Era previsible: andar á noitiña pola estrada que atravesa as leiras de millo, o ar quente, a lúa medrando. A última noite do vrao. Saudades teño de ti. Sucesivos nomes que levan sempre o mesmo nome: esa íntima necesidade.
As follas do millo besbellaban entre elas na súa linguaxe segreda. Que arrepío.
Amañeceu sendo outono. Chove. Bailan as pólas da figueira.
Debaixo da viña sempre ole a menta.
"Todo canto ves tanto é teu coma meu"
historias basadas en hechos reales ¡con dibujos!
Viviendo al filo de la realidad
Un blog de recetas sencillas y algunas andanzas
La bitácora de ciencia, tecnología, arquitectura, informática... todo lo humanamente divulgable lo tenemos y sino se lo conseguimos sin sobrecoste. Eso sí, en Castellano (casi siempre).
Benvidos
El blog de Lidia Bao
Crítica de cine informal pero esmerada
Galicia Poética
Gade Escale - A Coruña, unha viaxe de dezaseis anos
E corto coa coitela as liñas das veas que forman as verbas que escribo, e deixo que corran e se expandan, verbas que non rematan nunca, verbas infinitas
Un lugar de encuentro para todos aquellos que aman la poesía
Clarinete & Clarinete Baixo. Bitácora en galego.
Lemos, recitamos e comentamos poesía.
O país dos libros en galego
Blog de Josegll
Literatura galega. Blog de Ramón Nicolás
Consultora de Desarrollo de Personas y RRHH | Marca Personal y empleo |Psicóloga. Te ayudo a identificar tu talento, a ponerlo en acción y a darle visibilidad para dejar huella y conseguir tus objetivos profesionales.
| hai que abrir as portas, deixar pasar o sol
Revista digital de Plantas y Flores
traducir é producir:: translating is loving :: un espazo onde se dá coa palabra e se le como soa mellor:: traducións a galego| desde o galego | into galician | from galician
Moda Etica, Complementos, Regalos & Artesanía Galega, slowfashion
Poden quitarnos todo, mais que non nos quiten a liberdade!
Outra maneira de ver Galiza
Sólo hay dos cosas que me hacen sentir una persona completa, el amor por mi familia y la música. Cuando estoy lejos, la segunda está siempre ahí, recordándome a la primera. Hace mucho tiempo que compongo, produzco y edito mi propia música. Sigo haciéndolo. Pero también he descubierto el placer de crear, con y para otros, porque la música también la veo como arquitectura fluida.
Desde Galicia, notas sobre a transición planetaria
A Biblioteca Ágora, cos barrios da súa contorna
Samuel L. París come ovos con salchichas e arroz
lecturas poéticas
✍ astronomía | literatura | ciencia | música
Se se pode imaxinar, pódese facer
Fun polo vento e vin polo aire
non é só un lugar...
Obradoiro de literatura
De cosas varias de todos los días.
Nulla dies sine linea
Just another WordPress.com weblog
mari de piloño
Cociña, cine, literatura... Ein bißchen Spaß muss sein!
Todo sobre Coruña
Ponte en forma (poética)
Mi hermana salió del armario, mi madre se llevó un disgusto y yo me fui a Brno, con la Nespresso y los Tommy Hilfiger, y dejando atrás la Thermomix y un medio novio.
Just another WordPress.com site
Estás falando comigo? 
Que beleza de texto!
Gústame porque é moi visual e vai mecéndote como nunha nana.
Sempre che digo que estes textos curtos teus teñen moita forza.
Sabes chegar con eles.
O final do texto é unha delicia:. Pódense ver bailar as pólas da figueira e ese arrecendo da menta…
Mesmo a palabra besbellar é sonora e tan bonita…
moitos bicos.
GústameGústame
Es tan íntimo este post que da casi cosa comentar nada… para non estragar esa intimidade necesaria…
GústameGústame
d:D´
GústameGústame
Ar quente, a lúa medrando, os grilos. A última noite do vrao. Pero Zeltia, como se che ocorre andar soa unha noite así?.
