Salto por riba do lume de San Xoán para que non me trabe cobra nin can.
-
Seguir
Seguindo
Already have a WordPress.com account? Log in now.
"Todo canto ves tanto é teu coma meu"
historias basadas en hechos reales ¡con dibujos!
Viviendo al filo de la realidad
Un blog de recetas sencillas y algunas andanzas
La bitácora de ciencia, tecnología, arquitectura, informática... todo lo humanamente divulgable lo tenemos y sino se lo conseguimos sin sobrecoste. Eso sí, en Castellano (casi siempre).
Benvidos
El blog de Lidia Bao
Crítica de cine informal pero esmerada
Galicia Poética
Gade Escale - A Coruña, unha viaxe de dezaseis anos
E corto coa coitela as liñas das veas que forman as verbas que escribo, e deixo que corran e se expandan, verbas que non rematan nunca, verbas infinitas
Un lugar de encuentro para todos aquellos que aman la poesía
Clarinete & Clarinete Baixo. Bitácora en galego.
Lemos, recitamos e comentamos poesía.
O país dos libros en galego
Blog de Josegll
Literatura galega. Blog de Ramón Nicolás
Consultora de Desarrollo de Personas y RRHH | Marca Personal y empleo |Psicóloga. Te ayudo a identificar tu talento, a ponerlo en acción y a darle visibilidad para dejar huella y conseguir tus objetivos profesionales.
| hai que abrir as portas, deixar pasar o sol
Revista digital de Plantas y Flores
traducir é producir:: translating is loving :: un espazo onde se dá coa palabra e se le como soa mellor:: traducións a galego| desde o galego | into galician | from galician
Moda Etica, Complementos, Regalos & Artesanía Galega, slowfashion
Poden quitarnos todo, mais que non nos quiten a liberdade!
Outra maneira de ver Galiza
Sólo hay dos cosas que me hacen sentir una persona completa, el amor por mi familia y la música. Cuando estoy lejos, la segunda está siempre ahí, recordándome a la primera. Hace mucho tiempo que compongo, produzco y edito mi propia música. Sigo haciéndolo. Pero también he descubierto el placer de crear, con y para otros, porque la música también la veo como arquitectura fluida.
Desde Galicia, notas sobre a transición planetaria
A Biblioteca Ágora, cos barrios da súa contorna
Samuel L. París come ovos con salchichas e arroz
lecturas poéticas
✍ astronomía | literatura | ciencia | música
Se se pode imaxinar, pódese facer
Fun polo vento e vin polo aire
non é só un lugar...
Obradoiro de literatura
De cosas varias de todos los días.
Nulla dies sine linea
Just another WordPress.com weblog
mari de piloño
Cociña, cine, literatura... Ein bißchen Spaß muss sein!
Todo sobre Coruña
Ponte en forma (poética)
Mi hermana salió del armario, mi madre se llevó un disgusto y yo me fui a Brno, con la Nespresso y los Tommy Hilfiger, y dejando atrás la Thermomix y un medio novio.
Just another WordPress.com site
Estás falando comigo? 
Xa mañá, pola mañá con un pouco de mais quedo, fáloche doutros tempos; onde as fogatas e fogueiras po-lo Xan non tiñan o redor tanto pixoterismo. Non haía tanta parvada, a xente xuntábase pouco e pouco, a os poucos. Mentras, os rapaces, os rapazolos do luar levaban tudo o día recollendo mantas, táboas, tablóns, somiers, camas, cabeceiros, caixas e caixóns, anacos de polas e polas, guinzos e sogas, tinas e tixolas, pipas e cubas, portas e cancelas, libros, baúls e todo o que a xente lles daba e o que non daban …mangábase coma unha trasnada…Pero se cadra, mañá pola mañá cho conto…
Veña, sen emporacallar a praia; facíanse nas rúas, nos cruces pra matar os esprítus. Competíase uns cos outros por ver que a tiña mais grande, a fogueira, craro. E viñan de todas partes pra ver a da rúa do Cristo co cruce da rúa Dc. Carracido. As chamas fuxían cara o ceo, alumaban coma non se ouvera visto antes. Cheganban os pompeiros e vixilantes , miraban aparvados, non había perigo os cabres do luz non estaban preto. Entón, nos sesenta, nos setenta, os cruces non tiñan craves, nin tantos. Mañá cedo, cho conto con un pouco mais de tempo… arrincaban as muxicas o ar e os maires facían sardiñadas, con pao de millo. Comíase cas mans, cas maus….de Salas…das mámoas.
Arranxábanse os viños tintos primeiramente e o noso amigo Mariano Marcos Abalo, o compositor do conxuro da queimada, contábala pra rematar. Alí, no crus dos Choróns, no crus ca Travesía, facían unha fogueira que competía cos escupes do noso Sol. Tudos marchábamos dunha a outra e papando sardiñas e viño…íbamos lixeiros polos camiños. Qué tempos, menos mal que xa non volven, nin falla que fan. O digo polo tipo que mandaba entón, ainda que agora vamos por mal sito. Menudo carroucho estamos a vir por el.
Nas fogueiras de Xan, iba eu votar a mais de un, cas sardiñas…
Mañá, con un pouco mais de tempo cho conto. Pode, ou non; pois…xa istá.
Deica d;D´
GústameGústame
E…As que se facían nas praias, poucas xa que non andaba permitido, dicían os mais vellos que logo , pola mañá cedo, aparecían uns cristais trasparentes, uns cristais coma de xeoda. Dicían os vellos que foi así coma o home descubriu o vidro, as fundiciós, a metalúxica. E o home, entón pagano, cos deuses da terra, do ar e do auga, voaba cara as estrelas pra un día seguir rematando nelas…migrando. Cando o home ( e a muller)….a humanidade emporcalle tudo, entón poidera ser que sexa a hora de fuxir….
