aCadaCanto [videoclip]

Contra un rechazo, unha acollida: Outro peito que agarima, bicos de menta, abrazos tan longos que medran glicinias.

ACADACANTO AS CANCIÓNS “TOMAN O MANDO DO MUNDO
E CÁNTANLLE PARA QUE SIGA VIRANDO.
ACADACANTO AS NAOS QUE GUÍAN OS ASTROS XUNTAN OS MASTROS
E OS VERSOS E AS COPLAS VANAS TRIPULANDO.
ACADACANTO OS ENCONTROS NO VENTO QUE FORON PASANDO
ATÓPANSE MAÑÁ PARA SEGUIREN CANTANDO…”

Tamén en vimeo

recital poético: avilés de taramancos

A onde vas, amor? Duras entrañas / vas encontrar no que antes foron rosas ,/ duro eslabón e pederneira dura / no que antes fora mol, pois foi a vida / endurecendo as vértebras do canto / e cortándolle as azas á ternura / de tanto me ferir /. (…)

Última fuxida a Harar

non pasa nada

Son tan pequenos os días, que non pasa nada. Levo dous en modo aforro de enerxía, inactiva, recuperándome da gripe. Dende a miña realidade non menos ficticia, emocionome coas lealdades e as traicións vivindo horas na mansión inglesa de Downton, onde residen os Grantham e o persoal ao seu servicio. Ambicións, segredos, amores ocultos. Estou tan metida na súa vida, que me sorprendo pensando neles, como se existisen, tan reais, ou mellor, tan pouco reais como eu mesma neste hibernamento, cando nada pasa.

cousas que unen

“Reparar na estrañeza do meu corpo neste chan intuir que o hibisco perdeu a cor e o sabor na viaxe” -O pouso do fume-

Déronme unha bolsiña de hibisco. Gústame pensar nesta infusión refrescante de cor púrpuro-vermella, como se fose un símbolo, unha bebida máxica que vai deixando  un fío prendido en cada unha das personas ás que chega, formando un tecido de amizade que se estende transmitindo bolsiñas púrpura atadas cun laciño.

E eu aínda baixo a maxia de Buena Vista Social Club. Dela cautiváronme os protagonistas do documental personificando a decadencia, cos seus estragados corpos como continentes de emoción e sentimentos. A través desas persoas fixen unha descuberta. Fiquei admirada e sorprendida ao ver que non importa canto envelleza o corpo: síntese apaixoadamente, está aí a muxica da vida, o lume que flamea no peito. Igualmente o xúbilo estoupa, o amor calla. Traspasando a pel transparente, o silencio rompe a través da música, onde o corazón lles arde.

*[Todos temos o noso hibisco: esas cousiñas miudas que forman parte do pequeno mundo propio e que compartimos coas persoas que se achegan a nós.]

A festa de Lois Pereiro no Borrazás

E foi unha festa emocionante. O Borrazás cheíño. E a rúa. Entre o público algúns dos que o frecuentaban nos 80’s e 90’s. Moitos que coñeceron a Lois Pereiro. No presente andan no cumio das súas actividades, non pertencen ó pasado. [Logo tampouco eu] Mentres escoitaba as cancións trepidantes de Ondas Martenot notaba o sangue subindo polas pernas facéndome cóxegas, o corazón batendo, [bum bum, bum bum] a vida rebordándome.
Cousa de serendipia que en vez de quedar atorada na porta co mogollón de xente, compartira unha, das dúas ou tres mesas que había, co irmán de Lois Pereiro [autodenominado a viuva], con Xavier Seoane, con Xurxo Souto… Sorte para min escoitar anécdotas directamente deles. Comentou Xosé M. Pereiro que moitas das cousas que escribiu Lois coa súa letra pitañosa se escribiran nunha daquelas mesas do Borrazás [Hoxe en día xa non o faría porque non se pode fumar] e bromeou acerca de cal delas quedaría para a posteridade. Nin sequera tivo mesa o concelleiro Roberto Varela, que estivo nunha silla cantando as cancións todas levando o ritmo coa cabeza, e rindo [non sei se por dentro] co cachondeíllo que traían, no remate, dende os micros:

Gústame ser unha autoridá / que malsemedá que malsemedá

Ao remate marchaba feliz, cando ao dobrar a esquina vin a Lois coa gabardina longa que me dicia: viches? como ten que ser: el muerto al hoyo y el vivo al bollo.

variantes

Señora, tenga cuidado, no ve que me está pisando?, [nin te podías mover ó son da música, nin sequera dar palmas o compás].
Os cóbados, arietes. Os lombos, pantallas IMAX.
Todos achegadiños mirando para o altar, a actitude coma na misa.  Enriba do escenario Luar na Lubre.
Cando rematou, marchamos a multitude en procesión, tan, tan… rataplán. [As expectativas engruñadas metidas no peto].
Idéntico entorno, o mesmo precioso solpor: mais está visto que a maxia non depende nin da chistera nin do coello. Nin sequera dos magos que fan a función.  

A Coruña dende Santa Cruz de Oleiros, a noite do concerto de Luar na Lubre