distraccións [videoclips]

(Este videoclip fíxeno como agasallo para Aura, a quen tanto lle gusta ver o mar.)

[youtube:”http://youtu.be/10SjX7KE938″&w=600&h=350%5D

Só me fago a graciosa para distraerme da verdade.

o xigante nunca dorme [1001 amañeceres]

ensenada do orzán

Que lindo o mar hoxe, ao amencer. Que imaxe tan plácida, parece unha postal para soñar. Pero o terrible xigante nunca dorme. Por iso eu, tanto respeto.

olfato en technicolor

A praia do Orzán hoxe ás 15:30, posando para o meu teléfono. [ Malia ser unha praia urbana, igual ten mareas, algas, ole e pódese escoitar o son cadencioso das ondas.

saín do traballo
e bateume na cara o cheiro a mar.

o ar era sal,
era argazo
era a toalla mollada
os pés de area.
era
cuando calienta el sol aquí en la playa,
siento tu cuerpo vibrar cerca de mi.
era,
cando cambiaban as cores
a technicolor.

o mar, ondas, onte

200 Metros do Paseo Marítimo de A Coruña destrozados por Becky, a cicloxénesis explosiva. [Ata o de agora sempre foron anónimos temporais os que alporizaban o mar que demostraba quen manda aquí]. Estes dous dias disfrutei do espectáculo dende o Milenium. Fixen as fotos co móbil e a cámara de peto. [Momentos para gardar]

el mar no se avergüenza de sus náufragos
carece totalmente de conciencia
y sin embargo atrae tienta llama
lame los territorios del suicida
y cuenta historias de final oscuro

Mario Benedetti

mírame aquí, pequeña, miserable,
todo dolor me vence, todo sueño;
mar, dame, dame el inefable empeño
de tornarme soberbia, inalcanzable.

Frente al mar / Alfonsina Stormi

Aura fai no seu blog Harmonía unhas entradas temáticas que son unha delicia. Utiliza series de fotografías que acaban por envolverte nun clima que ela crea engadíndolle ás fotos música, versos ou textos propios.

tu alma es profunda y oscura (serrat dixit)

Abráiasme coa túa inmensidade.
Acolles no teu seo milleiros de vidas, dende as tímidas lapas que se aferran ás rochas até os peixes cegos que habitan nas simas.
Intimídame a túa violencia contra os cantís, arrincando migallas para construir as túas praias.
Pero gústasme cando te estendes na baía, maino, prateado.
Enfeitízasme coa túa fermosura.
Regálasme conchas, buguinas que me borborinhan na orella.
Deixas sorpresinhas de nácar ciscadas.
Lámbesme os pés, o corpo todo, cada recanto, cada prego, o teu gosto salgado na miña boca.
Acaríñasme cos teus dedos sábios.
Móstraste transparente, rideiro, sedutor.
Pero eu ben sei que es un finxidor.
Semellas arder, escintilando co sol do mediodía, remedando as cores do ceo; o azul da primavera, o arco-íris dos solpores.
Esperas a que me confíe para turrar de min e levarme ao teu profundo. 
E nin sequera me queres para sempre.
Só unhas horas, para despois vomitarme na praia, cuspirme na area e deixarme alí, morta.
Como ás conchas rotas, como ás buguinas baleiras.

.

Este textiño utilizouno Falabarato para acompañar unhas imaxes que el tomou na praia, coas que montou un video que colgou no post de hoxe, no seu blog. [Quedei sorprendida de canto cambia o texto ó escoitalo, co son das ondas de fondo e a música,  mentres a vista enreda na auga].
Queres velo?