Unha prosa poética moi suxerente e fermosa.
GústameGústame
Dáme medo profanar tanta intimidade. PRECIOSO
Bicos
GústameGústame
Esta chuvia outonal tráenos a nostalxia á casa.
Gustoume a foto.
GústameGústame
Ah, andas a cazar luces polos recantos….
GústameGústame
Hola Zeltia, soy Wendy; si te apetece, entra en mi blog, porque eres el ilegal accesit que se añade a mis cinco elegidos para otorgar el Premio Liebster. Bicos.
GústameGústame
Esa hermosura no atendida seduce y te llama afuera .Es el encanto de estar vivo que en raros momentos nos embriaga pero ay necesitamos compartirlos y ahí empieza a hacer su trabajo la melancolía, la soledad .
GústameGústame
Esa luz… esa intima composicion, esas palabras… case e preferible estar e non dicir nada para non romper ese momento fermosamente intimo.
GústameGústame
Precioso texto y buena fotografía.
Abrazo e saúdo afectuoso!
GústameGústame
Pois o outono non é bo tempo para deixar de ter saudade anque o ar non veña quente e as follas do millo xa estean secas.
Apertas
GústameGústame
Copio Zeltia, la mención que hago a tí en mi blog, con motivo del premio Liebster (Sï, como Wendy, y un poco anes): También me siento en sintonía contigo, por varias razones que dejaré escritas en tu casa. Me ha sido imposible conocer el nº de tus seguidores.
Y añado, tras leer éste de hoy: ¿Cómo no sentirse en sintonía con alguien que escribe tan bellas poesías?
GústameGústame
Esta mañá limpa e esperada, anunciaba o sol a esperanza de secar por fin a roupa.
Esta mañá il destellaba con suave calor desprendendo da terra un líquido cheiro de mucílago. Lembranzas galaicas.
Cedo cabálgase en amplo espazo da que un cortello de cabalos en conserva afánanse por atravesar os montes, un distraído, por vales e serras que amontóanse cada vez máis pertas, ou mais lonxicuas, as casas e hortas. Amence contrario ás beiras salgadas e as estradas dun océano que se afastan. Destino que se amontoa baixo bacelos e prantas que coma manteis de xantares frugales divisábanse sen ver as sensacións. Sen atender a instintos onde un recala, outras gamelas e dornas atracan aos peiraos pertos e sen parar preguntan se é a dirección boa para o San Iago. Non hai bares por equí nin acolá, nin tascas, nin cantinas e o voso peripro continúa, aunos pra os bandullos dos tres troitadores. É este un pobo…Isto é aldeia. De menta teño a mente e deixando voar as imaxes dun oratorio escuro e perdido entre fragosas sômas, entre baixas fontes de perpiaña basta poallada, entre reixas que protexen infinidades antropomorfos e supersticións.
Ha tempo diso, lustros que ocorría o que conto, e o empedernido auriga aínda mantén as lembranzas que perdurarán pra sempre. O suave bris do teu alento confúndense cos sopridos dunhas nenas que tradean en busca de sentimento segredo.
Fai horas que escampra deixando descoberta unha lúa crara de noite nostalxica, morriñenta, agarimosa…como a menta que se lle engade ás infusións rifeñas.
Rematou ou vrao non cumio dunha rocha cimeira; nas que as vistas dirixían vos pescozos ao solpor dun outono poalleiro, céfiro e acougoso.
Il tiña un soño eterno, coma ou dous nenos. Voar por riba dás castiñeiras antergas dous seus eidos, percorrer costa abaixo pola estrada coma un avión que despega zoupeiro a escomenzar ou xeitoso voo, levantando aos poucos ou despregar dás ás con paseniña carreira.
Sonche cousas pasadas nas alboradas do tempo, cando os homes eran homes e os carros berraban tras as xuntas de bois.
