Cadroume pasar por diante do meu antigo colexio e fóiseme a vista para a terceira planta, os nosos dormitorios. Xa non hai luces nas fiestras. As derradeiras nenas hai tempo que marcharon. Agora o edificio destínase a outros usos, excepto ese piso, que está baleiro. Quedo fascinada polos recordos e non podo apartar os ollos dalí.
Antes de deitarme, esquivo a vixianza da celadora e achégome á ventá a respirar o aire cálido da primavera. Soño con futuras noites, cos días que virán, cando deixe o internado e saia ao mundo. Tremo excitada, todo está sin estrear, todo por vivir.
Hai unha muller chantada alí enfrente, mirándome de forma estraña. Parece tan cansada.
Estás falando comigo? 
Lía a túa entrada e tiña tamén aberta a páxina do Falabarato.
Saltou un novo comentario e resultoume curioso ver que era Zeltia, a Zeltia da que eu lía esta bonita lembranza.
Gustoume moito a coincidencia.
Unha aperta.
GústameGústame
gústame a min tamén ese aire misterioso que sempre levan envolveitas as estrañas casualidades.
(sempre leo con gusto o que comentas nese sitio que ambas frecuentamos: o Falabarato)
GústameGústame
No que eu estiven seis anos eran as monxas as que facían a ronda e durmiamos no cuarto. Aínda hoxe segue tendo a mesma función que tiña. Daquela era novo, estaba recen construído, agora xa non é o mesmo, pasoulle coma min, só que a min nótaseme máis.
Bicos
GústameGústame
Dilaida… tamén ti?, vexo que sodes tres comentaristas que estivestes en internado, e comigo catro!
GústameGústame
es la escrutadora vieja del visillo! ni arrepios, ni nada, oye, adelante!
GústameGústame
ya veo que no se entendió mi pequeño relato, mecachis!
algo hice mal si no se ve que ambas personas es la misma: yo.
GústameGústame
Sí, yo al menos lo entendí, y me acordé de aquella vez que escribiste de la señora que te miraba en el ascensor cuando venías de vuelta una noche…… También en aquella ocasión hubo quien no lo entendió.
Es que es difícil salir de una misma para verse… un esfuerzo de objetividad imposible y a veces, un poco masoquista… Algunos ni siquiera lo consideran…
GústameGústame
Pitima, que gusto, despois de tanto tempo: xa vin que estás feita unha artista, tí e máis raúl tedes que facer algo xuntos (se entende)
e tamén es portadora dunha memoria portentosa (non me acordaba nin eu! -vese que teño ese vicio de mirarme dende fóra-)
GústameGústame
…Casualidades ás que eu chamo “causa” lidades…
GústameGústame
Genial, encantoume a descripción dos teus máis profundos sentimentos do pasado, as risas nerviosas do momento prohibido, a ilusión de salir para descubrir o mundo… todo.
Bo relato unha vez máis Paz.
GústameGústame
Yo sí vi el juego, y me gustó mucho…
GústameGústame
O texto é emocionante e está moi ben escrito. En poucas palabras moitas cousas. Só que o cansazo e o arrepío chegan á alma, e o pouso que deixa é amargo. Será a vida, que a medida que se estrea produce cansazo. Pero habemos ver tamén o que non produza arrepío, non si? Apertas.
GústameGústame
Te instalaste en el pasado debido a esa maravillosa máquina del tiempo que es la memoria. No te asustes de verte a ti misma. Eres grandiosa.
GústameGústame
jaja grandiosa lo mismo es mucho ;-)
GústameGústame
Eu decateime de que eras ti nos dous casos pero iso do internado sóame tanto a película que non sei se estiveches de verdade metida nun.
GústameGústame
xa escoitarías aquelo de que “a realidade…”
pois sí, 5 anos (non teño malos recordos)
GústameGústame
¿No vas a querer a esa niña aunque la vida no te haya salido como ella la soñaba? Aun puedes hacer algo arriesgado, distinto, y sea así ella la que mirándote aplaste la sonrisa en los cristales.
Un beso para las dos
GústameGústame
no ha salido como ella soñaba.
GústameGústame
Qué interesante sería poder falar con nós, quero dcir coa “Eu” que fomos hai tempo. Qué conversas sairían. Gústaríamoslle á nena que fomos? arrepiaríase?
ainsh, excitas mi imaginación.
GústameGústame
a que fun seguro que tiña arrepíos, fijo.