Saúde, Ceibedade e Monte…
Deica.
GústameGústame
Quedouche gamberrote… Moi bo. A música é xenial…
¿No papagaio?.. jaja.. moi propio..
Eu teño tamén as miñas lembranzas da noite de Xan Xoan… da lumerada no barrio, en Los Rosales, lugar de torneiros, lixos, chatarreiros, ameazas de urbanizacións (e logo de 30 anos foi que sí), cochos, vacas, as chiquilinas (tan lonxe do papagaio….)
E alí preto de onde se acumulaba o lixo e as birutas e serrines para queimar ós poucos, faciamos unha ben grande, que daba medo vela coas lapas chegando o ceo, un inferno con aspiracións…
Eu pouco participei… era moi rapaza. Barrían o chan de terra coas polas dos eucaliptos que cortaban no monte, detrás da casa, para alimentar as lumeradas de máis alá, en Labañou… durante 15 días tódalas tardes ían levando e varrendo…. A min parecíame coma se nos roubasen… mirábaos mal… jaja, sempre olvidados do mundo salvo cando viñan a abastecerse o noso monte… tan castigadiño…
Quedoume gravado a imaxes das bonecas de plástico… alí no curuto do montón para queimar… estirándoselle os membros ata a mutilación, como se fosemos a inquisición, desfigurando a súa cariña anxelical… pero…. ¿por qué aquela ansia de queimar a pobre bonequiña?
Boeno…. xa pasou… xa pasou… jajaja
Se cadra faltáchesme ti saltando o lume…
BICOS!
GústameGústame
Menuda verbena y magnífico ambiente tenéis en A Coruña.El vídeo estupendo con una banda sonora muy adecuada :-)
Feliz verano Paz!
GústameGústame
gosto muito
GústameGústame
da gusto ver a la gente así, mancomunada, jóvenes, viejos, sonrisas por todas partes. captas esas cosas muy bien. un vídeo cojonudo, sí señor.
GústameGústame
Sempre é de agradecer a existencia dun vídeo así para unha alma cándida que non salta lumes dende hai xa tantos anos.
Ogallá non me morda nin can nin cobra !.
GústameGústame
Vin o vídeo onte a noite cando o publicaches, pero estaba tan cansa que non tiven ánimos para comentar e dicirche que me gustou moito.
Bicos
GústameGústame
As imaxes gustáronme moito. Mágoa que non me funcione o son e non puidese escoitar a música.
GústameGústame
Me gustó. Capturaste el ambiente festivo con su aporte sensual musical. Buena elección, Excelente ojo artístico,
GústameGústame
Ultimamente semella que xa non se dan brincado fogueiras, pq imos pisando brasas a cotío.
Bicos
GústameGústame
este ano non vín nin unha soa fogueira… perdín o costume… así quédome moi contenta vendo as teu lume… tan máxico… tan estético…
¡pedazo de vídeo, zeltia!, de verdade.
encantoume a imaxe da botella de Estrella.
biquiños,
GústameGústame
quedouche novamente un vídeo ben chulo.
gústanme os efectos especiais do comezo, como se moven as lapas sinuosamente, semellan persoas a danzar… e o ambiente festivo. as festas evolucionan, cambian, e xa non son nunca como foron, pero o importante é mantelas, e esta aínda vai mantendo algo do de sempre: as sardiñas, as fogatas… eu salteina sete veces, espero que a sorte me acompañe. E vós, saltástela?
GústameGústame
Siempre me ha gustado este poeta Juan Luis Panero, el hermano de ese poeta ,el famoso , el medio loco que me aburre su locura. Hemos coincido en el tema, tú ahora camara en ristre escribiendo la mejor poesía en imágines.Mi poema de la noche de San Juan es de esperanza, que no vende.
Anticuado, interrogo a las estrellas,
su desnudo, inapelable misterio,
mientras miro las llamas en la playa,
en esta noche cuando empieza el verano.
Lector de Drieu o Pavese, sé también
lo sencillo que puede ser acabar con la historia,
no preguntar ya nada, olvidar para siempre
esta apariencia de tarjeta postal.
Frente a mí, imperturbables, desveladas,
pasan, en silencio, vida y muerte,
evitando, con un rictus cansado,
este fantasma insomne, este papel en blanco,
esta hoguera apagada que perdura.
GústameGústame
gracias Rubén, por el poema [“esta hoguera apagada que perdura”…]
Filispines, claro que a saltei: nada máis que tres veces, porque da 3ª estiven a punto de caer nela!
Aldabra: xa me podía dar unha limosniña Estrella de Galicia, que a saquei dúas veces. :-)
Paideleo, eu creo que un pequeno lume con catro mistos no chan ben a poderías facer, e o que conta … é o que conta.!
Grazas, Marra, sei que che costou :-)
Pitima: o Papagaio xa non che é o que era… que o tiraron todo (hai un libro de fotos e poemas de cando andaban as excavadoras tirando as casas testemuñas de tantos polvos pagados, tanto alcol, degradación e miseria)
ai, meu querido demiño azúl do habano! canto se che nota que tes morriña…!
Grazas tamén a Chousa, Piel de letras, Peke, Dilaida, Raúl, Antonio, por pasar a ver o meu videoclip, gústame tanto facelos que agradezo que alguén os vexa. É un aliciente para seguir aprendendo.
bicos para todos os amigos blogueiros.
GústameGústame
Esa noite, houbo quen se meteu no océano tamén; unha muller mergullose até os xeonllos e parecera que saudaba á noite e ao ceo; chamaba tanto a atención que esquecías o hipnotismo do lume. Fermoso vídeo da que tamén é a miña cidade :) grazas por compartilo!
GústameGústame