(Este videoclip fíxeno como agasallo para Aura, a quen tanto lle gusta ver o mar.)
[youtube:”http://youtu.be/10SjX7KE938″&w=600&h=350%5D
Só me fago a graciosa para distraerme da verdade.
"Todo canto ves tanto é teu coma meu"
historias basadas en hechos reales ¡con dibujos!
Viviendo al filo de la realidad
Un blog de recetas sencillas y algunas andanzas
La bitácora de ciencia, tecnología, arquitectura, informática... todo lo humanamente divulgable lo tenemos y sino se lo conseguimos sin sobrecoste. Eso sí, en Castellano (casi siempre).
Benvidos
El blog de Lidia Bao
Crítica de cine informal pero esmerada
Galicia Poética
Gade Escale - A Coruña, unha viaxe de dezaseis anos
E corto coa coitela as liñas das veas que forman as verbas que escribo, e deixo que corran e se expandan, verbas que non rematan nunca, verbas infinitas
Un lugar de encuentro para todos aquellos que aman la poesía
Clarinete & Clarinete Baixo. Bitácora en galego.
Lemos, recitamos e comentamos poesía.
O país dos libros en galego
Blog de Josegll
Literatura galega. Blog de Ramón Nicolás
Consultora de Desarrollo de Personas y RRHH | Marca Personal y empleo |Psicóloga. Te ayudo a identificar tu talento, a ponerlo en acción y a darle visibilidad para dejar huella y conseguir tus objetivos profesionales.
| hai que abrir as portas, deixar pasar o sol
Revista digital de Plantas y Flores
traducir é producir:: translating is loving :: un espazo onde se dá coa palabra e se le como soa mellor:: traducións a galego| desde o galego | into galician | from galician
Moda Etica, Complementos, Regalos & Artesanía Galega, slowfashion
Poden quitarnos todo, mais que non nos quiten a liberdade!
Outra maneira de ver Galiza
Productor/Compositor
Desde Galicia, notas sobre a transición planetaria
A Biblioteca Ágora, cos barrios da súa contorna
Samuel L. París come ovos con salchichas e arroz
lecturas poéticas
✍ astronomía | literatura | ciencia | música
Se se pode imaxinar, pódese facer
Fun polo vento e vin polo aire
non é só un lugar...
Obradoiro de literatura
De cosas varias de todos los días.
Nulla dies sine linea
Just another WordPress.com weblog
mari de piloño
Cociña, cine, literatura... Ein bißchen Spaß muss sein!
Todo sobre Coruña
Ponte en forma (poética)
Mi hermana salió del armario, mi madre se llevó un disgusto y yo me fui a Brno, con la Nespresso y los Tommy Hilfiger, y dejando atrás la Thermomix y un medio novio.
Just another WordPress.com site
Estás falando comigo? 
Grazas por traer o meu mar a esta terra adentro que ás veces afaga. Menos mal que xa chove!!
GústameGústame
¿es Coruña? mira que me gusta Galicia….tengo ganas de volver…
GústameGústame
Impactada con este vídeo. Mi abuelito vivía en esa playa,.
Santa Cristina.
Quiero esa luna,
quiero ese abrazo,
quiero ser música…peros obre todo quiero un trocito de tu mirada porque este vídeo tiene alma. No me preguntes porque, pero hoy tu entrada me parece bellísima.
GústameGústame
precioso, estás ya en nivel profesional, sin duda. deberían contratarte para hacer una de esas campañas turísticas “galicia te quiere” o algo!
GústameGústame
É un vídeo precioso, encántame. Moi, moi bonito.
Bicos
GústameGústame
A forza do mar, tanto nas súas augas e movementos como nas súas cores. Cada día che saen mellor os vídeos! Parabéns!
GústameGústame
Fermoso vídeo.
E digo eu: se o mar non existise habería que inventalo.
GústameGústame
Tamén eu me sentín agasallada polo vídeo. Non só por ve-lo mar, que tanto me gusta, senón tamén á miña cidade, á que tanto extraño
Gracias por el
Bicos
GústameGústame
fiuu! qué brutiño ( o mar) e que salvaxe ( a lúa), que o provoca (disque).