E eu morro,cada día que pasa, un pouco mais…
Xa non esquenzo se xa vimos o mundo ou dímolle a volta o grobo
Apertas longas e sonoros.
Deica.
GústameGústame
Tés que buscalo… Ti non podes estar sóa…
GústameGústame
é o que ten ter un blog “persoal”, que se escriben cousas íntimas… mais que pode ser máis universal que o persoal? … alá dentro todos temos algo de todos.
grazas
GústameGústame
Fermosa entrada no outono. Non se pode dicir nada máis, como dicían por aí, para non estragar esa doce intimidade.
GústameGústame
Esa saudade tamén anda comigo tódolos días do outono. E non creo que marche no inverno….
GústameGústame
“saudade” esa palabra que tanto me atrapa y que nunca tendremos en español…
muy bonito texto.
GústameGústame
O outono sempre nos trae unha certa melancolía….
GústameGústame
Belo texto…Espectacular…..
Cumprimentos
GústameGústame
Uvas teño amorodas, ao gosto riseiro do tempo, no eido, sen tratamento caseiro.
Uvas teño amorodas, ao toque áspero do pel groso, ao padal dos nenos que desexan ser homes
desexando xogar a facer viño, desexando ter zume e corpo.
Uvas tes, que ricas, lémbranme as miñas.
Uvas tes, teño, nas mans coma mármoras.
Vendima é a miña, a túa envexa dos veciños,
uvas de cores azuis pra tantos viños.
Uvas amorodas penden das miñas cepas,
baixo elas morotes de pequeno.
Uvas amorodas e no chao
meldrastos e mesturadas frescuras. B.D.
[http://deicalogoamicus.blogspot.com.es/2011/09/uvas-fresas.html]
Bos días Zeltia:
Bos días amicus:
Alquimista se siente la persona que comprende el proceso en el cual los racimos se convierten en vino y su mente drogada explora más allá para obtener destilados recios con los que durante siglos se embriaga para sacar los dioses que se le forman dentro y disponerlos en contacto con el medio.
Entonces construye y destruye una nueva realidad en la que su círculo cercano cree que esos seres eran externos.
Llegan a confundir tanto la realidad que nació de forma emergente adquiriendo finalmente forma eterna.
La uva es perla negra o blanca al paladar, su confusión es bebediza.
Neurosis colectiva que alcanza y se extiende por debilidad mental. Nace el poderoso, nace el opresor.
Bajo los parterres de las cepas, bajo otros parrales, crecen algunas plántulas en las que ellas se vuelven sobrias farmaceúticas, se hacen “menciñeiras”; curando a cuanto malestar de cabeza producen los anteriores.
P, hace un año hablábamos de morotes, de meldrastos, de hortelanas de hojas mullidas que sanan dolores de ortigas…de estrugas.
Apertas longas e sonoros nas fazulas.
Deica logo amicus…
GústameGústame
· Me encanta esa dulzura del gallego, el reencuentro con las palabras.
Besbellar, que palabra más hermosa.
Mañá vou colgar dun ramo da miña figueira para ver o coxo
· bicos e rosquillas
CR· & ·LMA
________________________________
·
GústameGústame
As nosas raíces están ahí… recordándonos onde está a nosa terra.
GústameGústame
todo o que dís no texto é importante, obviamente, pero me quedo con esa “saudade de ti”…
penso que costruíches o texto tan só para decir eso, esas tres palabras son as que de verdade están a provocarche esa melancolía que se respira nos teus textos… unha melancolía fermosa e ferinte.
biquiños,
GústameGústame
es moi lista, non o pensara, pero creo que levas razón, porque foi o entorno o que provocou a saudade: demasiado fermoso para vivilo sola.
GústameGústame
As pólas das figueiras bailan polo peso inconfundibel dun tal Xudas, empepinablemente,
GústameGústame
Intima y preciosa instantánea.
p.d. qué bien sabe y huele Galicia, qué suerte que la semana próxima podré estar por allí.
GústameGústame