dios dea quen fale con un [videoclip]

Pitima foi quen argallou este traballiño: ela cantou e fixo os arranxos a partir dun texto de Chousa da Alcandra e a música composta por Raúl.
Falabarato recitou e aportou as imaxes coa técnica time-lapse que eu xuntei coas miñas para montar este video:

Click aquí para velo nun tamaño axeitado e mellor calidade de imaxe

 Ou en youtube

se envellecemos xuntos [videopoema]

O poema: Xulio L. Valcárcel. Recita: Xosé Fuentes.

Se envellecemos xuntos
e desfago a madeixa dos meus días
ao teu lado
fareime confidente
do teu camiño sen pegadas,
do teu canto e do teu ánimo.                              Xulio L. Valcárcel

a estación [videoclip]

Moita xente dorme no tren á Coruña, porque ninguén se pasa de estación. Aquí remata a vía.
Luisa Villalta, unha poeta cascarilleira, titulou así un dos seus poemas: Estación, que é como lle chamamos nós, non só ao recinto, se non tamén a todo o barrio [onde vives? na Estación].

Onde nós nunca pasan os trens Só chegan ou parten Por iso tamén somos nós a nosa última estación o noso amor definitivo

as malas compañías

Na noite silenciosa a auga cae cun son que arrola. Non hai ninguén na rúa, A Coruña dorme. Nunha ventá, a luz acesa: haberá unha muller que non recoñece o seu reflexo entre as pingas que escorregan. Que sinte o pulo da vida que lle latexa no corazón avariado. Que escribe tan a carón da estufa que ata a chuvia lle parece morna.
Alguén lle dicta dende moi lonxe as palabras que ela sinte.:

“Hoy, sin anunciarse, como suelen hacerlo, del invierno en que yacen las palabras heladas, han venido a visitarme algunas conocidas. Todas son viejas sementeras del miedo, del desamparo y del desasosiego y, sin embargo, prefiero no citarlas, porque sé que no es bueno regodearse con malas compañías, porque todas son hijas y, como poco, nietas de esa gran matriarca de las palabras frías a la que vamos sin quererlo y en cuyo seno inhóspito nos negamos a pensar por amor, optimismo o ciega fe en la vida. Y quiero conjurarlas, pero soy incapaz de sustraerme a su corrosión muda.”

o día despois, o valado nu [vídeoclip]

20 ha cinsa. Falabarato en Silleda. Estivo no lugar do incendio e recolleu imaxes coa cámara. Elas choran, berran, a través da súa ollada. Fotograma a fotograma arrincan do peito a rabia, a melancolía, a impotencia.

Pero tamén xurde o verde no medio da cinza. Como a herba, a esperanza. Seguro que arestora cantan os grilos furando a terra. No ar a súa vella cantiga.

Non podo deixar de escoitar o pranto que envolve as pedras. Impactoume ver ese valado nu entre as cinzas. Só as pedras, coma cando o fixeron, [haberá tanto tempo] á man, cada unha coa forma axeitada. [Morreron as mulleres, os homes. Perdéronse os seus nomes, pero foron].
En Dornelas non é doado ver un valado espido de vexetais, son moito máis ca lindes: neles medran diversas especies. Agóchanse, crían, aliméntanse insectos, aves, réptiles…

E como contraste, unhas fotografías dos camiños agora queimados, na primavera, un domingo soleado despois da choiva.

a luz que mora nas cousas [videoclip]

-Trouxen a cámara nova, queres probala?
-Preferiría ver como traballas con ela…

Foi emocionannte ir os dous pola eira adiante, captando coa cámara a beleza do efémero, apreciando a grandeza do minúsculo, o extraordinario do común. Descubrir da súa man o latexo de luz que mora nas cousas.

As imaxes tomadas en Dornelas o 26/06/2011.
A cámara unha Canon Legria HF S200
O programa de edición, Adobe Premiere CS5 funcionando nun entorno operativo de 64 bits.
Duración do video 2:27.
Gravou e editou  Falabarato.
[Meus son o agradecemento e o entusiasmo.]

*Unha chiscadela para Pitima, Aldabra, Chousa, Wendy, Kaplan, Monóloblogs e outros que compartimos a lectura de A la hoguera con el pijama!: o camisón que colga a secar , é de miña tía.