a curva

Pésanche as pálpebras e pechas os ollos. Só uns segundos e todos os significados quedan onda as preguntas. Xa non máis oquedades no peito, nin sentirte perro verde. O baldeiro será definitivo e a [puta] paz, infinita.
Grazas á adrenalina celebras que vives. E que che importa non saber nin o día en que naciches? tampouco saberás o día en que morras.

só é a morte

Foi raro manipular un corpo morto. Non sabía se estaría teso, se frouxo. Se frío, se morno aínda. Cando me deitei, ás 3, inda miañou queixoso, e acariñeino: que pasa Pichifluso, durme, bonito, mañá xa estarás mellor.
Espertei ás 5, pola ausencia de xemidos e alí estaba o gatiño morto. Exactamente na mesma postura en que o deixara ás 3. Mireino moito tempo antes de tocalo, repasei as raias da pelaxe, a postura mimosa, o seu único ollo case pechado. Este gato tiña esa forza por vivir que non se lle notaba só por andar choutando dun lado a outro, sempre contento, enroscándose onda o can, subíndoselle enriba, mordéndolle o rabo, buscando sempre agarimos, se non pola súa teima en vivir dende aquel momento no que, tirado na rúa cun ollo medio colgando, tan pequerrechiño el, o meu fillo o rescatou. Superou a extirpación do ollo e a infección posterior. Quedou chosco, cun ollo só, como un pirata de conto, pero sin parche.

contraste

Chegoume o teu SMS en Ribadavia. Tardei un momento en entendelo, tan lonxe da morte o meu pensamento. [Inda no padal o Ribeiro, un son, un arrecendo, unha enredadeira subindo polo peito] O frío da morte acentuou o calor dese ardente día de outono, da luz, da beleza regalada.
Á noite chameite outra vez, pero nada. Quisiera envolverte, enviarte algo de energía positiva. “Sólo si puedo tocarle, si lo sientas a mi lado”. Case esgano co bolo egoísta na gorxa. Enganchándome á vida coma un carracho; enchoupándome das delicadas sensacións do outono, e ti, mentres, con grampas no corazón, para que non che caia ao chao.

vencellados

As lápidas de mármore, pegadiñas unhas ás outras como para quentarse os mortiños todos, mesturan e comparten apelidos, nun repetir endogámico. Nas tumbas, os defuntos lonxanos quedan tapados polos novos, unha xeneración enriba da anterior, os apelidos cravados no adn.
Polo burato van baixando o cadaleito. Engrúñanse as caras coa dor nos achegados. Algo se encolle no peito de todos, sabedores dese destino común.
Miro o grupo que formamos, apiñados na ábsida da igrexiña e vexo nas súas caras que non só nos chamamos igual cós das lápidas, se non que levamos nas caras o parecido con eles. Estamos vencellados. Sorpréndome recoñecendo na xente nova rasgos e xestos dos que eran mozos e mozas canda min. Eles están alí, camuflados debaixo das canas, agochados detrás das enrugas. Cruzamos miradas. Do fondo dos ollos emerxe aquela luz que nos identifica, esa única que é de cada un. Sorrimos e tapamos de novo os recordos compartidos, que viaxaron por uns segundos, dende o tempo de rir.

–

atrio da igrexa durante unha procesión. [c.a. 1960].
a maioría destes están no mesmo sitio agora,
pero debaixo do chan

 

 

 

 –

*onte foi o enterro da última das irmás de miña nai. xa nunca máis me vai falar dela, tal como era cando eu ainda non nacera. os catro fillos que tiveron meus avós josé e secundina morreron. xa non vive ninguén que recorde asúa historia. eu recollín algunhas memorias, pero os seus recordos leváronos á tumba con eles. ou ó mellor flotan na atmósfera da aldea, encóllense no inverno e esténdense ó sol.