quen era o neno das margaritas?

Gústalle ir cedo á clase, poder aparcar con tempo abondo. [Que sorte, un sitio, agora que chove].
Aparcou, baixou do coche, inclinou o corpo sobre os asentos para coller as cousas e pasou:
o coche desprazouse bruscamente, ruidos metálicos, frenazos, cristais rotos. 
Un autobús urbano levara por diante a porta do coche. No sitio exacto onde el debería estar uns segundos despois. Eran case as 8.30.
A esa hora conducía ela Ronda de Outeiro abaixo, sempre tarde, na radio Armand Amar cantaba o poema dos átomos: ouh día, esperta! os átomos bailan, todo o Universo baila. Soou o teléfono. O espanto e o alivio: que podía ter sido outra man a que seleccionase nos contactos o que pon “mamá” . Está vivo, está vivo. E non na UCI coas pernas tronzadas.
E estalou o salouco, non de espanto, non de alivio. Foi o recordo súpeto dunha mao pequeniña ofrecéndolle un ramiño de margaritas. E non saber de certo se esa man fora a del. Imaxinar non poder preguntarlle xamais
– Eras tí o neno do ramiño de margaritas sen rabo?

Campo de margaritas na Coruña, 2010

a raíña negra

Ás cinco era a hora de visita e os doentes do pavillón de infeciosos paseaban a súa impaciencia en zapatillas. A rapaza chantouse fronte á porta principal, ansiosa. Tantos días pasaran e a mamá sen vir. Miraba bailar os argueiros de po nas raiolas dos ventanais altísimos e esperaba. Mentres, a dúbida aguzaba o fío.

As baldosas brancas e negras do hospital eran o taboleiro de xadrez por onde se desplazaba a xente, no sentido dos peóns, dos alfís. E a nena estarricando a alma pescozo arriba, a vista cravada no espazo franco da porta. Alí apareceu súa irmá maior. Viuna a contra luz, parada nun cadrado negro da primeira ringleira. Vestía de loito do pé á cabeza, da cabeza ao pé: era a raíña negra. Avanzou cara a nena polo taboleiro, fitándoa. Ela paralizouse, intuíndo. O corazón a bater nos ouvidos. Pensou: jaque mate.

–

–

–

reconstrucción dun
dos interiores
inmortalizados
nos seus cadros
por Vermeer

blues

en  español Stormy weather, Billie Holiday
(se falla o reproductor escóitase clicando aquí, -e minimizando a xanela emerxente pódese ler mentres soa a música-)

Ten esa expresión un tanto parva de quen se mergulla nos fondos interiores e está ausente. Atravesa co ollar a transparente porta do bar, indiferente ao caótico atasco exterior. Nin debe percibir o cheiro a fricolada que o enche todo. Ela bebe e fai o aceno de botarse a cantar. Había de ser unha canción desas íntimísimas que rematan perdéndose no son dun piano [mellor no laio dunha trompeta], erguendo a voz esfolada, apagando a tele coa súa canción de amor [non, ten que ser de desamor]. Faríase o silencio na barra e o camareiro deixaría de bater as botellas baleiras. E todo sería coma no cine e non como é.
Pero non canta. Non é Billie Holiday. É só alguén anónimo. Un corpo desapercibido entre os clientes dun bar [que fede a fritada].