Gústame soñar que unha mañá de outubro abrirei a porta e todo o chan do xardín será unha enorme alfombra de crocus. Alguén me amará tanto que, sen eu saber, prantará centos de bulbos. Criaranse en segredo durante meses debaixo da herba verde e, un día, agromarán todos xuntos para me marabillar.
Chorarei tanto, tanto.
"Todo canto ves tanto é teu coma meu"
historias basadas en hechos reales ¡con dibujos!
Viviendo al filo de la realidad
Un blog de recetas sencillas y algunas andanzas
La bitácora de ciencia, tecnología, arquitectura, informática... todo lo humanamente divulgable lo tenemos y sino se lo conseguimos sin sobrecoste. Eso sí, en Castellano (casi siempre).
Benvidos
El blog de Lidia Bao
Crítica de cine informal pero esmerada
Galicia Poética
Gade Escale - A Coruña, unha viaxe de dezaseis anos
E corto coa coitela as liñas das veas que forman as verbas que escribo, e deixo que corran e se expandan, verbas que non rematan nunca, verbas infinitas
Un lugar de encuentro para todos aquellos que aman la poesía
Clarinete & Clarinete Baixo. Bitácora en galego.
Lemos, recitamos e comentamos poesía.
Blog de Josegll
Literatura galega. Blog de Ramón Nicolás
Consultora de Desarrollo de Personas y RRHH | Marca Personal y empleo |Psicóloga. Te ayudo a identificar tu talento, a ponerlo en acción y a darle visibilidad para dejar huella y conseguir tus objetivos profesionales.
| hai que abrir as portas, deixar pasar o sol
Revista digital de Plantas y Flores
traducir é producir:: translating is loving :: un espazo onde se dá coa palabra e se le como soa mellor:: traducións a galego| desde o galego | into galician | from galician
Moda Etica, Complementos, Regalos & Artesanía Galega, slowfashion
Poden quitarnos todo, mais que non nos quiten a liberdade!
Outra maneira de ver Galiza
Desde Galicia, notas sobre a transición planetaria
A Biblioteca Ágora, cos barrios da súa contorna
lecturas poéticas
✍ astronomía | literatura | ciencia | música
Se se pode imaxinar, pódese facer
Fun polo vento e vin polo aire
non é só un lugar...
Obradoiro de literatura
De cosas varias de todos los días.
Nulla dies sine linea
Just another WordPress.com weblog
mari de piloño
Cociña, cine, literatura... Ein bißchen Spaß muss sein!
Todo sobre Coruña
Ponte en forma (poética)
Mi hermana salió del armario, mi madre se llevó un disgusto y yo me fui a Brno, con la Nespresso y los Tommy Hilfiger, y dejando atrás la Thermomix y un medio novio.
Just another WordPress.com site
Estás falando comigo? 
Pecha os ollos…
Bota o aire fóra dos pulmóns… (lees cos ollos pechados?)
Inspira profundamente… Mantén, todo o que podas, o aire dentro…
Repite cinco ou seis veces…
Abre os ollos…
E ahí tes o xardín… ben cheo de acougo.
(seguro que o xardinero tomou boa nota do teu sono)
GústameGústame
non creo… hai tempo que non teño xardiñeiro a tempo completo… só eventuais ou traballos esporádicos… (non sei se é que pido moito dun xardiñeiro, ou que non lle ven eles posibilidades ó meu xardín… )
GústameGústame
Están a punto de asomar, no pierdas de vista el jardín.
Un abrazo
GústameGústame
ogalla…!
GústameGústame
Hai cousas que gustan tanto que emocionan… e aumentan o gusto. :)
GústameGústame
va que si?
:-)
GústameGústame
Xa asomaron e son tan fráxiles e tan fortes.
GústameGústame
si, teño os crocus montes adiante, caprichosos e independentes, e tamén disfruto da súa fráxil e curta fermosura: pero tes razón, son tan fortes!, volven, e cando volven traen máis con eles…
GústameGústame
Qué fermosura de texto!
Estou segura que algún día así será, os sonos cando están mecidos no corazón cúmprense.
O final é- o meu modo de ver- impresionante: “Chorarei tanto, tanto”.
É un espirse de todo, un botar fóra todas esas emocións que permanecían ancladas no corpo.
Un baleirarse.( Cando remato de escribir esta palabra inspiro forte e solto amarras ).
Ah…encántame o azafrán silvestre. Non sabía que se chamaba crocus.
bicos Zeltia.
GústameGústame
ten moitos nomes! un deles é “papamerendas”, seica porque cando aparecen xa os días teñen menos horas de luz, son máis pequenos, hai menos distancia entre a comida e a cea, polo tanto xa non se merenda…! (pero a verdade é que non sei polo que lle chaman así…)
Alédame que me entendas o de chorar. Sería como abrir as comportas, baldeirarse da emoción contida, de tanto esperar por un soño…
GústameGústame
Hoxe mesmo saiu nas noticias da galega unha foto dun “quitamerendas” e a fotógrafa explicaba a orixe do nome do mesmo xeito ca ti.
Eu creo que ten máis que ver con que son velenosas e quitan, tollen, rouban… merendas.
GústameGústame
Ai, pois se vas chorar non chos planto….
GústameGústame
as miñas bágoas faríante sentir incómodo?.. esas serían unha catarse, unha sanación. Serías un cumpridor de soños.
GústameGústame
Sería fermoso.
(mentras eu escribo isto andas ti polo meu blog decindo que precisas lentes….)
GústameGústame
ás veces, prodúcense estrañas sincronías… (que non son horas!)
GústameGústame
Difícil distinguirlos *desde los ojos puestos en las carreteras,
conduciendo, cuando miras a los campos y a las cunetas.
