Vas camiño abaixo, batendo as chinelas contra os pés, seguindo a túa sombra. Adiviñas os buratos dos carballos onde esculcan as curuxas, polas noites. Miras a vella liña azul dos montes, que enmarcan a paisaxe nova. E comprendes que volves a encadrar nela.
Os tonos desa daguerre fanche honra da túa madurede.
Quédache ben, moi ben e asemella o paseniño con que vas pola beira da vida. Da túa vida?
Da de todos. Ou tolos? Déixasme tolo, coma sempre…na procura dun intre longo, mais longo.
Coma queira que sexa, vas por ela e camiñas nas glicinas dun horizonte perfumado cheirando a elas.
Deica sonoros e ceibedade
dl*P
d:D´
GústameGústame
:**
GústameGústame
La rara experiencia de ser uno con todo…lástima que no consigamos que permanezca esa sensación en el diario…
GústameGústame
esa experiencia vai máis alá da de, simplemente, encaixar nun sitio. Encaixar no universo, sentirse da mesma materia que todo, integrada, eses momentos sí que producen colocón.
:-)
GústameGústame
O ser humano sempre encaixa na natureza, son os nosos pensamentos os que ás veces nos apartan dela.
Un texto curto pero que cadra moi ben, como ese azul que non invita a fundirnos nel.
bicos zeltia.
GústameGústame
bicos Mariola, ti sempre apareces.
<3
GústameGústame
Que bien el sentirse encajado y disfrutar de lo que nos rodea.
Abrazo saúdos afectuosos e bo finde!
GústameGústame
un finde de mucho trabajo, pero productivo; espero que el tuyo sí fuese un bon finde no sé decir mucho en catalán :-(
GústameGústame
¿pero ese azul existe, sin photosopear? increíble, maravillosísimo
GústameGústame
nada existe sin pasar por un programa de edición.
no photoshop claro. ojalá.
GústameGústame
Precioso contraste de colores: azul, verde, violeta, rosa…. El cielo!
Pero los colores son ilusión.
La sensación de encajar, esa, mola, y es de verdad, como todas las sensaciones, cuando se tienen y emocionan y significan en ese idioma secreto que no se habla pero se entiende. Se entiende.
Bicos, queridísima Zeltia.
GústameGústame
emocionada, querida pitima
GústameGústame
Todo encaixa cando un está a gusto consigo mesmo. Para encadrar totalmente só falta o son da paisaxe.
GústameGústame
ter a sensación de pertencer a un lugar é importante, ter ese lugar no mundo.
GústameGústame
E que paz cando sintes que encaixas, non si?
GústameGústame
– Me gustaría que me dijeras cómo hace uno para saber cuál es su lugar.
– Yo por ahora no lo tengo. supongo que me voy a dar cuenta cuando esté ne un lugar y no me pueda ir.
(Un lugar en el mundo)
GústameGústame
Non sei se eras ti quen non encadraba na paisaxe , se era a paisaxe a que non che encadraba a ti…
Como sexa, seguro que agora todo está máis no seu lugar.
Biquiños
GústameGústame
perderámonos unha da outra (a paisaxe máis eu, as dúas mudaramos)
GústameGústame
E que pracer se sente cando ves que encadras…
Fermosísima a foto.
Bicos
GústameGústame
grazas, bicos, Dilaida. Fermosas tamén as paisaxes que tí amosas no teu blog
GústameGústame
Me fundiría en tus palabras porque dan calor y consuelo. Ya lo creo!. La imagen es preciosa.
Besos
GústameGústame
ti sempre dis cousas fermosas.
GústameGústame
:)
GústameGústame
un sorriso sempre me da gana de sorrir a min :)
GústameGústame
Qué seriamos, sin èse u otros decorados de nuestra vida. Ya sabes que la belleza nos salva: la de la naturaleza, la de la poesía, la interior de alguien, la de una piel… Nos hace dulces, tranquilos, mejores.
GústameGústame
Sí, yo también creo que es necesario vivir rodeados de belleza, de tan diferentes bellezas que, como diría un católico, todas se resumen en una: La Belleza.
GústameGústame
O dito: todo vai encaixando ;)
GústameGústame