Existe o destino, a fatalidade e o azar; o imprevisible e, por outro lado, o que xa está determinado. Entonces, como hai azar e como hai destino, filosofemos”.
Lucio Anneo Séneca
Volvín ó cemiterio de San Amaro para buscar a tumba, tal como ela me pedira había máis dun mes. Esta vez atopeina. Anotei o número, a fila, todos os datos para mandarlle o enderezo do seu amor morto.
Era estraño percibir no ar o asomo da primavera, o sol quentando datas centenarias no mármore. Ao pasar pola floristería tiven o impulso de mercar unhas flores. Collín dúas rosas e marchei sin que mas envolvesen. Ás presas desandei as rúas laberínticas do camposanto e pouseillas alí: unha branca, outra amarela. Fixen unha foto co teléfono e mandeilla cun pequeno texto.
Entón chamou emocionada; ese mesmo día, 9 de marzo, era a data do seu aniversario. Dezaseis. Durante 15 anos, ela regaláralle a el dúas rosas, unha branca, outra amarela.
Estás falando comigo? 
:)
GústameGústame
Filosofemos…
A diferencia doutras emocions ou pulsións humanas, o amor non é escravo da presencia do corpo…. da materia…
Querámolo ou non, a amor se sublima coa ausencia….
GústameGústame
El amor no se lo lleva la muerte.
Un abrazo
GústameGústame
Observo que andas floralmente simbólica ultimamente.
Pero, ti xa sabías ou non que ela lle mercaba dúas rosas (blanca, amarela) nese preciso 9 de marzo?
Para ser fantasía atopo a coincidencia ( ou azar) demasiado rebuscada. Si a anécdota sucedeu tal como nola contas, a cousa non vai de rosas, senón de margaridas ( Margarita era o nome que se puñan as bruxas antes de que as queimaran a todas ¿a todas? ;)
GústameGústame
Susana, non tiña nin idea de que o 9 de marzo era o seu aniversario e moito menos que ela levaba 15 anos regalándolle 2 rosas ese día.
Hai uns meses que el morreu,[ contei xa a historia destes dous nun post anterior: “sen dereito a levar flores“.]
Coñecía a súa historia de pasada, porque nolas dúas estabamos algo alonxadas… houbo un acercamento cando el enfermou, entón coñecín os detalles delicados e primorosos coma os dun bordado.
Ela enterouse que el fora traído ao cemiterio da Coruña, de onde era súa nai, de aí o encargo para min.
A coincidencia das dúas rosas e o aniversario, xunto coa emoción de por fin atopar a súa tumba, foi motivo suficiente para que a emoción a desbordase.
A min a coincidencia, aínda sendo eu tan escéptica, resultoume inquietante.
[O único que hai de literatura no texto é a cor das rosas, que non lle preguntei, pero ocorreuseme poñelo porque impacta máis, e ese golpe misterioso que me sacudiu, o arreguizo na médula, a carne de galiña, era o que quería reflexar no texto]
GústameGústame
Inquietante sen dúbida, coincidan as colores ou non coincidan. Si é que, como tantas otras veces, a realidade supera á ficción. Maxia, telepatía, vaya usted a saber.
GústameGústame
Todo sucede por algo nesta vida.
E o universo confabulou para que esa persoa recibise ese agasallo tan fermoso.
Non hai coincidencias.
un bico.
GústameGústame
Grazas por saber transmitir tanta emoción dun xeito tan sinxelo.
GústameGústame
Iso chámase dar no cravo. Había un montón de posibilidades de que non acertaras, pero mira por onde, a mesma data do aniversario e as mesmas flores. Se é certo que hai algo máis que esta terreal vida, ao mellor tiveches algo de axuda do máis aló, vai ti saber!.
Bicos
GústameGústame
tu amiga se quedaría patidifusa al ver que tu sencillo homenaje era idéntico al suyo, al de siempre. caprichosa flor de “azar”
GústameGústame
Boas, zeltia. Eu pasaba por aquí para avisarte de que novamente ando á espreita do teu posto nos growing blogs. Pero lendo isto non sei se retirarme do novo, por dúas razóns: a primeira e principal, o medo a que me fagas vudú, e a segunda que lendo as cousas que escribes pérdense as gañas de facer maldades.
O corazón nun puño, xúroo. Unha aperta.
GústameGústame
gústame verte nesa lista: éche o que hai! ;-)
GústameGústame
Sentarse en una lápida, dejar unas flores a un amor. Nunca dejaría hacer un encargo así. Son rosas que te dejas a ti mismo, a ese perfume que se te metió en el tuétano de los huesos. Igual que al amor que nos dejó, y no está muerto, pero su aroma nos persigue.
GústameGústame
bueno, mi encargo sólo era localizar la tumba… ella se encuentra a 600 km. de distancia
GústameGústame
Aunque ya estoy acostumbrado a estos tipos de hechos nunca dejan de sorprenderme cuando ocurren.
