só é a morte

Foi raro manipular un corpo morto. Non sabía se estaría teso, se frouxo. Se frío, se morno aínda. Cando me deitei, ás 3, inda miañou queixoso, e acariñeino: que pasa Pichifluso, durme, bonito, mañá xa estarás mellor.
Espertei ás 5, pola ausencia de xemidos e alí estaba o gatiño morto. Exactamente na mesma postura en que o deixara ás 3. Mireino moito tempo antes de tocalo, repasei as raias da pelaxe, a postura mimosa, o seu único ollo case pechado. Este gato tiña esa forza por vivir que non se lle notaba só por andar choutando dun lado a outro, sempre contento, enroscándose onda o can, subíndoselle enriba, mordéndolle o rabo, buscando sempre agarimos, se non pola súa teima en vivir dende aquel momento no que, tirado na rúa cun ollo medio colgando, tan pequerrechiño el, o meu fillo o rescatou. Superou a extirpación do ollo e a infección posterior. Quedou chosco, cun ollo só, como un pirata de conto, pero sin parche.

Mamá, moito me acordei de ti, daquela noite na que morreu “Tolo”, cando ti viñeras quedar co neno mentres eu levaba o canciño ao veterinario… que triste volvera, cunha bolsa chea de medicamentos e só cun fio de esperanza. Gastara unha morea de cartos pero o can seguía sangrando debido á parvovirose. E ti ofrecícheste a quedar de noite, a velalo, porque choraba cando o deixaban só e había que darlle mediciñas cada pouco tempo: anda, vai durmir, nena, xa me ocupo eu.
Mireite dende a porta, cosías algo, coma sempre, e fun para a cama aliviada de non ter que escoitar os laios de dor do can e de non ver os seus ollos que me buscaban.
Espertara á mañá, na hora de ir traballar. O neno aínda durmía. Ti estabas na cociña facéndome o almorzo e na sa non había nin can nin sabas ensanguentadas. Mentíchesme moi ben: que non sufrira nada. Estiveras esperta toda a noite e na madrugada, cando morreu “coma un santiño”, metíchelo nunha caixa de cartón e baixaches á rúa para botalo no colector do lixo sin que te vira ninguén.
Canto che agradecín que todo estivera rematado. Quedaba contarlle ao rapás que o seu canciño morrera. E como te admirei, que forte te vin.
Hoxe souben que non é cuestión de fouteza, se non de amor. Agora repito eu o patrón: anda, caraveliño, marcha para a casa, xa me ocupo eu, o gato vai estar ben comigo e mañán vés para levalo ao veterinario outra vez…

O gato tiña só un rigor moi leve, pecheille o olliño medio entreaberto e envolvino con mimo nunha saba. Sentín estraño o seu tacto, o seu peso. Aí o teño nunha bolsa, listo para levalo a incinerar á perreira municipal. Ogallá que esta mala noite miña sirva para que el sinta o mesmo alivio que miña nai me proporcionou, hai xa tantos anos. Todo é un ciclo, agora tócame devolver os actos de amor que eu recibin.

Algo estraño queda no ambiente cando a morte pasa.