cedo para chorar

Gústame ver como chove dende o quentiño. Quizás isto viaxou pola cadea xenética dende a prehistoria, cando fuxir da intemperie era escapar da morte [un sitio de abrigo, un lume salvador].
Meterme, de nena, nos lugares cóncavos, cando chovía: a delgada señora da cova improvisada. Sempre imaxinando casiñas nos buratos das árbores vellas, nas fendas dos penedos. E hoxe, un beiril na rúa, un portal, debaixo do paraugas [o son das pingas ao caeren]. O coche.
Coma onte pola estrada, regresando á Coruña, fóra a choiva pegando forte; dentro a música, as pingueiras repinicando no teito.
A choiva ten algo magnético. Atrae a nostalxia sin nome, a añoranza de todos os nomes que xa non. Por iso as dúas bágoas [tal vez fosen catro] e xa, que o primeiro día que chove é cedo para que me envolva o clima da fría choiva de novembro