Tralas contras flotan argueiros de po na raiola que entra pola rendixa. Enche o cuarto o zunido dunha gran mosca. E o do vento. Un aire tolo que ameaza con voar a casa, deixarnos sen acubillo.
E ti gurrando na porta, ti coutando da saia, ti arreglándote o pano, ti rezando. Santo dios santo forte santo inmortal líbranos señor de todo mal.
Pero o furacán levantou o tellado.
E veu, e levoute a serpe voadora.
Querida Zel. Algunas de las palabras no se traducen con ayuda del traductor: Xurdíu, argueiros, gurrando. Pero me hago una idea… mas o menos.
Besos
GústameGústame
gracias por el esfuerzo de leer en gallego, desde tan lejos! :-) te he dejado en tu blog una traducción.
GústameGústame
É ben certo que ninguén morre mentres permaneza vivo no recordo de alguén.
GústameGústame
si. no por ser tan escuchada deja de ser cierta la frase…
GústameGústame
Enamoreime do texo. Non teño máis que dicir…
GústameGústame
Dixeches algo que me gustou moito escoitar. Inflome toda. Este texto, aínda sendo un exercicio literario, ten moito, moitísimo de min nel.
GústameGústame
Gustei do texto que deixa un regusto estraño e inquedante.
Os vellos da miña aldea a un vento moi forte chámanlle “xarandón”, palabra que non atopei nos diccionarios nin coñezo ningún outro lugar no que se use.
GústameGústame
Xarandón parece que non podería significar outra cousa.!
A min gústame moito conservas estas palabras locais, de feito eu úsoas, aínda que coñeza outra máis académica que signifique o mesmo.
GústameGústame
A túa nai…
E a serpe voladora… xa ten saído… aínda que non me lembro moi ben.
GústameGústame
Si, Pitima. E tí non é a primeira vez que sabes. Iso di algo moi agradable de ti. Non les de pasada, quédaste cos significados, recordas.
A serpe voadora xa saíra aquí:
https://zeltiavertida.wordpress.com/2011/01/21/quereme-agora/
GústameGústame
· Non podemos fiar de ese señor que nos libre de todo mal. A as probas me remito.
· bicos e rosquillas
CR· & ·LMA
________________________________
·
GústameGústame
xa ves ti. que mundo.
GústameGústame
las fotos son las evidencias gráficas para constatar cómo hemos cambiado, lo lejos que estamos de aquel instante capturado, testigo infalible de lo que alguna vez fuimos.
GústameGústame
conozco una persona que se deshizo de todas las fotografías.
pronto hará lo mismo con los espejos.
GústameGústame
Una foto con cierto aire perturbador al parecer.
Un forte abrazo!
GústameGústame
Hay cosas que están mejor olvidadas.
GústameGústame
Qué entrada más inquietante. Es como la sombra de lo que fuímos, es el recuerdo de los que queremos, sentimos y tenemos.
Abrazo fuerte, fuerte
GústameGústame
Alégrame moito que fose capaz de transmitir inquietude. Gracias.
GústameGústame
Parece a segunda parte do medo anterior.
GústameGústame
o medo sempre ten segundas partes!
(pero non) :-)
GústameGústame
Ás veces a memoria trae os ventos que nos azoutaron a alma noutrora… E doe o golpe da ausencia…
GústameGústame
a memoria… esa arquiveira caótica!
GústameGústame
Encántame o texto. Está moi ben escrito e esa sensación de inquedanza, de desasosego e de tristura que a min me parece está moi ben transmitida.
Gústame en especial “na hora adormecida do calor” e o final “ti ….coutando da saia, arreglándote o pano…” e ese medo que se pode ver…
Gustei tamén de ese outro poema onde sae o da serpe voadora.
Estes últimos textos están moi ben logrados.
un forte abrazo.
GústameGústame
paréceche que están mellor escritos estes últimos? trato de pulir, buscar as palabras axeitadas, suprimir o supérfluo. Procuro transmitir a emoción, conseguir un pequeno arrecendo de beleza; pero cóstame moito e perdo en espontaneidade e emoción (tiven unha crítica constructiva nese sentido, e pareceume moi ben razonada)
GústameGústame
A mín pásame o mesmo pero coas cartas vellas ou cos diarios antiguos, que traen e levan fantasmas, e non sempre é agradable, mais ben soe doer un pouco ou un bastante.
GústameGústame
ai, que certo…!
GústameGústame
Inda cando sexan agradables eses recordos, sempre levan unha carga traicioneira:
a da nostalxia.
GústameGústame
El valle oscura de la falda de mi madre donde se perdía el miedo cuando tantas veces la voz de la tormenta se llevaba la luz, qué claro ahora cuando alguien necesita tu mano cuando la tuya tantea la oscuridad y encuentra el silencio de otra.
GústameGústame
ah la mano, la compañía
el abrazo.
GústameGústame
Me contaron, una vez, mientras veía un cielo azul con aviones a reacción pasando, dejando sus estelas, que entre las hierbas tumbados estaban dos hablando y uno le contaba al otro cuan pasado triste y pobre hubo tenido alguien muy cercano, muy lejano. Eran tiempos de maricastaña y entre sorbos y sorbos de hierbas dóciles se enjugaban los ojos de asuntos varios que transportaron recuerdos cargados de lástimas y dolores; eran tiempos de reyes dictadores, de presos, de noctámbulos y demás seres indecorosos que podían terminar en cárceles por maleantes o por vagos, por ebrios y deslenguados. Pero no fue así, así no fue como acontecía esperar…Hubo un momento en que se decidió dar un vuelco y reventando todo cuanto qué dirán los demás se agarraron la manta a la cabeza y subiéndose a prisa fueron en busca de una larga culebra que los llevase muy lejos.
Me contaron, una vez, mientras veía un cielo azul con estratos de aviones pasar cerca que desde el tiempo los recuerdos se ven lejanos pero el dolor se asienta para siempre. Pura ponzoña, antídoto anacrónico que asegura la vida y modela la muerte.
Es muy difícil olvidar traumas generados por la infancia y cuando subo a las montañas veo cuanto horizonte hay por delante, procuro que la hierba sobre la que me tumbo sea suficiente para más de uno y así poder escuchar historias con infusiones que endulcen el amargor pasado de más de un compañero/a…
Veo alambradas al lado de caminos con árboles que aguantan los embates del invierno y bajo unos parterres crecer morotes verdes, aromáticos como la menta…
[Sempre haberá unha lembranza que facéndose común aséntase nos intres dos demais; e logo xa non poido deixar de sentila coma miña]
Apertas longas e mais sonoros
Deica logo amicus…d:D´
GústameGústame
Inda que sexan anacrónicos, inda bo é se hai antídotos…
Un comentario moi medido e parece que meditado. Grazas pola túa dedicación e o teu tempo.
GústameGústame
es un texto impresionante, de verdad, de una fiereza y de una melancolía/tristeza que desarma, que nos deja la cabeza sin ese tejado que la resguarda de los temporales.
biquiños,
GústameGústame
tamén te bico eu, coleccionista de sereas. e grazas polas cousas lindas.
GústameGústame
Veño de ler a recurrencia á serpe voadora, sempre vexo as túas imaxes con total nitidez e gústame moito esa plasticidade. Bicos
GústameGústame