Hay muchas energías que se manifiestan aunque no las veamos ni seamos conscientes de ellas.
Abrazo e saúdo afectuoso!
GústameGústame
Quen me dera ser capaz de volver a sentir emoción levando flores ao cemiterio. Agora non me levan os pés, os seres queridos quedan no pensamento, e nas tumbas xa non son quen de sentir que os teño alí, mais confeso que me gustaría sentilo como antes, consolaba moito máis, así a dor xa non se exterioriza e manca máis.
O que si resulta emocionante é saber que aínda quedan persoas para as que o amor perdura alén do perdurable.
Acabo de chegar a Bueu dende a casiña chairega e atópome cansa, tal vez sexa por iso que o comentario saíu morriñento. Pero a morriña existe porque a finde foi moi fermosa.
Saúdos.
GústameGústame
linda esa morriña.
este cemiterio non é dos meus mortiños, non son as miñas emocións polas flores, se non pola coincidencia estraña.
a min gústame ir a onde está enterrada miña nai, porque é un atrio dunha igrexa pequena, onde da o sol e se escoitan os paxaros, e os rapaces corren por riba das tumbas, e alí viveu ela os dias de festa, e escoitou os sons que eu podo escoitar. Iso faime sentir cerquiña dela e lembrar e incluso soñar o que ela soñou…
GústameGústame
E que hai cemiterios e cemiterios. Algúns son coma os centros comerciais, fríos, con lápidas-número, nas cidades é así. Non hai coma a aldea, ata para ser enterrado, e formar parte desa paisaxe. Apertas.
GústameGústame
Hay ciertos encargos que nos hacen pasajeros de barcos en los que nunca tuvimos intención de subir y testigos de historias que jamás soñamos conocer. Algunas veces uno sueña con descubrir con qué encargo vino al mundo y si alguna vez sabrá si lo ha cumplido.
GústameGústame
ya sabes que tengo tendencia a no creer en las finalidades, si no en lo absurdo.
Aún así algunos encargos he hecho, incluso sin que me los enccargasen! :-D
pero tanto los destinatarios como yo no importamos a ese hipotético fin para el cual más bien parecemos medios.
GústameGústame
De novo, unha vez máis… Sen palabras…
Bicos.
GústameGústame
me encanta perderme leyendote, aunque a veces no saber el idioma correctamente me haga torpe pero sigo practicando!
besitos
:)
GústameGústame
hermosa coincidencia pero como lle dís a Susana, entendo que che inquietara, non é para menos.
é hermosa historia aínda que a morte levara a un dos dous, son cousas que pasan… o amor sigue a ser grande.
biquiños,
GústameGústame
Os mellores sentimentos, como de feito é o amor, acompáñanos sempre no máis íntimo do noso ser e dános forza.. Se non fose así, morreriamos antes de tempo.
Unha aperta, e grazas polas túas visitas.
GústameGústame
un placer sempre, Chela, bótote de menos no Forum
GústameGústame
É unha historia tan fermosa como incrible.
É merecedora cunha boa película.
GústameGústame
xa din que a realidade sempre supera á ficción. (menos nas pelis de bruce willis)
GústameGústame
Por un imprevisible azar, aínda que tras unha azarosa búsqueda atopei este espazo…na Galicia virtual! E decidín quedarme….
GústameGústame
si, admirado xaquín… o azar preside as nosas vidas.
GústameGústame
….BdV
Vindo de ti era o menos que poiderá ocurrir
Vindo de ti xa me parecía un final tan bo…
[Mellórate moito, mellórate pronto, que non desexo oirte ca voz queda. Non gosto dos doores, gosto das tuas apertas xeitosas. Pon coido no teu e sana…
Rebicos, rediós]
Breves
Deica.
GústameGústame
sempre me sinto agarimada polas túas palabras, gracias. parece que a dor vai pasando, pero irei ao meu médico, si. Mándoche unha apertaza longa e cálida, como che gustan.
GústameGústame
teño un amor especial polo cemiterio de san Amaro. De pequena era eu quen ía coa miña avoa levar as flores e paseábamolo todiño mentres ela me contaba as historias dos que alí estaban. Sempre me gustou demorar nun panteón onde estaba enterrado un matrimonio; era morrera de amor ao non poder soportar a morte do home…
Anos despois, moitos, comprendín que ninguén morre de amor, aínda que me sigue gustando parar alí cando volvo.
GústameGústame
Existen también los regalos cósmicos. Tú te encargaste de dar uno a tu amiga.
¿Ves?
Ni azar, ni fatalidad o destino. SOLO UN REGALO.
Hermoso, por cierto.
GústameGústame
· Hermoso, muy hermoso.
· bicos
CR & LMA
________________________________
·
GústameGústame