Chegoume o teu SMS en Ribadavia. Tardei un momento en entendelo, tan lonxe da morte o meu pensamento. [Inda no padal o Ribeiro, un son, un arrecendo, unha enredadeira subindo polo peito] O frío da morte acentuou o calor dese ardente día de outono, da luz, da beleza regalada.
Á noite chameite outra vez, pero nada. Quisiera envolverte, enviarte algo de energía positiva. “Sólo si puedo tocarle, si lo sientas a mi lado”. Case esgano co bolo egoísta na gorxa. Enganchándome á vida coma un carracho; enchoupándome das delicadas sensacións do outono, e ti, mentres, con grampas no corazón, para que non che caia ao chao.
Estás falando comigo? 
O péndulo da vida, como a tua randeeira, abanea dun lado para outro… sen simetría… indo da felicidade a tristura en apenas un segundo… e tardando días, semanas e aínda anos en facer o camiño inverso…
GústameGústame
Uf, que malos momentos, e que pouco vale o que podemos dicir. Talvez só serve que se saiba que estamos.
GústameGústame
a veces es más fácil tragar piedras que cosas así. por eso necesitamos algo de vino vital, para contrastar, si no acabaríamos enterrados por indigestión. ánimo.
GústameGústame
Non é egoísmo. Só é sentir a vida. E non hai que se sentir culpable porque a morte allea nos faga sentir aínda máis vivos…
Xa nos tocará e se eso fai que outros se sintan máis vivos non pasa nada… Boeno, sí, pasa o mismiño. Así que sen complicacións.. A culpa é un sentimento inútil díxome unha vez unha tal Zeltia…
Mentres non chega a fríaxe eterna (e quen sabe… se non hai calefacción central no máis aló, ou se o frío é un valor engadido incomprensible para nós) hai que vivir á calor, e coidar de nós.
Bicos.
GústameGústame
E qué tal un pouco de celo… As grampas no corazón figúranseme un mal remedio… Dóeme de pensalo… (xa… de eso se trataba…)
Se cadra podemos facer un apaño con algunha arteria ou vea solta que nos quede por aí…
Quérote Zeltia. Mais bicos. Sinto estes malos momentos que vos tocan, máis de cerca a vós.
GústameGústame
Tamén tarde de outono. Tamén Ribadavia. Á beira dunha igrexa hai un taboleiro. Tamén cheo de grampas. Unha señora con cara de beata achégase ao taboleiro e retira unha esquela. Xa non queda máis que madeira, grampas e cachiños de papel. Foto.
GústameGústame
A morte, as malas novas polo móbil… e logo o formigueo e tremor de pernas. Ben sabemos diso.
GústameGústame
ME he quedado inmovil al leerte, después solo he podido esbozar estas letras…^^
gracias por provocarme.. esto sea lo que sea.
GústameGústame
As novas sobre a morte son malas de encaixar, veñan por onde veñan. O malo é que é moi difícil, se non imposible, esquivalas.
GústameGústame
A señora da gadaña sempre nos colle coa garda baixa.
Supoño que haberá que seguir desfrutando da vida mentres se poida.
GústameGústame
Agradecer os comentarios, como me gusta facer.
E nesta ocasión tamén os e-mails e as chamadas:
parece que a algunhas persoas o meu post lles fixo pensar que morrera algún familiar ou amigo moi cercano;
Síntome conmovida por esas mostras de interés, pero quero contarvos que a persoa que morreu foi a parella dunha vella amiga.
Este último ano falamos moito, compartimos.
Estaba afeita a saber da fortaleza de el e a enteireza de ela e ese SMS pilloume desprevenida. Que chegue a noticia dunha morte nun día luminoso en que a vida entra polos ollos, certamente é un contraste.
Comprender que mentres tí te estás sentindo feliz alguén a quen queres está destrozada pola dor, e inda así seguir querendo estar feliz, xa é un contraste máis difícil de asumir.
GústameGústame
Boeno, ¿qué dicir nestes casos?
Eu nunca sei que dicir nestes casos, que a vida sigue, que hai que tirar pra diante, que a todos nos toca. Nada consuela cando a pena abruma. Que a pena é parte da vida. Que a morte é parte da vida.
GústameGústame
me ha encantado tu comentario constructivo, claro que sí… de hecho, fíjate, esas dos frases que tu citas “en sentido metáforico y pobre mamá si ella supiera”, las escribí en el último momento porque originalmente el texto no las llevaba. No sé por qué… o sí, creo que me traicionó el subconsciente.
mi querida zeltia, todos mis textos (da igual de lo que hable o lo que invente) son ejercicios literarios… estética y constructivamente son meditados, unos más que otros, pero a todos los cuido porque creo que los lectores no se merecen menos.
así que muchísimas gracias por las correcciones que creo, sinceramente, que pueden ser acertadas…
el texto está basado en imágenes y sensaciones que tengo de cuando era pequeña y que el otro día recordé no sé porqué motivo… se me apareció la primera frase y el resto lo construí con esas impresiones pasadas y añadidos más o menos personales… (pero no se lo digas a nadie… jejeje)
en fin…
y ahora salgo y entro de nuevo a leerte, pero lo primero es lo primero… ¿has escrito mucho desde que no miro los blogs?… a ver cuanto me haces trabajar!
biquiños,
GústameGústame
¡que contrastes tan cruentos!… esas puñaladas sentidas de lejos nos hacen sentir culpables y al mismo tiempo nos arraigan más a la vida (egoístas, como dices tú)
contrastes, como cuando estamos viendo en las noticias la hambruna de África y nosotros tenemos el plato lleno.
y ¡que dolor no poder confortar a la persona que está sufriendo!… pero nunca é tarde, os agarimos sempre son ben recibidos.
ay, que demo de vida!
biquiños,
GústameGústame
A morte sorprendenos sempre. Tamen eu tiven unha experiencia semellante. Un día de sol, estaba na terraza dunha cafeteria, e vin pasar un helicoptero por enriba de min, allea ao que nel iba. Trasladaban a meu irmán dende o barco no que navegaba, cun infarto que foi mortal. Quedóume unha sensación de irrealidade. ¿Cómo podia estar eu a tomar café e mais a reir, mentras meu irmán deixaba de vivir, extinguíase, a bordo do helicoptero, sen que eu o poidese sospeitar?
A morte e a vida andan mesturadas na nosa experiencia.
Unha aperta. E sinto o de teu amigo.
GústameGústame
Ese mensaje que le llegó enamorado poco antes de la penumbra .Que lo guarda como oro en paño. Que lo lee mil veces .No es el caso que cuentas pero ha sucedido .Borra el mensaje de amor le dije, no te hace daño? Se fue al poco tiempo de la empresa .Sólo me hablaba de lejos negando muy dulce con la cabeza
GústameGústame