brisa suave móvelle o pelo. Esta vez as miradas prenden con ansiedade, a dela na del, a del na dela, péganse con forza nun intre longuísimo mentres a súa figura, a dela, desaparece do seu ángulo de visión, do del.
Despois, rendido, bótase para atrás no asento. Está emocionado, unha pinga finísima de suor escorrégalle pola fronte. O corazón cálmase, vaise relaxando. Agora sabe que ela vaino amar para sempre durante 15 segundos. Porque a partires de mañá volverá en bus.

desvío

Púxose no peor cando entrou a súa irmá maior vestida de negro dos pés a cabeza, da cabeza ós pés.
– Morreu a mamá?
– Non. O papá.
E coa resposta sentiu que o futuro se despexaba do medo. O alivio que experimentou foi tan grande que se lle propagou polo corpo coma un gas e flotou até o teito. Dende alí viu no taboleiro de xadrez os peóns, os alfís, a raíña negra e ata o rei morto no cadaleito.

a raíña negra

Ás cinco era a hora de visita e os doentes do pavillón de infeciosos paseaban a súa impaciencia en zapatillas. A rapaza chantouse fronte á porta principal, ansiosa. Tantos días pasaran e a mamá sen vir. Miraba bailar os argueiros de po nas raiolas dos ventanais altísimos e esperaba. Mentres, a dúbida aguzaba o fío.

As baldosas brancas e negras do hospital eran o taboleiro de xadrez por onde se desplazaba a xente, no sentido dos peóns, dos alfís. E a nena estarricando a alma pescozo arriba, a vista cravada no espazo franco da porta. Alí apareceu súa irmá maior. Viuna a contra luz, parada nun cadrado negro da primeira ringleira. Vestía de loito do pé á cabeza, da cabeza ao pé: era a raíña negra. Avanzou cara a nena polo taboleiro, fitándoa. Ela paralizouse, intuíndo. O corazón a bater nos ouvidos. Pensou: jaque mate.

–

–

–

reconstrucción dun
dos interiores
inmortalizados
nos seus cadros
por Vermeer

blues

en  español Stormy weather, Billie Holiday
(se falla o reproductor escóitase clicando aquí, -e minimizando a xanela emerxente pódese ler mentres soa a música-)

Ten esa expresión un tanto parva de quen se mergulla nos fondos interiores e está ausente. Atravesa co ollar a transparente porta do bar, indiferente ao caótico atasco exterior. Nin debe percibir o cheiro a fricolada que o enche todo. Ela bebe e fai o aceno de botarse a cantar. Había de ser unha canción desas íntimísimas que rematan perdéndose no son dun piano [mellor no laio dunha trompeta], erguendo a voz esfolada, apagando a tele coa súa canción de amor [non, ten que ser de desamor]. Faríase o silencio na barra e o camareiro deixaría de bater as botellas baleiras. E todo sería coma no cine e non como é.
Pero non canta. Non é Billie Holiday. É só alguén anónimo. Un corpo desapercibido entre os clientes dun bar [que fede a fritada].