el capo que dejó de fumar

Nin o punteiro para sinalar no mapa [“España limita  al norte con el mar cantábrico y los montes Pirineos que la separan de Francia”]. Nin os pupitres co burato para tinteiros anacrónicos. Nin a Enciclopedia Álvarez.
Hoxe o recordo da escola infantil é Manolo.
Titulan o artigo na prensa: el capo que dejó de fumar.

Os rapaces formamos un semicírculo arredor da mesa da mestra. Aquela mañá cadramos un á beira do outro: o meu brazo dereito rozaba o seu brazo esquerdo e, dese contacto desprendíase unha caloriña que facía do meu corazón o dun paxariño. Era a corriente que pasaba do corpo de Manolo para o meu. Non lle teño nome a aquelo que sentín, só eran 5 anos, ou 6, ou 7.

Non lembro como evolucionou aquel encantamento despois de que miña nai me levou para A Coruña. Sei que un ano, nas vacacións de semana santa, tería eu 13 ou 14 anos, el acompañoume a Santiago no Castromil. e fíxome compañía mentres esperaba o meu enlace de autobús para a Coruña. Pasamos o tempo no paseo da Ferradura el tentanto bicarme e eu rexeitándoo. Porque ese desexo torpe de adolescente ansioso, fixo que o encanto da nena que fora, desaparecese.
Nunca máis nos encontramos. E para min el sempre foi aqueloutro manolo, de pequeno, na escola, cando eu sentín, por primeira vez, esa estraña e marabillosa emoción sin nome.

22 opinións sobre “el capo que dejó de fumar

  1. e supoño que quedache flaseada, como se dí agora, ¿non?

    ¿sabías dos asuntos turbios de Manolo o colleuche por sorpresa?

    ¡que forte, muller!, claro que lle pode pasar a calquera… a calquera que ande dando malos pasos, como se dí.

    pero tí quédate cos sentimentos que prefiras, naide che vai negar eso.

    biquiños,

    Gústame

  2. Sei do que falas. a min pasoume o mesmo cunha compañeira de clase nos primeiros anos de escola. Non sei como nomear ese sentimento (era algo tan romántico, tan puro, tan sincero) pero creo que nunca volvín sentir algo parecido.
    Bicos e que perduren os bos recordos!!

    Gústame

  3. Al Este con el Mar Mediterráneo…
    Purita era loira, cunha trenza moi longa, e filla do teniente da Garda Civil… En parvulitos.
    Ignoro se trafica con algo.

    Gústame

  4. O Manolo si que era un bo partido! É curioso como o decorrer da vida le va a cadaquén polo seu camiño, e moito tempo despois sabemos uns dos outros, pero todo está tan cambiado… O que non muda son os recordos e as sensacións fermosas.

    Gústame

  5. O que son as cousas e o prudente que fuches, con esa intuición crara pra o teu benestar e cunha tremenda capacidade pra os “homes fatal”, qué non fetén.
    Hai algo de común niso.
    Eu tiven unha noiva que co tempo deixei e resultou ser a irmá de Ubeira, aquel que estivo relacionado con Laureano Oubiña e os Lago. D´Remataron con grandes xuizos e algo de cárcere, pensó. A cousa tivo moita enxunlla e se estivese aí, seguro que hoxe seguiría con moitos problemas.
    Algunhas veces non sabes con quen andas pero sempre hai un sentido en alerta que nos fai separarnos de determinadas amizades que en todo caso resultan perigosas, en calquer xeito.
    Canto me alegro da túa “boa estrela” , como se adoita dicir, e non como eles, que se estrelaron sen máis…
    Saúde

    Gústame

  6. Estiven esta mañá por aquí e encantoume o que lin, non tiven tempo para comentar, por iso volvín e para poder ler de novo.
    Que fermosos son aqueles recordos de cando eramos cativos.
    Temos algo en común ti e máis eu, só que eu xa tiña 12 anos e non nos rozamos por casualidade. Despois de moitos anos de non saber que era da súa vida, un día lin no xornal que o estaban xulgando por un desfalco que cometera no banco onde traballaba.
    Xa ves a vida ás veces sorpréndenos.
    Bicos

    Gústame

  7. onte escoitei a noticia na radio… viña con Ron do veterinario, de poñerlle a pipeta, e a verdade non estaba prestando moita atención cando oín Dornelas… e díxenme: “A aldea de Zeltia” e xa seguín escoitando.

    ¡¡todo un elemento!!

    ¿quén o ía decir cando érades nenos, non?

    biquiños,

    Gústame

  8. Sempre temos curiosidade por saber que foifeito daquelas amistades e amoriños da infancia e,ás veces, levamos unha sorpresa grande.
    Creo que foi millor para ti que aquel roce da infancia non fose a máis.

