B.B. King e Rosalía Castro

Unha vez tiven un cravo [recita Estíbaliz Espinosa].

The thrill is gone: a emoción foise, di este blues.

E xunto coa saudable sensación de terse liberado dun influxo, dun encantamento, queda tamén un baleiro: onde estaba a emoción, hai un oco. Para fuxir dese vacío alimento eu as miñas emocións, que non esvaezan -aínda que ás veces manquen-, porque cando se dilúen quédame o corazón frío, o corpo escarchado. E eu quixera estar sempre derretida.

que soño tan feliz

Os meus soños que non se esvaen coa luz cando esperto, que quedan e me acompañan no día.
[Os desacougantes péganse como cheiro de peixe. Os lindos quedan de mantiñas mornas].
Soños con argumento, non remendos desfiañados. A emoción sentida, tan real. Como aquela vez, cando apreixei a bóla do soño para traela comigo ao espertar, a proba tanxible do vivido. E alí seguía minutos despois de abrir os ollos, debaixo da manta. Podía notala dentro da man, o volume, a forma. Mais non podía permanecer para sempre co puño pechado. E a decepción escorregou entre os dedos.
E agora que soñei coa mamá non dou coutado comigo máis tempo a sensación tépeda e mol do seu abrazo. O seu olor. Que grande emoción vela despois de levar estes anos morta. Observala falando e sorrindo co mandil de cadradiños e a blusa de alivio. Andaba no soño trafegando cacharros, coma sempre, non paraba quieta e eu, sabedora de que ela estaba morta, disfrutaba -sin facer preguntas- da súa presencia. Mamá dame unha apertiña, deixa iso, anda, estate aquí un pouquiño comigo. Que blandiña estás, mamá, que mol é o teu colo, que ben levas hoxe o pelo. Para min que és máis pequena aínda, mamá, e como me gusta verte sorrir. [E calaba iso de que sempre a recordo chorando.] Escabullíaseme, ora á cociña, ora á horta, sempre viña alguén que me entretiña e xa a perdera de vista, e ía detrás temendo, pero alí seguía, milagrosamente, e estalaba en gargalladas de dita, porque podía tocala, e veña a sobar nela: deixa que che toque, mamá [aparta ho!] Que non, que non. Espertei e tiña o tacto do seu corpo. Retíveno varios días, pero xa se está diluíndo…
Deille tantos abrazos no soño coma os que ela desexou estando viva e eu non lle daba… porque viña alguén e me entretiña.

efecto tetris

a traducción (en sin pena ni gloria) 

 

Boxed In

 A cada emoción nova [peza do noso Tetris interno], hai que buscarlle o sitio axeitado para acomodala coas pezas que xa temos, procurando á vez que fique ben situada para non entorpecer a colocación das vindeiras.  Hai veces que algunha peciña nos queda fóra de sitio e iso pode atrancar o paso das outras, ocasionando un rebumbio tétrico-emocional; neses casos compre ter a destreza e rapidez necesarias para reparar os danos e que o conxunto quede arranxado o máis pronto posible [non resulta doado con tantas figuriñas de diferentes cores baixando á vez, e menos tendo o Tetris nun nivel emocionalmente alto], por iso cando algunha peza me descadra i eu, con habilidade, viro e movo figuriñas arranxando a desfeita interior, síntome compracida. 

[É así sempre na vida, coma xogando ó Tetris: as pezas só deixan de baixar cando a partida remata]

A fotografía é de Bakonawano Flickr     

 

O Tetris foi un dos xogos máis populares na década dos 80 e 90 e pasou á categoría de mito na historia dos videoxogos. Saíronlle clones do máis variado, incluíndo versión porno, con música, etc. Nalgunhas versións danche menos dun segundo para rotar e mover as pezas antes de encaixalas.