A música encantoume, e as imaxes tamén, por suposto.
GústameGústame
Qué pasote!!
Ya te vale a ti eh…
He visto esas olas tantas veces… y siempre son mágicas.. imponentes…
Has conseguido que las viese distintas. Y despertarme a la vez cierta nostalgia… morriña… sí.
Genial. Profesional pro megaplus que te cagas… O más…
GústameGústame
El mar cómo la belleza siempre son una muy buena distracción para el espíritu.
Estupendo y distraído el vídeo con esas imponentes olas,una de las cuales parece que te sorprendió :-)
Abrazo, saúdo e bo finde!
GústameGústame
Moitas garzas, Zeltia polo agasallo do vídeo!!! Os que vivimos terra adentro,sempre botamos de menos o mar… É certo que en máis dunha ocasión che comentei aquí da sorte que tes de poderes mirar ao mar cada día.
A maxia e a forza das olas que te envolven (ás veces asustan) e cando se deslizan pola area acariñan; os primeiros planos, coma guiños que conectan nos coa realidade… A música, para deixarte levar… Relaxa. Grazas a eses zooms que nos achegas, parece tan real o teu mar, coma se estiveses aí!!
Que saudable distracción!!! :-)
Bicos
GústameGústame
Así dá gusto! Estes agasallos son os que enchen!
Bicos.
GústameGústame
Eu tamén sinto o agasallo coma se fora para min, permítame vostede este pequeno egoísmo de sábado, pero o mar, tan fermoso e terrible ás veces, é un dos maiores espectáculos. Grazas de novo, qué marabilla.
GústameGústame
El título de tu entrada me recuerda los velatorios. Al menos, antes, cuando se celebraban en las casas y duraban toda la noche. Siempre había algún gracioso que distraía a los demás de la verdad inexcusable de la muerte, representada en mitad de la habitación por el cadáver, con chistes y otras gracias que, pareciendo inapropiadas para el caso, terminaban haciendo reir a todos. Y así hasta que llegaba el nuevo día y, con su luz, restaba la importancia y la trascendencia que los humanos le damos a la muerte. Y, sin palabras, todos entendeíamos que lo que allí nos reunía no era excepcional y que todos no éramos sino uno más.
(Bueno, puede que también ayudaran las copas de aguardiente y de coñá) ;-)
GústameGústame
Uno no se cansa de mirar el mar. Es el hechizo de su vaivén, de no ser casi nada, de no poder fijarnos en una única gota. Un desierto de agua que deslía la hebra del ovillo mágico de dentro de uno y absorto en él piensas en los recuerdos que no has vivido nunca. En la meseta no hay un paisaje que se parezca a la nada y quizás por eso huimos al mar.
GústameGústame
Moi fermoso o vídeo.
O mar sempre me transmitiu unha mistura de encanto e respeto.
Que fermoso é, e que violento e perigoso as veces, Como defende o seu territorio dos intrusos, e como nos ofrece a hospitalidade das súas praias. Como é unha despensa de vida, e como enseña as gadoupas da morte.
“El mar, la mar” que diría Alberti, esa dualidad.
GústameGústame
Que preciosidade de vídeo! (e a envexa que me dá cada vez que sobe vde un dos seus vídeos ao blog: son todos moi fermosos)
GústameGústame
Eu, que tamén son de terradentro, síntome engaiolado polo mar; así que -aínda que non fose para min- zúgolle o gusto ás imaxes.
Bicos
GústameGústame
Só falta a canción de Mercedes Peón: o maaaarrrr… Jajaja. Precioso vídeo, unha vez máis!
GústameGústame
a verdade é que é un vídeo maravilloso, como che di Milu, ten alma… estás feita unha artista, tamén o vexo como un vídeo moi profesional…
encántame a túa mirada.
é un pracer para todos os sentidos.
biquiños,
GústameGústame