quen era o neno das margaritas?

Gústalle ir cedo á clase, poder aparcar con tempo abondo. [Que sorte, un sitio, agora que chove].
Aparcou, baixou do coche, inclinou o corpo sobre os asentos para coller as cousas e pasou:
o coche desprazouse bruscamente, ruidos metálicos, frenazos, cristais rotos. 
Un autobús urbano levara por diante a porta do coche. No sitio exacto onde el debería estar uns segundos despois. Eran case as 8.30.
A esa hora conducía ela Ronda de Outeiro abaixo, sempre tarde, na radio Armand Amar cantaba o poema dos átomos: ouh día, esperta! os átomos bailan, todo o Universo baila. Soou o teléfono. O espanto e o alivio: que podía ter sido outra man a que seleccionase nos contactos o que pon “mamá” . Está vivo, está vivo. E non na UCI coas pernas tronzadas.
E estalou o salouco, non de espanto, non de alivio. Foi o recordo súpeto dunha mao pequeniña ofrecéndolle un ramiño de margaritas. E non saber de certo se esa man fora a del. Imaxinar non poder preguntarlle xamais
– Eras tí o neno do ramiño de margaritas sen rabo?

Campo de margaritas na Coruña, 2010