    Gústame

  9. Mellor quedarse con ese recordo que tes del de nena.
    E dunha boa te libraches, mira que si os encontro fanse habituais sabe Deus onde andarías hoxe…
    Sí, mellor así, e conservar esa calorciña que che subía polo corpo co seu contacto- Qué puro e bonito que é!
    Eu tamén gardo algún que outro.
    Moitos bicos.

    Gústame

  10. Creo que alguna vez, hace tiempo, ya escribiste algo de Manolo. O, quizás, era de otro y ando yo equivocado.
    Llama la atención que tú, entonces, ya intuiste que Manolo era un tipo distinto. Debía haber ya en él un suficiencia tan anormal para su edad como tu temprano arrobamiento. Así que no queda más remedio que creer en otros sentidos, además de los que tenemos por contados, que te avisó, tan de niña, de que aquel chico tenía algo especial, no sé si malo o bueno tal como funciona el mundo, pero, en cualquier caso, aquello que te atrajo, siendo tan pequeñita, dudo de que fuera algo perverso, en todo caso, algo diferente, un ser inteligente y resuelto. Tal vez, Manolo, no sea un individuo tan terrible como nuestra sociedad se empeña en pintarle. Y desde luego, y por lo que se ve, no estaba dispuesto, como estamos todos, a entrar por el aro.
    Seguramente, ya de niña, tenías un criterio diferente de las cosas.
    Enhorabuena. Y lamento que no puedas llevarle tabaco a la cárcel pero, ¿no te gustaría ir a verle?
    Bicos.

    Gústame

    • No, no hablé nunca de este niño.

      Y no sabes como me gusta que tú veas que quizá era un niño excepcional, con cierto carisma [que luego se convirtió en un hombre que hizo una fortuna robando al fisco.]

      Manuel ganó su pasta comprando el tabaco cuando está en tránsito desde su país de origen hasta su destino final, porque en ese momento los aranceles aduaneros y los impuestos se suspenden temporalmente; y luego lo introducía ilegalmente en distintos países, ganando así el amplio margen de los impuestos.
      Conocemos todos otros delincuentes que son respetados hombres de “negocios”, y famosos que tienen sus dineritos en paraísos fiscales, y hacen lo mismo: robar a hacienda, o sea, robarnos a todos. (y a alguno/a hasta le han dado el premio “príncipe de asturias”!)
      Yo no quiero hacer apología de este tipo de delitos, pero vamos, que tampoco es el hombre un asesino a sueldo.

      Estos días escribí para preguntar por él a una amiga de la infancia, me contesta:
      “de las veces q me topé con él, siempre estaba impecablemente vestido, un tanto informal, con ropa de marca y, eso sí, siempre oliendo riquísimo (dirás tu q me fijo en cada detalle ¿no? pero esa es la verdad), con barba medio blanca, en la línea, diría yo.
      Y también me contó que no estaba bien de salud…
      Si es que nos vamos poniendo viejos.

      Gústame

      • Leyéndoos en esto tan interesante, parece que estuvierais hablando de un tal R.Mateos, JM, entre otros. Cómo mola.
        Viejos son todos, por eso “ganan” con la experiencia y otras cosas a costa de todos y de tantos idiotas.
        De jóvenes todos somos bastante más “inocentes”.
        Saúdade e ceibedad…

        Gústame

  11. Hai veces nas que me pregunto qué foi daqueles rapaces e rapazas cos que, fai anos, compartín pupitre ou mochila…

    Con todo, prefiro (como co software) non premer o botón de “actualizar” e quedarme coa boa imaxe gardada na memoria…

    [De qué lle acusan? Delito contra a saúde ou contra a facenda?]

    Gústame

  12. Ai Zeltia como me gustou este relato, describes moi ben ese sentimento tan dulce e puro que tod@s tuvemos algunha vez na vida con quen nos roubaba o corazón, aínda que foramos nen@s. Eran sentimentos dulces e puros, desde a sinceridade e o latexar forte do corazón.
    Eu tamén o vivín, e que recordos!! nunca máis volvín a sentir o mesmo cosquilleo, porque todo era fruto da inocencia, e o que máis me fastidiaba e que era sempre con alguén que nin siquera me vía.
    Fuches moi valiente contando esto, mira que si a vida vos unira, hoxe serías a muller do narco de Dornelas! Mi madriña, que subidón de adrenalina terías agora eh!.Non estaba de Dios que fora así e cada un de vós viveu unha vida diferente. Eso sí, él viveu uns anos bos pero agora está privado de libertade e eso debe ser un dos sentimentos peores da vida . Disfruta Paz desta vida porque cada momento vivido e único e irrepetible.

    Gústame

Deixar unha resposta

introduce os teu datos ou preme nunha das iconas:

Logotipo de WordPress.com

Estás a comentar desde a túa conta de WordPress.com. Sair /  Cambiar )

Facebook photo

Estás a comentar desde a túa conta de Facebook. Sair /  Cambiar )

Conectando a %s