Con cuales me quedo, con los tuyos o con las quitameriendas…
[*con]
Apertas longas e mais sonoros.
d:D´ dl*P
GústameGústame
(desde / con) non importa a maneira… estou segura que para os teus ollos de artista non pasarían desapercibidos.
GústameGústame
mariola dí o mesmoque ía decir eu… aínda así voy repetirme pero coas miñas palabras.
teu texto recórdame un texto curtño que escribín fai anos que decía tamén algo similar, só que eu quería que chovesen flores de cores… teu texto é moito mellor, sin dúbida…
eses pensamentos xurden porque tés un corazón cheo de amor por dar… e quiseras que explotara como explotan os bulbos cara a superficie por baixo da terra…
e o final… chorar de ledicia, de amor, de asombro… chorar de felicidade…
ogallá que teu soño se cumpla.
biquiños,
GústameGústame
grazas, bonita. Tí tes unha canteira sen explotar no psicoanálise…! :-) gústame a túa interpretación.
Para min é máis necesario ter alguén a quen querer, ca ser o obxecto do amor de outros.
GústameGústame
Pois non chores cando tal evento aconteza; ou as bágoas non che deixarán ver a cor das flores…
Bicos
GústameGústame
boeno, chorarei só no epílogo do acontecemento.
GústameGústame
Sería espectacular, algo como de conto de fadas, romanticismo decimonónico.
Ojalá che pase e chores e rias a un tempo, pero o mais provable é que recivas as flores por medio de Interflora: tiempos modernos capitalistas-consumistas.
GústameGústame
bueno ho, pois benvidas sexan, que unhas flores non se lle desprezan a ninguén (de momento mércoas eu directamente, mesmo hoxe trouxen unhas gerveras)
GústameGústame
Esperar cosecha es sinónimo de esperanza.
Abrazo e saúdos afectuosos!
GústameGústame
como significado é moi fermoso. y, sabes? en el fondo, no he perdido la esperanza. nunca, la esperanza es el motor que nos mueve.
GústameGústame
Fermosos, fráxiles e fortes á vez! (azafrán silvestre é o nome que a min máis me gusta)
Recollo e anoto a sentenza de Antonio :-)
Quedamos coa esperanza de que floreza esa marabilla de xardín, si Zeltia? ;-)
GústameGústame
e tí que o vexas! ;-)
GústameGústame
A lo mejor eres miope y el brillo de muchos ojos que eran para ti los matizas inevitablemente. Yo creo que pones el listón muy alto .Que tu mejilla vale un tesoro.
GústameGústame
y tus palabras merecen un beso
GústameGústame
O azafrán das meigas, como prefiro chamarlle eu, é flor máxica, e coas súas meiguerías non me estrañaría nada que che agromasen bágoas doces, das que regan soños e lindos amenceres. Se cadra un día de outono, deste outono, o azafrán ha tinguir do vermello da paixón un alento compartido. Será cousa de respirar unha mesma e deixar que te respiren.
GústameGústame
pois non creo nas meigas, pero…
(moi lindo o que dis e a maneira de dicilo)
GústameGústame
que soño tan fermoso! E se cadra ata pode facerse realidade! :)
GústameGústame
poder, pode.
;-)
GústameGústame
incluso con un solo crocus, bien traído, basta para hacer saltar las lágrimas :)
GústameGústame
pues ya sabes: un crocus para elenita! :-)
GústameGústame
Pois non o vexo tan imposible (salvo toda esa parte do profundo secretismo, que tampouco me parece tan imprescindible).
GústameGústame
ai non, non, o factor sorpresa é imprescindible! (se non para iso tamén os planto eu mesma, que xa estou afeita) :-)
GústameGústame
eu son como ti, Zeltia, en serio, confirmado polo meu sicólogo… para mín é mais importante querer, dar, coidar, que ser obxecto de amor… por eso che dixen eso do corazón cheo de amor porque eu, moitas veces, cando estaba soa, sentía que o corazón me ía rebentar… eses días poñía a música a todo volumen e cantaba ben alto, e bailaba, ou escribía textos arrastrados, apaixoados… era como unha bola no peito…
biquiños,
e xa sabes que che teño moito aprecio e oxalá…
GústameGústame
Que así sea :)
GústameGústame
Creo que por aquí, por la sierra de Guadalajara, les llaman también lirios de la estapa.
Buena foto.
Un saludo o, mejor, un bico.
GústameGústame
…..E se iso xa esta ocorrendo e ti non o ves. É imposible que alguén como Zeltia, tan sensible e especial como se mostra no que escribe, que non atope un xardineiro a tempo completo para marabillarte…
GústameGústame
Alsabrade bólas no peito enténdoche eu moito! :-) sei do teu aprezo, queridiña, que é correspondido. Espero que pronto volvamos compartir un ratiño reconfortante xuntas.
piel de letras, un tiempito ya sin saber de tí. (cada tanto me pierdo) :-(
Soros: por la sierra de Guadalajara teneis palabras interesantes y sonoras. Algunas he aprendido, gracias a tí. Outro bico.
Xan: [tampouco é que sexan abondantes os xardiñeiros que marabillan… !] ;-)
pero que sei eu… serei fea!
GústameGústame
Fea, está claro que non eres
GústameGústame
Ogallá medren para marabillarte e chores diante de tanta fermosura.
Bicos, moza guapa!
GústameGústame
Vaia, grazas Concha!, tanto tempo.
:)
Pois mira, o venres merquei uns bulbos de crocus, vounos prantar na eira, a ver se se dan. (miña filla se un quere algo ten que facelo e non esperar que llo fagan, que se non, esperará para sempre) :(
GústameGústame