GústameGústame
É unha mágoa que pola fiestra do tempo só poidamos mirar hacia atrás…
[Unha luz vermella iluminaba feblemente o dormitorio. Cada hora, puntualmente, soaba a campá da Berenguela. E nalgunhas noites de domingo, escoitábase chorar a un rapaciño de Escarabote…]
GústameGústame
os domingos era o peor día (no meu caso supoñía a volta.- cando ía baixando a luz, ía subindo o belisquiño no estómago-
GústameGústame
Ser, en un mismo instante, la misma que se fue y se es, junta los extremos del tiempo en un punto interior tierno y convulso. ¡Ay, ese arrepío!
(Y qué bonitas palabras que me enseñas, cada vez que, como dijo el gitano, vengo a tu casa pa que me aprendas)
GústameGústame
xa sabes: palabriña a palabriña…
(eu aprendo moitísimas palabras do castelán nos teus blogues, palabras que nin sospeitaba que viñeran no diccionario)
GústameGústame
víchete?
GústameGústame
cos ollos da memoria
GústameGústame
Emocionante tu relato y escrito con una sensibilidad muy especial. Esos momentos que marcan y que llevamos siempre puestos. Tiene este relato una luz muy de verdad, muy honda, como el musgo engarzado a los tapiales viejos. Precioso, Zeltia
Un gran abrazo
GústameGústame
precioso lo del musgo ese… que imagen !
GústameGústame
Momentos que quedan prendidos na memoria e volven de vez en cando. E volven, de vez en cando envoltos nunha sensibilidade especial: as das túas verbas.
un bico.
GústameGústame
Los internados tienen cosas diferentes, dispares, disparatadas, anacrónicas y simpáticas; no justamente sus cuidadores/as. Algunas veces, muchas veces escapábamos tantas de ellos, por las puertas grandes, por las ventanas elevadas descolgados de maromas de cáñamo que nos daban la libertad de la noche. Competíamos por subir al Aloia y dejar algún libro en Salesianos, a sus puertas. Ya de madrugada, con la alborada el regreso se hacía, cansados, a la carrera. Veloces “esprines” para que los porteros no notasen nuestras ausencias. La libertad estaba en nuestras mentes deseosas de meditar que noche nos dábamos a la amparada velocidad. Lianas vegetales y otras centenarias enredaderas eran cómplices calladas de mis horas aciagas, ausencias ágiles, para entrenar piernas, para ganar distancia y alcanzar la nada, nada. Premios vacíos que llenaban de sosiego, de costumbres ciegas pero gratas.
dDeica-r
GústameGústame
vexo que houbo máis dun interno por aquí… concordo contigo no primeiro párrafo, e no resto… bueno eu escapei unha vez, pero pilláronme á volta. e dende longo non me descolgaba por cordas nin lianas! (o mue foi máis coma xogar ao escondite)
GústameGústame
En Los lugares vividos siempre quedan restos de nosotros mismos.
Abrazo e saúdo afectuoso!
GústameGústame
Un exercicio de introspección, ás veces, resulta saudable.
As túas palabras conmoven.
Precioso, Zeltia.
Bicos
GústameGústame
Xenial ese último párrafo: pódense decir tantas cousas con tan poucas palabras!
GústameGústame
si, raposo… e eu ben sei por que o que digo!
GústameGústame
Nunca estiven nun internado. Supoño que de estalo acabaría adaptándome, pero semella máis a un cárcere ca outra cousa.
Chegoume dentro isto que escribes!
Bicos.
GústameGústame
que bó contraste as dúas miradas, a túa de agora e a da nena que fuches, con toda esa incertidume das cousas que están por vir.
pareceume triste o internado.
biquiños,
GústameGústame
Aldabra, Nena do Paraugas: o internado no que eu estiven non era triste. As clases eran no instituto con rapazas externas, había algunhas que envexaban as nosas aventuras… e tiñamos todas as vacacións fóra, e as findes (salvo cando me castigaban sin saír o finde)
para min o difícil era non poder ter unha pandilla con mociños e mociñas da miña edade e saír por aí.
mariola, filispines sempre cousas lindas dis do que escribo
Harmonía, Antonio, Mary, Wendy grazas por deixar unha pegadiña do voso paso; xa sei que me queredes ben.
no próximo post pechei a opción de comentarios, porque… estamos en vacacións! :-)
GústameGústame
· Instalándose en el pasado algo del futuro tendrá sentido.
· bicos
CR & LMA
________________________________
·
GústameGústame
Fixeches un bo traballo co teu relato.
Moitas veces atopamos a ledicia na melancolía ;-)
Bicos.
Antón.
GústameGústame